του Ηλία Φραγκούλη

Είδαμε το trailer της νέας «Anna Karenina», σε σκηνοθεσία Τζο Ράιτ. Έχουμε καλά και κακά νέα. Τα καλά: η ταινία δείχνει πανέμορφη. Τα κακά: πρωταγωνιστεί η Κίρα Νάιτλι. Σε περίπτωση που δεν το έχεις απολαύσει ακόμη, να η ευκαιρία. Αλλά θα σχολιάζουμε μαζί, εντάξει;

Πέφτει κάρτα. «There are as many loves as there are hearts.», το είπε ο Τολστόι, εσύ να σκάσεις και να βγάζεις επιφωνήματα θαυμασμού. Οι πρώτες εικόνες. Ορχήστρα. Αυλαία που σηκώνεται. Ακίνητα σώματα σε άβολες στάσεις (το λες και χοροθέατρο). Κάτι πολυέλαιοι έρχονται καταπάνω τους. Η χτικιάρα (έτσι θα λέμε την Κίρα στη συνέχεια του κειμένου, συνήθισέ το) δεν βρίσκεται από κάτω, δυστυχώς. Αλλά κάτι περιμένει να της έρθει από ψηλά, με τα μάτια κλειστά.

Η χτικιάρα μας αφηγείται πως την πάντρεψαν στα 18 (μεγαλοκοπέλα για την εποχή, αλλά πάμε πάσο, διότι τα διαβάζουν αυτά και κάτι σαραντάρες του ΙΚΕΑ του ραφιού και θα τρέχουν στις γραμμές του τραμ…). Δεν ήταν από αγάπη, λέει, και στα πλάνα εμφανίζεται ο Τζουντ Λο, που τον έχουν κάνει να φαίνεται άσχημος, άγαρμπος και βαρετός σύζυγος, είναι αισχρό ψέμα, εγώ μια φορά στάθηκα μπροστά του για συνέντευξη με δύο κάμερες και αισθανόμουν πως διαπράττω έγκλημα, παραλίγο να τους πω τη δική μου την κασέτα να την κάψουν, γουργούριζε και το στομάχι του κι ακουγόταν από το μικρόφωνο και κάναμε κι ένα μικρό break για να φάει κάτι μπανάνες και να νιώθω εγώ περισσότερο σκουπίδι μπροστά του, που πέφτανε τα ρεφλεκτέρ και οι προβολείς γύρω του από την αύρα τύπου «πιο όμορφος από εμένα, σε πιάνει γλαύκωμα»! Ναι, πάνε να σου πουλήσουν ότι ο Τζουντ Λο είναι χάλια, επειδή σκηνοθετεί ο Τζο Ράιτ, που και οι πέτρες τον έχουνε πάρει χαμπάρι, πως την έχει δαγκώσει άγρια και προ πολλού με τη χτικιάρα, αλλά εκείνη του κάθεται μόνο για τους ρόλους και για να τη βγάζει θεά, ελπίζω να έχεις πατήσει ένα pause στο trailer, αλλιώς θ’ αναγκαστείς να το ξαναδείς…

Ο Τζουντ Λο έχει και παράσημο και μια άλλη μεγαλοκοπέλα (που μοιάζει της Έμιλι Γουότσον) της λέει της χτικιάρας να τον αγαπάει τον άνδρα της για το καλό της Ρωσίας, τέλεια τα μιλάνε τα αγγλικά όλες τους, μετανάστριες θα είναι, να δεις. Μετά δείχνει κάτι χιονισμένα, ένα σταθμό τρένου, σκάει μύτη και ο Άαρον Τζόνσον, που και το έργο να μην ξέρεις, καταλαβαίνεις πως θα είναι αυτός ο έρωτας, αυτό τ’ αγόρι, άλλο πρόβλημα του κάστινγκ κι αυτό, ο ηθοποιός έχει γεννηθεί το 1990 (μιλάμε για το παιδάκι από το «Kick-Ass», the humanity, δηλαδή!), μας βγαίνει και τεκνατζού η χτικιάρα! Φλασιές γεμάτες βλέμματα κεραυνοβόλα διαδέχονται η μια την άλλη, η μάνα σου θα θολώσει από το art direction και θα ήθελε να τα έχει ΟΛΑ στη σαλοτραπεζαρία, για να καλεί τις φίλες της και ν’ αναφωνούν ταυτοχρόνως.

Ο Τζόνσον, που του έχουν κολλήσει ένα μουστάκι πιο αποτυχημένα και από το σύνολο του μακιγιάζ στο «Τανγκό των Χριστουγέννων», ζητά από τη χτικιάρα να χορέψει μαζί του και το κάνουν, φυσικά, σε slow motion. Ο Τζουντ Λο, από την άλλη, δεν το τρώει εν αγνοία του το κέρατο και την προειδοποιεί, αλλά εκείνη δε χαμπαριάζει και του βγάζει έκφραση ξινίλας (τέλεια την πετυχαίνει, η άτιμη!), ούτε στον εχθρό σου. Πέφτει και μια κάρτα που μας θυμίζει πως ο σκηνοθέτης της ταινίας είχε γυρίσει και τα «Atonement» και «Pride & Prejudice», για να σιγουρευτείς εσύ, λες και σκεφτόσουν πως βλέπεις trailer από τον δημιουργό του «Mega Shark vs Giant Octopus»…

Στο dancefloor, εν τω μεταξύ, ο χορός σε slow motion συνεχίζεται, αλλά όλοι κρατούν αποστάσεις από το ζευγάρι της αμαρτίας, ο κόσμος το’ χει τούμπανο, καταλαβαίνεις. Ένας κομπάρσος παίζει πιάνο, πίσω του ανοίγει μια πόρτα και, ω, τι έκπληξη, το «Dancing on Ice» του 19ου αιώνα! Ύστερα, η χτικιάρα έχει πάει να δει το γκόμενο να ιππεύει (σεξουαλικό υπονοούμενο) και έχει δεύτερες σκέψεις και του ζητάει πίσω την ηρεμία της, αν τη σκέφτεται λιγάκι, η κατακραυγή των tabloids της εποχής, υποθέτουμε. Αλλά μετά πηδιούνται κι εκείνη πετάει το οργασμικό «Αχ, αυτό είναι αγάπη!».

Ακολουθούν κάτι δραματικές ατάκες, ο κερατάς Λο της λέει πως θα ήταν αμαρτία να τη βοηθήσει να καταστραφεί έτσι (με οργασμούς, υποθέτουμε ξανά…), εκείνη πάει να ξεφαντώσει στην Όπερα, αλλά όλο το πλήθος την κοιτάζει σα να είναι μια του δρόμου, τέτοια αποστροφή θεατών ούτε σε μούφα παραγωγή της Επιδαύρου! Η συνέχεια είναι απολύτως ασαφής, κάτι παλικάρια θερίζουν στους αγρούς, μιλάνε κάτι τύποι που δεν τους ξέρουμε και δε μας έχουνε συστήσει από πριν, αγένεια του trailer, να τα λέμε αυτά… Πάντως, κάτι δραματικό έχει παίξει με τον Τζουντ Λο, γιατί η χτικιάρα είναι στα πατώματα, κατέρριψε τους κανόνες, μας λέει μια άλλη άγνωστη κυρία που μιλάει τέλεια αγγλικά, ή πάει να καταστραφεί από μόνη της ή πάνε να την καταστρέψουν, αυτό είναι το συμπέρασμα. Και ο Λο δεν θα την αφήσει να πάρει το παιδί τους, γιατί είναι μια ατιμασμένη. Η χτικιάρα καλύπτει το πρόσωπο με ένα βέλο (της ντροπής), η μουσική σου έχει πάρει τα τύμπανα, ο μοντέρ τρελάθηκε, τα cuts σε μαστιγώνουν με δραματική μανία, τέτοια χλιδή σε πλάνα δε βλέπεις ούτε στα ελληνικά σποτάκια της κινητής τηλεφωνίας! Πάνω στο δίλεπτο έχεις γονατίσει, ναι, θα το πάρεις το Όσκαρ σκηνικών, αγάπη μου.

Τίτλος. Τέλος. (Της λέει και κάτι «Σ’ αγαπώ» το αμαρτωλό τεκνό, «Γιατί;», ρωτάει η χτικιάρα, μαζί κι εμείς…) Από 7 Σεπτεμβρίου κατά UK μεριά, οι Αμερικάνοι το αργούν για Νοέμβρη, να χειμωνιάσει και να μαζεύονται και τα μέλη της Ακαδημίας, ξέρεις…