του Θάνου Δημητριάδη

Προχθές, γύρισα σπίτι στη 1 το βράδυ από τη δουλειά, αποφασισμένος να φάω κάτι ελαφρύ και να κοιμηθώ, ελπίζοντας να ξαναδώ εκείνο το υπέροχο όνειρο στο οποίο ζούσα μέσα σε μια τηγανιτή πατάτα. Ανοίγω την τηλεόραση (πάντα με την ελπίδα πως θα έχουμε γίνει Αρειανό προτεκτοράτο) και βλέπω ένα ξανθό κοριτσάκι να βγαίνει από ένα καπνίζον βουνό. «Την έχω δει κάπου, κάπου την ξέρω», σκέφτηκα κι αμέσως πήρα πίσω όλα τα κακά λόγια που έχω πει για το MEGA και την απόφασή του να μην ξαναδείξει σ’ επανάληψη το «BAR» («Εγώ δεν είδα κανένα χαρτάκι» – Μαίρη Γεώρτση). Ήταν η «Σήνα: Η Βασίλισσα της Ζούγκλας» των παιδικών μου χρόνων!

Για να σε βάλω στο θέμα, η Σήνα ήταν ένα κοριτσάκι που έχασε τους γονείς της σ’ ένα σαφάρι στην Κένυα, όταν ήταν πολύ μικρή και απονήρευτη. Τη μάζεψε η μάγισσα μιας φυλής που έλεγε τα χαρτιά, την ανέστησε, ανέδειξε την τηλεπαθητική πλευρά της για να μιλά με τα ζώα και της έκανε ωραίο διατροφικό πρόγραμμα με αποτέλεσμα, μεγαλώνοντας, να γίνει η Τάνια η Ρόμπερτς. Στη συνέχεια, η μάγισσα κατηγορείται ψευδώς για τη δολοφονία ενός βασιλιά (και πεθαίνει), ενώ ο αδελφός εκείνου και η – σκύλα της λύσσας – χήρα του μαζεύουν στρατό και πάνε στα λημέρια της Σήνας για να βρουν τιτάνιο. Η Σήνα, που είναι πολύ territorial κορίτσι, υπερασπίζεται τη ζούγκλα της, όλοι πεθαίνουν και , στην τελική, παντρεύεται έναν Νεοϋορκέζο δημοσιογράφο (!) στο ηλιοβασίλεμα της αφρικανικής στέπας.

Θεωρητικά, η «Σήνα» είναι από αυτές τις ταινίες που πρέπει να αποφεύγεις όπως η Μπρίτνεϊ Μπιτς τα τηγανιτά. Τους διαλόγους νομίζεις πως τους έγραψε ο φύλαρχος σε άμεση συνεννόηση με τη μαϊμού, αναθεματίζεις κάθε φορά που η πρωταγωνίστρια μιλάει και υπάρχουν σκηνές που μοιάζουν με τσόντα από άλλη (παρεμφερή) ταινία. Αν την είχε κάνει ο Μελ Μπρουκς, αυτή τη στιγμή θα είχαμε ένα σουρεαλιστικό αριστούργημα με φίδια, λιοντάρια και ελέφαντες. Και τη φίλη της Σήνα, τη ζέβρα. Που την ονόμασαν Μαρίκα.

Υπάρχει, όμως, ένα μεγάλο «αλλά» που ισχύει για πάρα πολλές ταινίες εκείνης της δεκαετίας. Σήμερα, όταν μια ταινία είναι μαλακία, τελειώνει εκεί η υπόθεση και δε θες να την ξαναδείς ούτε στο τυπωμένο πρόγραμμα της Ραδιοτηλεόρασης. Τη θυμάσαι σαν εφιάλτη. Οι ταινίες των 80’s, όμως, όσο κακές και αν είναι, δεν έπαψαν ποτέ να είναι διασκεδαστικές. Αφελείς, κακότεχνες πολλές φορές, σοβαροφανείς, με αστεία – για την εποχή μας – εφέ, αλλά ακόμα και σήμερα σε κάνουν να κολλήσεις όπως η μύγα στη διπλής όψεως κολλητική ταινία των καφενείων. Γιατί όσο παιδικό κι αν ήταν τότε το σενάριο ή η εκτέλεση, ήθελαν όλοι να πουν ή να δείξουν ένα συγκεκριμένο πράγμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήθελαν να κάνουν μια περιπετειούλα με πολλά (και καλά εκπαιδευμένα) ζώα για τα παιδιά και μια κούκλα που καλπάζει με μπικίνι στη ζούγκλα (για τους μπαμπάδες). Κι έναν ωραίο κι επιτυχημένο γκόμενο που βρίσκεται στη μέση του πουθενά κι ερωτεύεται την παταλή (subtext για τις μοναχικές καρδιές: κάθε κουμπί έχει την κουμπότρυπά του).

Η πιο πρόσφατη ταινία που μου έρχεται στο μυαλό με ζούγκλα, ζώα, καλούς και κακούς είναι ο «Ιντιάνα Τζόουνς» και το βασίλειο του «δε θυμάμαι γιατί λιποθύμησα από την πλήξη». Όπου, ξέρεις, μετά από 2 οδυνηρές ώρες ήρθαν οι γ@#&%οι εξωγήινοι! Με τους εξωγήινους, ως γνωστόν, δεν έχω πρόβλημα, αλλά και η κουλαμάρα το θέλει το πλαφόν της!

Όλα αυτά σκεφτόμουν καθώς είχα βουλιάξει σε μια λεκάνη από μακαρόνια με κιμά, μακάριος, προσπαθώντας να θυμηθώ πότε είχα δει τη Σήνα για πρώτη φορά. Κυριακή ήταν σίγουρα. Με τον παππού μου σίγουρα. Για το τι φορούσα δεν είμαι σίγουρος.