του Θάνου Δημητριάδη

Στα πολύχρωμα χρόνια της δεκαετίας του ’80 ένα ήταν το ανδρικό πρόσωπο που στόλιζε τους τοίχους όλων των αγορίστικων δωματίων: του Σιλβέστερ Σταλόνε! ΟΚ, και του Boy George, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους. Ο Sly ήταν το είδωλο!  Είτε του έδινες γάντια του μποξ, είτε μπαζούκα, είτε οδοντογλυφίδα, ήξερε πώς να ξεκληρίσει τρεις εκλογικές περιφέρειες και να κρατήσει τα ρέστα για άφιλτρο Sante. Κείμενο μόνο να μην του έδινες, γιατί τα μισά τα έλεγε αυτός και τα άλλα μισά μια εγγαστρίμυθη μαϊμού από τη Βηρυτό που – φημολογείται πως – έκρυβε στη μέσα τσέπη του μπουφάν. Στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Λεφτά,  ταλέντο και την Μπριγκίτε Νίλσεν; Δε γίνεται.

Ήρθε, όμως, το πλήρωμα του χρόνου και του πρότειναν να παίξει σε μια ταινία δράσης με συμπρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Σάδερλαντ. «Να δεις που θα πάρεις Όσκαρ», θα του είπε η φοράδα Μπριγκίτε και τον αποσυντόνισε. Το γεγονός πως εκείνη την εποχή ο Σάδερλαντ ήταν διατεθειμένος να παίξει ακόμα και στο «Χάουαρντ, η Απίθανη Πάπια» δεν τον κάνει λιγότερο σημαντικό ηθοποιό.

Ο Sly υποδύεται έναν που είναι φυλακή γιατί έδειρε κάτι ληστές. Λίγους μήνες πριν τελειώσει η ποινή, τον μεταφέρουν σε μια άλλη φυλακή που είναι μεγάλη σκατότρυπα. Εκεί τον στέλνει ο Ντόναλντ Σάδερλαντ, ο οποίος τον έχει πολύ άχτι γιατί τον είχε ταπεινώσει ο Sly παλαιότερα σε μια άλλη φυλακή όταν είχε αποδράσει από τη σκληρή εποπτεία του για να δει τον πατέρα του που αγγελοκρούστηκε – συμπέρασμα: ο Σταλόνε και στη φυλακή να μπει, θα είναι για καλό σκοπό. Πρόθεση του Ντόναλντ είναι να αναγκάσει το Sly να ξαναεγκληματίσει, προκειμένου να ξανακαταδικαστεί και ν’ αφήσει τα κόκαλά του στο κελί 33. Μπλόκαρες. Reboot και πάμε από την αρχή.

Αν δεν έχεις δει την ταινία, πρέπει να τη βρεις και να τη βάλεις στο section με τα κλασικά, μαζί με τον Ταρκόφσκι, τον Ταραντίνο, τον Κόπολα και το διπλό DVD με όλα τα clip της Mariah!  Πρέπει να τη δεις και θα σου πω γιατί: ο Ντόναλντ είναι αποφασισμένος να παίξει τον Οθέλλο per mare, per terra. O Sly (με το Rocky μυαλό του) αποφάσισε να παίξει τον Κοβάλσκι. Στη φυλακή. Με απόστημα. Και το κενό βλέμμα του Μητσοτάκη Junior. Το αποτέλεσμα είναι στις κοινές σκηνές τους να νομίζεις πως ο καθένας παίζει μπροστά σε bluescreen, γιατί ο άλλος έτρωγε chicken parmesan στην καντίνα. Είναι σα να κυνηγάει η Κονιόρδου το Σεφερλή Φλεβάρη μήνα στην Επίδαυρο. Κι επίτηδες να το κάνεις, δεν πρόκειται να το πετύχεις.

H ταινία είναι αληθινά απολαυστική. Φυλακές, μαχαιρώματα, δολοπλοκίες, λυκοφιλίες.  Ο Τομ Σάϊζμορ, πολλά χρόνια πριν αρχίσει να πίνει από κάθε τρύπα του ανθρώπινου σώματος, και ο Τζον Έιμος που μετά τον «Πρίγκιπα της Ζαμούντα» νόμιζε πως θα γινόταν ο νέος Τζέημς Ερλ Τζόουνς (not). Δεν βαριέσαι ούτε λεπτό και όταν τελειώσει θα καταλάβεις πως αυτός ήταν ο μπούσουλας για να γίνει το «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ». Για την ακρίβεια, πώς δεν ήθελαν να καταλήξει  το «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ»!

Μεγάλη αδικία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, γιατί το «Lock Up» είναι μια  παρεξηγημένη εκδοχή του «Rocky» (αν βγάλεις το ρινγκ και το score του «Πατίστας», δεν έχουν καμία διαφορά) με target group όσους πλήττουν θανάσιμα με τα πάσης φύσεως σπορ. Προσωπικά, αγαπώ πολύ αυτή την ταινία, επειδή την είχα σε βιντεοκασέτα και με έβγαλε πολλές φορές από τη δύσκολη θέση, όταν ο μπαμπάς μου πρότεινε να πιούμε μια μπύρα και να δούμε το ματς! Η τέλεια αντιπρόταση. Μουτς.