του Ηλία Φραγκούλη

Νομίζω πως υπάρχει μια «παράξενη», σχεδόν αδιόρατη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις κομιξάδικες ταινίες της Marvel κι εκείνες της DC. Οι πρώτες βγαίνουν πιο… «copy / paste», πιο «φόρμουλα», πιο «λουσάτες» και πιο… παιδικές. Κι όταν δοκιμάζουν να κάνουν την υπέρβαση, ή το καρακιτσαριό προκύπτει (από τα «Thor» μέχρι τα «Guardians of the Galaxy») ή λάμπει μοναχός του ο «Deadpool». Από την άλλη, η DC τολμάει κομμάτι παραπάνω κι ακόμη και να μην της έχει βγει, το διασκεδάζεις για τους εντελώς λάθος λόγους το έργο («Aquaman»), δεν μοιάζει με… «τιμωρία» επανάληψης. Επίσης, κακά τα ψέματα, η Marvel δεν έβγαλε ποτέ έναν «Σκοτεινό Ιππότη», έναν «Joker», ένα «The Suicide Squad» ή έναν «The Batman». Ποτέ! Κι ακόμη και στην περίπτωση του «Black Adam», βλέπεις ότι έχει γίνει μια προσπάθεια να ξεφύγει από τον αχταρμά του στερεοτυπικού, να δώσει κάτι το στοιχειωδώς διαφορετικό, εμπνευσμένο, και μ’ ένα επιπλέον layer «ανάγνωσης» στο περιεχόμενο. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην ανήκει στη κατηγορία του αξιομνημόνευτου, όμως, ο Ζάουμε Κόλετ-Σέρα έχει κάνει μια τίμια δουλειά που… αντέχεται και ψυχαγωγεί στο σινεμά.

Φυσικά, το φιλμ ξεκινά με μια τύπου «origin» αφήγηση που μας συστήνει το παρελθόν της αρχαίας πόλης του Κάντακ κι έναν άπληστο βασιλιά, ο οποίος έχει μετατρέψει το λαό του σε σκλάβους, με σκοπό να συγκεντρώσει την απαραίτητη ποσότητα ενός σπάνιου ορυκτού, ώστε να κατασκευαστεί ένα στέμμα απαραίτητο για μια σατανική τελετή που θα του χαρίσει υπεράνθρωπες δυνάμεις. Παρόμοιες εισαγωγές έχουμε δει και σε άλλες παραγωγές της DC (όπως εκείνη της «Wonder Woman»), το περιβάλλον και το θέαμα έχουν επικές διαστάσεις και ολίγη από παραμύθι, όμως, το «Black Adam» αφήνει κάποιες ασάφειες ως προς την αληθοφάνεια της εξιστόρησης του μύθου του ομώνυμου ήρωα. Σε ένα κάποιο παρόν, το περιβόητο στέμμα αναζητείται για… κακό σκοπό και ομάδες μισθοφόρων κατακτητών συμπεριφέρονται στους ντόπιους σαν τριτοκοσμικά «σκουπίδια», τα οποία βιώνουν συνθήκες εξαθλίωσης. Μία πανεπιστημιακός που έχει προσχωρήσει στην Αντίσταση θ’ ανακαλύψει τον τόπο όπου βρίσκεται κρυμμένο το στέμμα και για να μην πέσει στα χέρια των κακών ξένων, θα μεταφράσει αρχαίο ξόρκι που θα «ξυπνήσει» τον Black Adam. Από εκεί και πέρα ακολουθεί το χάος…

Το αρχικό χαρακτηριστικό του φιλμ είναι η έντονη βία (γνωστό στοιχείο του Black Adam, όπως θα ξέρουν καλύτερα οι fans του comic) και ο Ζάουμε Κόλετ-Σέρα έχει προσπαθήσει να το σεβαστεί αυτό (αν και έγινε γνωστό πως η ταινία δέχτηκε περικοπές… πολλάκις, μέχρι το studio να πείσει την MPA να κατεβάσει το rating από R σε PG-13). Η σεκάνς του «ξυπνήματος» του ομώνυμου ήρωα ξαφνιάζει με το bodycount της (το οποίο περιέχει έως και διαμελισμό άκρου αντιπάλου!), για να προχωρήσουμε στην εντυπωσιακή slow-mo έξοδο του Black Adam, ο οποίος αντιμετωπίζει (και αφανίζει, προφανώς) ολόκληρες στρατιές με απίστευτα οπλικά συστήματα, υπό τη σχεδόν χιουμοριστική μουσική επένδυση του «Paint It, Black» των Rolling Stones.

Η Αντριάνα, ο γιος της και ο αδελφός της θα καταφέρουν να φυγαδεύσουν τον Black Adam στο κέντρο της πόλης. Εκείνος αισθάνεται εντελώς ξένος στη σύγχρονη εποχή και μπροστά στην τεχνολογική εξέλιξη του πολιτισμού μας, γεγονός το οποίο η ταινία αντιμετωπίζει με χιούμορ (θαυμάσιο το homage στα γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, με σκηνή που ο ήρωας παρακολουθεί στην τηλεόραση και αντιγράφει στη πραγματικότητα για ν’ αντιμετωπίσει ενέδρα μισθοφόρων). Είτε θέλετε να το πιστέψετε είτε όχι, το φιλμ αποκτά και… πολιτική πτυχή σχολιασμού, σαρκαστικά αντι-αμερικανική (!), όταν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ «στρατολογούν» μέλη της Justice Society (με υπερ-ηρωικές δυνάμεις, φυσικά) για να συλλάβουν ή να εξολοθρεύσουν τον Black Adam. Μαζί με το όλο λογύδριο της Αντριάνα, περί ψευτοειρηνικών επεμβάσεων της Αμερικής σε χώρες της Μέσης Ανατολής, στις οποίες ξεσπά πόλεμος ή προκύπτουν δικτατορικά (και ελεγχόμενα) καθεστώτα, το έργο καταντά να παίρνει θέση ενάντια στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ! Ο ήρωας που υποδύεται ο Ντουέιν Τζόνσον (με χαρισματική άνεση, καθώς βρίσκεται στα «νερά» του) μπορεί να πυροδοτήσει την επανάσταση την οποία έχει ανάγκη ο λαός του Κάντακ; Ή μήπως δεν μας τα ‘χε πει από την καλή η αρχική αφήγηση – flashback του έργου;

Δράση και ρυθμός δουλεύουν σωστά και ο θεατής θα «ρουφήξει» τα ψυχαγωγικά στοιχεία της ταινίας, με το extra bonus ότι κάποια από τα τεκταινόμενα έχουν (και) συμβολισμούς που σηκώνουν δεύτερη σκέψη. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για κάτι σπουδαιότερο εάν το studio έδινε ουσιαστική λάσκα στη γραφική βία ή την (πιθανή) μακαβριότητα κάποιων σκηνών (που κάποτε θα απολαύσουμε στο unrated edit από τις τηλεοράσεις μας…) και δεν οδηγούσε το «Black Adam» σε μια κορύφωση τετριμμένων μονομαχιών με μπουνίδι σε γη και ουρανό, όσο και αμέτρητων καταστροφών και κατεδαφίσεων, η οποία αδίκως σέρνεται σε διάρκεια για να εντυπωσιάσει (ξανά μανά με τα προβλεπόμενα… «καρτουνίστικα» CGI), αφού το μάτι ήταν ήδη χορτασμένο από πιο έξυπνες σεκάνς τις οποίες είχαμε παρακολουθήσει προηγουμένως. Αν θέλω να γίνω λίγο πιο αυστηρός, η ένθεση των superheroes Doctor Fate, Hawkman, Atom Smasher και Cyclone, που πολεμούν τον Black Adam με τα χρώματα της αστερόεσσας, δεν πατά πουθενά σεναριακά και μονάχα η συνοδευτική εμφάνιση της Αμάντα Γουόλερ (Βαϊόλα Ντέιβις) «σώζει» τις περιστάσεις.

Αφού δεν είναι… «για παιδιά», άξιζε τον κόπο να στέκει πιο θαρραλέα (και πιο… σκοτεινά) στο πλαίσιο των ταινιών του genre. Αλλά δεν βγήκα ούτε ενοχλημένος, ούτε εξαντλημένος. Γιατί μπήκα δίχως προσδοκίες. Και ξαφνιάστηκα ευχάριστα.