του Νίκου Παλάτου

Αντιλαμβανόμενος γρήγορα σχετικά πως «Η Πλεξούδα» αποτελείται από τρεις ανεξάρτητες ιστορίες που διαδραματίζονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους, περίμενα πότε θα πέσει η… τουφεκιά, ώστε να γίνει της «Babel» (2006) και οι οδύσσειες της Σμίτα, της Σάρα και της Γιούλια να συνδεθούν με τρόπο «μαγικό» αναμεταξύ τους. Το μπαμ (που μόνο τέτοιο δεν ήταν, μιας και από το μέσον της διάρκειας είχα βάσιμες υποψίες για το πως θα «ενωθούν» οι τρεις διαφορετικές πλοκές) δε συμβαίνει παρά λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους! Και είναι τόσο αδιάφορο, δακρύβρεχτο κι απίθανο, που θα ήταν προτιμότερο εκείνη η σφαίρα του Μαρόκου από την ταινία του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου να συνέχιζε το ταξίδι της σε Ινδία, Καναδά και Ιταλία σαν κάποιο μοντέρνο… magic bus, ουχί τουρισμού, μα… ένδειας και βασάνων. Ο πνιγμένος, άλλωστε, από τα μαλλιά πιάνεται (#diplhs).

Η Γαλλίδα auteur Λετισιά Κολομπανί διασκευάζει το δικό της ευπώλητο μυθιστόρημα «La Tresse», παρουσιάζοντας μια νερόβραστη ιστορία συγκίνησης, δύναμης, ελπίδας και ανύψωσης ηθικού, που μοιάζει σαν το «Eat Pray Love» (2010), όχι όμως της μπερδεμένης, μοντέρνας γυναίκας που πιάνει τα ταξίδια για να γνωρίσει τον αληθινό έρωτα, αλλά της οδυνηρά απελπισμένης εξαιτίας όλων των κακουχιών που έχουν πέσει πάνω της (εις τριπλούν, μάλιστα). Η Σμίτα στην Ινδία ανήκει στην κάστα των Ντάλιτ, όπου μην έχοντας στον ήλιο μοίρα παίρνει το κοριτσάκι της προς αναζήτηση ενός όχι καλύτερου, αλλά κάποιου (έστω) μέλλοντος, μπλέκοντας στο χάος της χώρας της. Η Σάρα στο Μόντρεαλ του Καναδά είναι μητέρα τριών παιδιών και επιτυχημένη δικηγόρος σε μεγάλη φίρμα, μέχρι που η κακιά αρρώστια της χτυπά την πόρτα, απειλώντας να τινάξει στον αέρα όλα τα ωραία που με κόπο και εργασία είχε πετύχει. Τέλος, η Γιούλια στη Μονόπολι της Νότιας Ιταλίας είναι μια όμορφη νεαρή κοπέλα με πάθος για το διάβασμα και απεριόριστη αγάπη για τον πατέρα της, μέχρι που εκείνος, πέφτοντας σε κώμα εξαιτίας ατυχήματος, αφήνει στην οικογένειά του ένα σωρό χρέη που (ίσως) μόνο με γάμο συμφέροντος μπορούν να λυθούν. Η ποθητή κοπέλα, όμως, δεν θέλει τον ρηχό πλην πλούσιο γαμπρό με την αλυσίδα κομμωτηρίων που της προμοτάρει η μάνα της (η λεπτομέρεια που με έκανε να γελάσω είναι ότι ο επίδοξος αρραβωνιάρης λέγεται Τζίνο!), διότι έχει ερωτευτεί Ινδό μετανάστη φιλοσοφικών αναζητήσεων και oriental πνεύματος.

Η φάση στην Ινδία διακρίνεται για τον εξωτισμό των γυρισμάτων της και τη ζητιανιά του οίκτου, ως αποτέλεσμα των αμέτρητων κακουχιών της φτωχής Σμίτα. Το επεισόδιο στον Καναδά θυμίζει σε ύφος και στυλ TV series παρωχημένης αισθητικής, όπου ο πλούτος των λευκών suburbs αναγκάζεται θέλοντας και μη να δει το πράγμα αλλιώς, διότι η (γνωστή) αρρώστια δεν είναι παίξε γέλασε. Το κομμάτι της Ιταλίας περιέχει άφθονη καλοκαιρινή Μεσόγειο και μια σεναριακή δομή που παραπέμπει σε ξεπερασμένο λαϊκό δράμα έρωτος και οικογενειακών καυγάδων, με φόντο ένα αίσθημα βγαλμένο από σελίδες Άρλεκιν και μιας επιχειρηματικής ιδέας ξεσηκωμένης από βιβλίο τσέπης τύπου «Γίνε Businessman και Βγάλε Πολλά Λεφτά με Πέντε Απλές Κινήσεις». Και οι τρεις υποπλοκές είναι στο φουλ πλημμυρισμένες από πιανιστικά μουσικά ιντερλούδια του Λουντοβίκο Εϊνάουντι, τα οποία με απελπισία προσπαθούν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα συναισθηματικής έντασης, επιχειρώντας πάση θυσία να ενεργοποιήσουν τους δακρυγόνους αδένες.

Η παρέλαση στερεοτύπων πατριαρχίας, παράδοσης και εκμετάλλευσης, ενώ υποτίθεται πως εμπεριέχει μια γερή δόση γυναικείας αλληλεγγύης και δύναμης, παρουσιάζονται μ’ έναν τέρμα καρτ-ποσταλικό τρόπο (ειδικά σε Ινδία και Ιταλία), καταλήγοντας να κινούν το ενδιαφέρον πρωτίστως για… τουριστικές εξορμήσεις είτε στην ηλιόλουστη Μονόπολι είτε στην folklore επαρχία των Ινδιών, παρά να δημιουργούν αληθινή έγνοια για την Γιούλια και την Σμίτα αντίστοιχα. Για την δε Σάρα από το Μόντρεαλ του Καναδά, εκείνο που θα μου μείνει από το νοσοκομειακό δράμα της είναι η συνειδητοποίηση πως στο Κεμπέκ άπαντες μιλούν… αγγλικά και όχι γαλλικά, όπως πίστευα εδώ τόσα χρόνια! Πιθανότατα η παρασπονδία αυτή να έχει γίνει για εμπορικούς λόγους (ο συνδυασμός χίντι, ιταλικών και γαλλικών μάλλον θα κρίθηκε ασύμφορος από την παραγωγή), αλλά για κάτι περίεργους σαν κι εμένα ας έγραφαν πως όλα αυτά γίνονται στο Τορόντο και τα γυρίσματα ας είχαν γίνει στα δικηγορικά γραφεία και στις κλινικές του Μόντρεαλ. Σας ορκίζομαι πως αυτό το ψέμα θα έμοιαζε να είναι το μοναδικό αληθοφανές κομμάτι της ταινίας!