του Θάνου Δημητριάδη

Η ζωή είναι γεμάτη απορίες και θεμελιώδη διλήμματα που πρέπει να λύσεις: δέσμη ή πολυκλαδικό, μπάσκετ ή βόλεϊ, σουβλάκι ή πίτσα, καρπούζι ή πεπόνι, Βίσση ή mutant Βίσση, Marvel ή DC; Tο 1984, που η Ελλάδα ταλανιζόταν ακόμα από το δίλημμα «ζιβάγκο ή v-neck», o Ρον Χάουαρντ αποφάσισε να απαντήσει μια για πάντα στο ερώτημα: «γοργόνα – γυναίκα ή sushi stuffing;»!

Ήταν ακόμα η εποχή που αν, κατά λάθος, έπεφτες στη θάλασσα, υπήρχε η ελπίδα να σε σώσει ένα μυθικό πλάσμα και όχι να σε μπουρμπουλιάσει ένας πελώριος αναδυόμενος Τransformer – που αφού σε έπνιγε, θα κατέστρεφε τον πλανήτη. Έτσι κι έγινε με τον Τομ (τον Χανκς) που, καθότι βλάκας, έπεσε δις στο νερό αλλά στάθηκε τυχερός και τον έσωσε και τις δυο φορές η ίδια γοργόνα – η Ντάριλ η Χάνα. Η οποία, αφού τον έσωσε, τον ερωτεύτηκε κιόλας κι αποφάσισε να φυτρώσει πόδια και να βγει στους δρόμους της Νέας Υόρκης να τον ψάξει. Προφανώς με το σκεπτικό «να τον βρω τον κόπανο, γιατί θα πέσει σε κανένα βόθρο και θα τον φάνε οι κορκόδειλοι».

Και που λες, τον βρίσκει. Και για χάρη του φοράει παπούτσια και μαθαίνει αγγλικά. Αλλά, δυστυχώς, πρέπει να γυρίσει στο βυθό πριν τη χάση του φεγγαριού γιατί αλλιώς θα μείνει για πάντα άνθρωπος – και ποιο νοήμον πλάσμα θα το ήθελε αυτό; Παράλληλα, η άπληστη κοινωνία θέλει να ξεσκεπάσει την παραμυθένια ταυτότητα της Ντάριλ και να τη βάλει στο τσίρκο. Ή στις ιπποδρομίες, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος.

Το ότι η ταινία θεωρείται φαντασίας οφείλεται περισσότερο στο γεγονός ότι ο αδελφός του Τομ Χανκς – ο Τζον ο Κάντι – είναι η αρσενική 80’s εκδοχή της Σαμάνθα Τζόουνς που θέλει να καβαλήσει ό,τι περπατάει (και ό,τι κολυμπάει, apparently) και λιγότερο στο ότι υπάρχουν γοργόνες. Το ότι η Ντάριλ Χάνα ζει ανάμεσά μας αποτελεί την περίτρανη απόδειξη πως η πραγματικότητα ξεπερνάει την επιστημονική φαντασία. Ναι! Είναι τόσο όμορφη! Και η αθωότητά της δένει τόσο φυσικά με τον, φαινομενικά, άψυχο αλλά goofy χαρακτήρα του Χανκς, που αυτόματα έγιναν αυτό που λέμε στη Φωκίδα… «star crossed lovers»!

To «Splash» βρίθει κλισέ και σκηνών ρομαντικών κομεντί, που 30 χρόνια μετά έχεις χιλιοσυναντήσει. Αλλά ο Ρον Χάουαρντ πάντα ήταν ικανότατος σκηνοθέτης και κατάφερε να σοροπιάσει το διαμαντάκι του με αβίαστη τρυφερότητα κι ανεπιτήδευτη αφέλεια. Και για αυτό που σε άλλα χέρια θα γινόταν σαχλό, ο Χάουαρντ σου κλείνει το μάτι και σε κάνει να γύρεις στο πλάι το κεφάλι ψιθυρίζοντας «ωωωω!». Χωρίς καν να το καταλάβεις. Κι ας μισείς τον Τομ Χανκς.

Είναι η ταινία που αν πετύχεις στην τηλεόραση κάποιο κυριακάτικο μεσημέρι, θα σου φτιάξει τόσο τη διάθεση που θα ξεχάσεις τη δόση του χαρατσιού. Αν πάλι την πέτυχες σε κάποιο θερινό σινεμά τη δεκαετία του ’80, με παγωμένη κόκα κόλα και πατατάκια με ρίγανη, θα θυμηθείς τα χρόνια που κι εσύ ακόμα πίστευες στα παραμύθια και όλος ο κόσμος ήταν γεμάτος «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Γιατί τότε οι γοργόνες μπορούσαν να σε αγαπήσουν. Τώρα πια είναι όμορφες και γλυκές μέχρι να τις πλησιάσεις. Μετά παθαίνουν προγναθισμό και σε κάνουν καρπάτσιο. Ευτυχώς, όχι η Ντάριλ!