του Ηλία Φραγκούλη

Πότε γεννήθηκε ο/η άσχετος/η που βάπτισε το «The First Omen» ως… «Ο Πρώτος Οιωνός» στα ελληνικά; Μιλάμε για το πλέον classic franchise της 20^th Century για το genre των ταινιών τρόμου, θρυλικό και στη χώρα μας με τον τίτλο «Η Προφητεία». Δικαιολογείται μόνο εάν το έκανε για λόγους… υπόληψης, καθώς τούτο εδώ το εξάμβλωμα μονάχα με το φρικτό remake της «Suspiria» (2018) του Λούκα Γκουαντανίνο μπορεί να ταιριάξει!

Το πρώτο φιλμ του Ρίτσαρντ Ντόνερ, από το 1976, μαζί με τον «Εξορκιστή» (1973) του Γουίλιαμ Φρίντκιν, αποτέλεσαν έργα – τομή για το συγκεκριμένο είδος στα ‘70s, αποκτώντας και κάμποσες… αμφιλεγόμενες συνέχειες, remake ή και reboot. Στην περίπτωση της (ελαφρά λιγότερο ταλαιπωρημένης) «Προφητείας» είχαμε δύο κινηματογραφικά sequel (1978 και 1981) τα οποία έστεκαν αρκετά καλά στο πλαίσιο μιας τριλογίας με ανάπτυξη του χαρακτήρα του Αντίχριστου Ντέιμιεν, ακολούθησε μία αποτυχημένη τηλεταινία (το 1991) η οποία μας σύστησε την κόρη του Ντέιμιεν ως «διάδοχο» του σχετικού legacy και το 2006 είδαμε ένα παντελώς αδιάφορο remake της ταινίας του Ντόνερ. Σήμερα, η μόδα στο horror επιβάλλει ένα γύρισμα προς το παρελθόν, για να δικαιολογήσει (μάλλον απεγνωσμένα…) την έλλειψη ιδεών των studios που εξακολουθούν να ξεζουμίζουν με κάθε πιθανό τρόπο επιτυχίες των καταλόγων τους. Επειδή, λοιπόν, δεν θα είχε κανένα νόημα να παρακολουθήσουμε ακόμη μία συνέχεια της original «Προφητείας», οι παραγωγοί του «The First Omen» επέλεξαν την ασφαλέστερη οδό του prequel, για να μας εξηγήσουν από πού προήλθε το μωρό το οποίο παρουσίασε ο Γκρέγκορι Πεκ στην Λι Ρέμικ ως το δικό τους παιδί (καθώς το δικό της πέθανε αμέσως μετά τη γέννα) στην αρχή του φιλμ του 1976.

Πατώντας πάνω στο πρόσφατο trend των κινηματογραφικών παραγωγών με καλόγριες και δαιμονικές υποπλοκές (μόλις πριν από δύο εβδομάδες διανεμήθηκε ακόμη μία, η… σατανικά παρόμοια πλοκής και σαφώς πιο ενδιαφέρουσα «Άσπιλη»), η πρωτάρα στο σινεμά Αρκάσα Στίβενσον (με εμπλοκή και στο σενάριο) εισάγει στην ιστορία μία νεαρή Αμερικανίδα η οποία γίνεται ευπρόσδεκτη σε μία μονή καθολικών στη Ρώμη, με ειδίκευση στα γεννητούρια και την ανατροφή ορφανών παιδιών ή τέκνων single μητέρων που δεν μπορούν να τα αναλάβουν. Αρχικά, αυτό είναι και το πρώτο #fail της ταινίας, η οποία δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα το πρωτότυπο ή αυθεντικό για να ανανεώσει όχι μόνο το ίδιο το franchise της «Προφητείας» αλλά και το… ρασοφόρο genre «της μοδός»! Ειλικρινά, είναι τόσο copy / paste τα όσα συμβαίνουν εδώ και στην «Άσπιλη», που ένας θεατής ο οποίος είχε παρακολουθήσει το φιλμ του Μάικλ Μόχαν προ εβδομάδων (αν όχι και ολίγων ημερών…) θα ζήσει το απόλυτο déjà vu!

Απλά, εδώ το παρασκήνιο της δράσης είναι πιο προφανές και απροκάλυπτο, από σχετικά νωρίς. Και βασίζεται σε μία άκρως παράλογη και αστεία θεωρία που λέει πως επειδή ο κόσμος (και ειδικότερα οι νεότερες γενιές) της αμφισβήτησης διάφορων θεσμών στη δεκαετία του ’70 αποτραβιέται από την Πίστη δίχως να φοβάται πως θα έχει συνέπειες γι’ αυτό, ένα τμήμα της Εκκλησίας συνωμοτεί ώστε να έρθει στη Γη ο Αντίχριστος κι έτσι… το ποίμνιο να «χεστεί» επάνω του και να επιστρέψει γονατιστό στους «Οίκους του Θεού»! Πριν γίνουν κατανοητά όλα αυτά, η Στίβενσον αισθάνεται πως πρέπει να σκηνοθετήσει ουχί μία κανονική ταινία τρόμου, αλλά ένα… φεμινιστικής ματιάς δράμα, το οποίο θέτει σαρκικά ζητήματα και διλλήματα στην ηρωίδα, προτού επιλέξει ν’ απαρνηθεί κάθε είδους κοινωνικότητα και ρόλους (έως και τον μητρικό). Υπάρχουν, δηλαδή, μεγάλα τμήματα του φιλμ στα οποία η ιστορία δεν αφορά στον τρόμο αλλά… σε διαφορετικά φιλμικά είδη, με έμφαση στο υφολογικό στυλ του ευρωπαϊκού σινεμά! Στο πλαίσιο της πιο γυναικείας ματιάς, δε, θα τολμήσω να προσθέσω και μια κάποια «δαιμονοποίηση» της γέννας με καισαρική τομή, σε σχετική σεκάνς – σοκ, η οποία θα προκαλέσει άγρια φοβικές αντιδράσεις στο αντίστοιχο κοινό.

Υπάρχει η ατμόσφαιρα που απαιτεί το genre (αλλά σε εντελώς «κόντρα» χρωματικές παλέτες από εκείνες της αρχικής τριλογίας, καθώς το ιταλικό φόντο «υιοθετεί» θερμότερες και λίαν… «τουριστικές» αποχρώσεις!), όμως, οι ακρότητες της πλοκής αρχίζουν να «κλωτσάνε» άσχημα σταδιακά. Από τη σεκάνς που μπερδεύει μία «εκπαιδευτική» επίσκεψη για τα ορφανά σε μουσειακό χώρο με συγκέντρωση διαμαρτυρόμενων φοιτητών η οποία καταλήγει σε βίαιη εμπλοκή με την Αστυνομία, το «The First Omen» μετατρέπεται σε μία απίστευτη τρικυμία εν κρανίω που δεν έχει δρόμο γυρισμού.

Το gore υπάρχει αρκετά άφοβα, όμως, οι αντιγραφές βγάζουν μάτι και ενοχλούν περισσότερο από οποιαδήποτε τρομακτική εικόνα. Ξεκινάμε με δύο αναίσχυντα κοπιαρίσματα θανάτων (το καρα-classic «κάρφωμα», που εδώ πετυχαίνει κεφάλι ελαφρώς «ξώφαλτσα», και ο γνωστός απαγχονισμός, που εδώ γίνεται και… πύρινος, για να μην πούμε ότι πρόκειται για αντιγραφή!) από την «Προφητεία» του 1976, για να φτάσουμε στο μέγα αίσχος ενός σωματικού ξεσπάσματος, το οποίο δεν αποτελεί απλά «homage» στην περίφημη σκηνή του ζουλαφσκικού «Μια Γυναίκα Δαιμονισμένη» (1981) με την Ιζαμπέλ Ατζανί, αλλά της κατακλέβει σε εξευτελιστικό βαθμό κάθε ίχνος σπασμού και έμπνευσης!

Η ανατροπή της κορύφωσης μπορεί να προκαλέσει μονάχα ηχηρά γέλια εντός της αιθούσης (προσωπικά, ξέσπασα κυρίως όταν γίνεται η σύνδεση με τον χαρακτήρα του Γκρέγκορι Πεκ), ενώ το φιλμ επιφυλάσσει και ένα… δεύτερο φινάλε, για τους πιο ανόητους εκ των θεατών που δεν είχαν ήδη αντιληφθεί ότι υπάρχουν σχέδια για sequel (αν όχι και για τριλογία, προφανώς). Δηλαδή, την επόμενη φορά θα το πουν… «Ο Δεύτερος Οιωνός»; Κλαίω!