του Θάνου Δημητριάδη

Το 1988 ήταν μια θαυμάσια χρονιά για τον ανδρικό πληθυσμό: στην Ελλάδα οι άνδρες ασχολούνταν με το απύθμενο ντεκολτέ της Τζένης Βεργίδου ενώ στην υπόλοιπη οικουμένη εκατομμύρια στόματα με σάλια νοτισμένα, έμεναν μισάνοιχτα μπροστά από τις μαρκίζες των κινηματογράφων, στη θέα μιας ατέλειωτης γάμπας με το καλτσόν μισοανεβασμένο. Το πόδι της «Σεξωγήινης» Κιμ κατακτούσε. Τουλάχιστον την ανδρική προσοχή.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Νταν Έικροϊντ – όπως σχεδόν σε όλες τις ταινίες όπου «έπαιζε» – είναι ένας βλάκας με PhD. Είναι, δε, τόσο ηλίθιος που στέλνει ένα ραδιενεργό σήμα στον πλανήτη Cosine N (to the 8th) και διαταράσσει τη βαρύτητά του. Το κονκλάβιο του Cosine στέλνει στη Γη την Κιμ μαζί μ’ ένα τσαντάκι με τα απολύτως απαραίτητα (φουστάνια, πιστωτικές, ένα εξόφθαλμο alien) για να λύσουν το πρόβλημα και να μην έρθει ο Cosine τα πάνω κάτω. Η Σελέστ / Κιμ έρχεται από την άλλη άκρη του άλλου γαλαξία και μαθαίνει τις επίγειες χαρές: το φτάρνισμα, το sandwich με το παστράμι, τα ηλιοβασιλέματα και τη χαρά τού να σου μπαίνει άμμος στα παπούτσια.

Με μια φεμινιστική εξτραβαγκάντζα – την οποία, βεβαίως, δεν αντιλαμβάνεσαι στα 12 – ο σκηνοθέτης μάς δείχνει και τι ωραία που είναι να είσαι γυναίκα στην Αμερική του Ρέιγκαν: η μόδα είναι εναντίον σου, η κόρη του κουβά που παντρεύτηκες σε βλέπει σαν εξωγήινη, σηκώνεσαι από τα χαράματα για να ετοιμάσεις πρωινό και να ξεσκονίσεις και η λογοτεχνία που αντιλαμβάνεται το φύλο σου είναι η Τζάκι Κόλινς. Στα μείον να προσθέσουμε και το σεξ. Με τον Νταν Έικροιντ – το λες και τιμωρία! Που για κάποιο λόγο είναι συγκλονιστικό! Αλλά, θα μου πεις, αν δεν ήταν συγκλονιστικό, η ταινία δε θα ήταν επιστημονικής φαντασίας.

Δε θα προσπαθήσω να σε πείσω πως η ταινία είναι καλή γιατί και στο Cahiers du Cinema να ψάξεις, δε θα την απαντήσεις. Είναι φτιαγμένη πολύ σχηματικά, τα αστεία είναι αδύναμα και το σενάριο μου θύμισε αυτό που φημολογείται πως είπε η Κατερίνα Στανίση στον Καρβέλα όταν της έδωσε τα τραγούδια τού δίσκου «Ήμουν, Είμαι & θα Είμαι»: «Καλά ρε Νίκο, στον καμπινέ μου τα ‘γραψες;»!

Η ταινία, όμως, έχει κάτι πολύ σωστό: την Κιμ. Δεν είναι μόνο ωραία αλλά νιώθεις ωραία να βλέπεις την Κιμ στη μεγάλη οθόνη. Είναι όμορφη, σαγηνευτική, έχει χάρη, υπέροχο χαμόγελο και είναι παραδειγματικό casting σε μια ταινία που δεν έχει τίποτε άλλο να επιδείξει πέρα από τις υπέροχες αναλογίες της πρωταγωνίστριας. Τελεία! Και αυτό δεν απαραίτητα κακό. Ξαναπιάνει το μύθο της Κιμ από εκεί που τον άφησαν οι «9 ½ Εβδομάδες» και δικαιώνει τις φαντασιώσεις των ανδρών ενός ολόκληρου πλανήτη που υπέκυψαν αμαχητί στο γιγαντιαίο πόδι της. Υπάρχουν και ωραίοι άνθρωποι ανάμεσά μας. Ας το παραδεχτούμε κι ας τους αγκαλιάσουμε!

Η «Σεξωγήινη» είναι μια χαζή κωμωδία από αυτές που αν πετύχαινες τα χρόνια εκείνα στο θερινό σινεμαδάκι, όπως εγώ, έφευγες ευδιάθετος κι ανάλαφρος. Την ξέχναγες μόλις σου μύριζε το πρώτο σουβλάκι, αλλά είχες περάσει ευχάριστα. Και, κυρίως, δε σε είχε καταπιεί το αλληγορικό τής σκηνοθετίτιδας. Και το σημαντικότερο: τόσα χρόνια μετά, όταν την πέτυχα ένα μεσημέρι στην κατά τα άλλα παροπλισμένη μου τηλεόραση, μου θύμισε την άφθαρτη ομορφιά τής Κιμ και στη μύτη μού ήρθε το άρωμα από εκείνο το μικρό μαύρο μπουκαλάκι κολόνιας Bic που είχα πάρει από το απορρυπαντικατζίδικο του κυρ-Αριστείδη. Καλά άκουσες το «αχ!».