του Παναγιώτη Μήτσικα

«Harvest»: Η Αθήνα Ραχήλ Τσαγγάρη έξω απ’ την comfort zone της

Ένα από τα ασφαλέστερα ονόματα από άποψη αναγνωρισιμότητας και σεβασμού εκεί έξω, ελληνικής προέλευσης, δεν είναι άλλο από εκείνο της Αθήνας Ραχήλ Τσαγγάρη. Με το «Attenberg» (2010) και το «Chevalier» (2015) ήδη στις αποσκευές της, η δημιουργός αυτή τη φορά δοκιμάζει με το «Harvest» (κι ένα εξαιρετικό βρετανικό καστ στη φαρέτρα της) κάτι πιο… ελεγειακό και βουκολικό!

Χαριτολογώντας, θα τοποθετούσα το φιλμ σ’ ένα extended κινηματογραφικό σύμπαν το οποίο περιλαμβάνει έργα σαν το «First Cow» (2020) της Κέλι Ράιχαρντ, από την άποψη του έντονου βουκολικού, επαρχιακού στοιχείου και της σημασίας των ζώων στην αφήγηση. Η αλήθεια, όμως, είναι πως η Τσαγγάρη έχει μια πολύ ξεκάθαρη ιδέα του μηνύματος που θέλει να περάσει, επίγνωση του υλικού της κι ένα ικανότατο επιτελείο ηθοποιών για να πραγματώσει τα παραπάνω.

Η ιστορία αφορά σε μια μικρή κοινότητα που βγάζει τα προς το ζην χάρη στην κτηνοτροφία και τα παράγωγά της. O ήρωάς μας είναι ο Γουόλτερ Θερσκ, ένας καλοκάγαθος άνθρωπος, τον οποίο ενώνουν ισχυροί φιλικοί δεσμοί ετών με τον τύποις «Κυβερνήτη» της κοινότητας, Μάστερ Κεντ. Σύντομα, θα αποκαλυφθεί πως αυτός που παίρνει τις αποφάσεις είναι ο εξάδελφος του τελευταίου, εύρωστο μέλος της κοινωνίας στην παραπλήσια πόλη. Όταν εκείνος αποφασίζει να εμπλακεί ενεργά, τα πράγματα δεν θα πάνε ακριβώς βάσει σχεδίου.

Είναι ξεκάθαρη η ιδέα της Τσαγγάρη να πάρει θέση στο γεγονός πως οι άνδρες του χωριού είναι παντελώς ανήμποροι να πάρουν αποφάσεις και μοιάζουν απλά έρμαια ανθρώπων με μεγαλύτερο εκτόπισμα απ’ αυτούς, ενώ οι γυναίκες της κοινωνίας είναι ως επί το πλείστον δυναμικές, χωρίς ιδιαίτερο «φίλτρο», έτοιμες να πάρουν θέση στα πιο καυτά ζητήματα. Η Τσαγγάρη ευτυχεί να έχει στη διάθεσή της τον εξαιρετικό Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, αλλά και τον πάντα ικανό Χάρι Μέλινγκ για τους κεντρικούς ρόλους, σ’ ένα σενάριο που δεν λειτουργεί πάντα, αλλά της πιστώνεται στο 100% η ικανότητα να δουλεύει σε κάτι που δεν έχει δοκιμάσει ξανά στο παρελθόν, καταφέρνοντας να το κάνει δικό της. Για εμάς, αναμφίβολα θετικό το πρόσημο.

«Queer»: When in Rome…

Όπως αναφέρει το διάσημο ρητό (σε ελεύθερη μετάφραση), «Όταν βρίσκεσαι στη Ρώμη, κάνε ό,τι θα έκαναν οι Ρωμαίοι». Έτσι ακριβώς, όταν έχεις να βασιστείς σε βιβλίο του Γουίλιαμ Μπάροουζ, πρέπει να του συμπεριφερθείς σαν beatnik. Κι αυτό κάνει ο Λούκα Γκουαντανίνο. No more, no less.

Η υπόθεση θέλει τον Λι, έναν μεσήλικα queer intellectual που βρίσκεται στο Μεξικό, να προσπαθεί να βρει τον εαυτό του, μεταπηδώντας από τη μία ευκαιριακή σχέση στην άλλη, ψάχνοντας για νόημα και τον άνθρωπο που θα θελήσει να περάσει χρόνο μαζί του. Τα πάντα θ’ αλλάξουν όταν θα γνωρίσει τον Γιουτζίν Άλερτον σ’ ένα από τα bar στα οποία συχνάζει.

Για όποιον έχει επαφή με το έργο του Μπάροουζ, το βιβλίο δίνει μεγάλη έμφαση στην κενότητα που αισθάνεται ο Λι, ένας άνθρωπος που σταδιακά περνά από το κεφάλαιο του junkie (άτυπο prequel του «Queer») σε αυτό του αλκοολικού και τούμπαλιν, με το συγκεκριμένο πόνημα να εστιάζει στο ποσό αναγκαία θεωρεί την ανθρώπινη επαφή και πόσο κουρασμένος νιώθει με τις εφήμερες σχέσεις. Η γνωριμία του Λι με τον Άλερτον είναι η κινητήρια δύναμη του βιβλίου – και του φιλμ κατ’ επέκταση. Ενός φιλμ που ο Γκουαντανίνο κινεί πολύ κοντά στο πρωτογενές υλικό, μέχρι το τελευταίο εικοσάλεπτο περίπου.

Εκεί, ο Ιταλός αφήνεται παντελώς ελεύθερος σ’ ένα φρενήρες trip που μπορεί να θυμίσει ακόμα και την… «Οδύσσεια του Διαστήματος» (!) και σίγουρα θα ξενίσει μερίδα του κοινού. Όταν έχουμε να κάνουμε με Μπάροουζ, όμως, ποιος μπορεί να σε ψέξει γι’ αυτό;