του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει ένας απλός τρόπος με τον οποίο μπορείς να… γκρεμίσεις τούτο το φιλμικό οικοδόμημα που αποκαλείται «Βαβέλ»: αρχίζεις να αφηγείσαι την πλοκή του έργου. Στεγνά! Μια φορά κι έναν καιρό, τουρίστας από το Τόκιο πάει για κυνήγι στο Μαρόκο, γίνεται φίλος με τον οδηγό του και του χαρίζει την καραμπίνα του. Εκείνος την πουλά σε τσοπάνη, τα παιδιά του οποίου παίζουν σκοποβολή μαζί της και πετυχαίνουν Αμερικανίδα τουρίστρια επιβαίνουσα σε διερχόμενο πούλμαν. Ο σύζυγός της πασχίζει να τη σώσει στην ερημιά, ενώ στο σπιτικό τους η γκουβερνάντα των παιδιών τους πρέπει να πάει στο γάμο του γιου της στο Μεξικό και δεν έχει που να τ’ αφήσει. Το «E.T. phone home» είναι από άλλη ταινία…

Αυτό που θαυμάσαμε στο «Amores Perros» (2000), πλέον έχει μετατραπεί σε… τρις εξαμαρτείν μανιέρα για τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου. Το ταλέντο στη σκηνοθεσία είναι αδιαμφισβήτητο. Επιλέγοντας, όμως, να γυρίσει ένα τέτοιο κραυγαλέο σενάριο, όπου η απιθανότητα εξοργίζει με μοναδικό σκοπό να πλαντάξει ο θεατής, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί αυτές τις κουκίδες παγκοσμιοποίησης ούτε ο Θεός ο ίδιος δε θα μπορούσε να τις ενώσει! Και ο Ινιάριτου δεν είναι Θεός. Αν τώρα ένας jongleur των εικόνων νομίζει πως μπορεί να κατευθύνει τη μοίρα με τέτοιο τρόπο και να μας πει με θράσος ν’ αντιμετωπίσουμε το φιλμ ρεαλιστικά, τότε αυτοί που θα τον ακολουθήσουν είναι άξιοι… της μοίρας τους.