του Ηλία Φραγκούλη

Λες και είναι φτιαγμένο για το ελληνικό καλοκαίρι και τα θερινά σινεμά, το «Μικρά Πρόστυχα Γράμματα» της Θία Σαρόκ φέρνει σε κάτι το αθεράπευτα νοσταλγικό από την παράδοση του αγγλικού κινηματογράφου, επιχειρώντας να ταυτιστεί μέχρι και με το κλίμα των θρυλικών κωμωδιών των Ealing Studios! Η σκηνοθετική φινέτσα του τότε, βέβαια, δεν αγγίζεται στο μέτρο σύγκρισης, όμως, το έργο σε παίρνει μαζί του με το παλαιομοδίτικο χιούμορ του, τις μικρές δόσεις μυστηρίου κι ένα καστ ικανότατα συντονισμένο με τη δράση και τη διαμόρφωση των χαρακτήρων.

Σε μια φτωχογειτονιά βρετανικού χωριού του ’20, η Ίντιθ λαμβάνει ανώνυμες και υπερβολικά αθυρόστομες επιστολές, οι οποίες διαταράσσουν τις σχέσεις της οικογένειάς της. Η Ρόουζ, μια νέα γειτόνισσα που η γλώσσα της δε λογαριάζει και προκαλεί επιπλέον υποψίες για την ηθική της υπόσταση διότι μεγαλώνει ανήλικο κορίτσι χωρίς πατέρα, θα βρεθεί στο στόχαστρο των ντόπιων Αρχών και του κουτσομπολίστικου όχλου, ώσπου να βρει αναπάντεχους συμμάχους οι οποίοι θα λάβουν μέρος σε «ντετεκτιβίστικες» έρευνες και μηχανορραφίες που, ίσως, φανερώσουν την ταυτότητα του… βρωμόστομου αποστολέα.

Με την εμπλοκή μιας αστυνομικίνας που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά και αμφισβητεί την καχυποψία περί των κινήτρων της Ρόουζ (σε ένα κλίμα που θυμίζει «παλαιολιθική» εκδοχή των μπατσικών δρώμενων στο «Καυτοί και Άσφαιροι» του Έντγκαρ Ράιτ!), θα δημιουργηθεί μία υποπλοκή μυστηρίου, όχι απαραίτητα αγκαθακριστικού χαρακτήρα, αλλά με χιουμοριστικό πνεύμα και σασπένς, που ενδυναμώνει την εξέλιξη της πλοκής προς την πλευρά του δικαστικού «θρίλερ», αναμένοντας ανατρεπτικά συμπεράσματα, τα οποία ένας έμπειρος στο είδος θεατής (θα) έχει ψυλλιαστεί νωρίτερα της σχετικής αποκάλυψης του «άγνωστου» αποστολέα.

Ο ρυθμός είναι ευχάριστος, η ιστορία κρατά διαρκώς το ενδιαφέρον και, προφανώς, το μέγα ατού των «Μικρών Πρόστυχων Γραμμάτων» είναι το αποτελεσματικό και χαρισματικότατο casting. Η Ολίβια Κόλμαν βρίσκεται εντελώς μέσα στο στοιχείο της και δείχνει να καλοπερνά, ενώ η Τζέσι Μπάκλεϊ αν και κάπως πιο… «εκσυγχρονισμένη» ερμηνευτικά από το επιθυμητό, στέκει ως το αντίβαρο που χρειαζόταν το έργο. Μαζί με την «ανέκφραστα» πονηρή φάτσα της αστυνομικίνας της Αντζάνα Βασάν, το φιλμ γίνεται μία ξεκάθαρα γυναικεία υπόθεση με την ιδιαιτερότητα του… μπινελικιού να τη σκαπουλάρει από comme il faut στερεότυπα στην κωμωδία (και την κοινωνική συμπεριφορά).