του Νίκου Παλάτου

Προσεγγίζοντας θέματα όπως η φιλία, το σχολείο, η οικογένεια, οι πρώτες ρομαντικές σχέσεις και οι ιδιοτροπίες της ζωής μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, η σειρά βιβλίων «Ο Μικρός Νικόλας» του συγγραφέα Ρενέ Γκοσινί και του καρτουνίστα Ζαν-Ζακ Σαμπέ όχι μόνο σημάδεψε την εποχή της, αλλά πλέον έχει αποκτήσει διαχρονική αξία, κερδίζοντας συνεχώς νέες γενιές αναγνωστών. Τούτο «Το Κυνήγι» αποτελεί την τρίτη κινηματογραφική απόδοση των περιπετειών του πιτσιρίκου ήρωα, έπειτα από τον «Μικρό Νικόλα» (2009) και το «Ο Μικρός Νικόλας Πάει Διακοπές» (2014). Οι δύο βασικές της διαφορές έναντι των προηγουμένων εντοπίζονται στην πλήρη ανανέωση των ονομάτων του καστ και του σκηνοθέτη, αλλά και στο ότι «Ο Κρυμμένος Θησαυρός» δεν αποτελεί μεταφορά κάποιου από τα αυθεντικά βιβλία της σειράς, αλλά διαθέτει original σενάριο βασισμένο στους χαρακτήρες των Γκοσινί και Σαμπέ.

Ο κόσμος του εννιάχρονου Νικόλα καταρρέει όταν πληροφορείται από τον πατέρα του πως εξαιτίας της νέας διευθυντικής θέσης στην οποία προβιβάστηκε, οφείλουν να μετακομίσουν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Ανήμπορος να δεχτεί πως θα πρέπει ν’ αποχωριστεί την κολλητή του από το σχολείο παρέα, ο Νικόλας εκπονεί σχέδιο άμεσης εύρεσης χρημάτων, θεωρώντας πως είναι η οικονομική ανάγκη που κάνει τον πατέρα του να ποθεί την καλύτερα αμειβόμενη δουλειά του προϊσταμένου. Εάν βρει τρόπο να προσφέρει στον μπαμπά του τα extra χρήματα που θα κερδίσει από τη νέα του εργασία, τότε η βασική αιτία της μετακόμισης θα πάψει να υφίσταται (;). Η ανακάλυψη ενός… κρυμμένου θησαυρού θα ήταν οπωσδήποτε μια άριστης ποιότητας λύση!

Ο Ζιλιέν Ραπενό και ο συνεργάτης του γραφιάς Ματίας Γκαβαρί έχουν πιάσει ικανοποιητικά το πνεύμα γραφής του Γκοσινί, εν τούτοις, αντιλαμβανόμενοι (ίσως) πως ουδείς τους θα μπορούσε ν’ αποδώσει τη γοητεία του κόσμου των παιδιών όπως εκείνος, ρίχνουν μεγάλο συγγραφικό βάρος στο σύμπαν των… μεγάλων. Δεν ξέρω αν μπορεί να χαρακτηριστεί προδοσία επί των αυθεντικών κειμένων, όμως, γεγονός είναι πως το ζεύγος των γονιών του Νικόλα σπαταλά σημαντικό (σχεδόν ίσο) επί της οθόνης χρόνο μ’ εκείνο του γιού τους και της παρέας του. Το «μυστήριο» που περικλείει την πατρική εργασία, το deal της εξαγοράς που ως επιστέγασμα θα στείλει την φαμίλια στη μακρινή Ομπάν, η εμπλοκή της μαμάς σε έναν κρίσιμο διευθυντικό αγώνα… tennis και η αναστάτωση της μετακόμισης, κλείνουν το μάτι στους κηδεμόνες των μικρών θεατών, κάνοντας τον «Θησαυρό» να μοιάζει ιδιαιτέρως προσιτός σ’ αυτούς, σε σχέση με τα προηγούμενα.

Για ακόμη μια φορά, φυσικά, η retro πολύχρωμη αισθητική του ’60 δημιουργεί κλίμα αθωότητας για τις «όμορφες, παλιές εκείνες μέρες» (συχνά στα όρια της αχαλίνωτης φαντασίας), δίχως αυτό να μπορεί να υποκαταστήσει στο ακέραιο το ιδιόμορφο ύφος αφήγησης που η σειρά βιβλίων του «Μικρού Νικόλα» διέθετε. Η υποκειμενική παιδική ματιά, καθώς και οι ανεκδοτολογικού ύφους προσπάθειες του Νικόλα να κατανοήσει τον κόσμο των μεγάλων, αποδεικνύονται εκ νέου δύσκολο να λειτουργήσουν στην οθόνη με τον τρόπο που το πετυχαίνουν στο χαρτί, αν και η σκηνοθετική προσπάθεια εδώ είναι φιλότιμη. Οι παιδικές σκανταλιές σε σχολείο και αλάνα χτυπούν φλέβα διασκέδασης και νοσταλγίας για μικρούς και μεγάλους αντίστοιχα, αν και ο διαχωρισμός των σχολικών τμημάτων σε αρρένων και θηλέων, μάλλον θα φανεί ακατανόητος στην πιτσιρικαρία του σήμερα. Όχι, όμως, και η αθώα άγνοια κινδύνου που ο Νικόλας και η παρέα του διαθέτουν, είτε αντιμετωπίζοντας την καλόκαρδη δασκάλα τους, είτε επιδιδόμενοι σε αρχαιολογικού τύπου ανασκαφές.