Αφού το κοινό έχει γράψει στ’ αρχίδια του τους κριτικούς (μπαίνουν και εισαγωγικά στην τελευταία λέξη)! Κάποτε, όταν έβγαιναν από δέκα έως μια ντουζίνα καινούργιοι τίτλοι την εβδομάδα στα σινεμά, τα «δύο αστεράκια» έδιναν κι έπαιρναν. Σχεδόν τίποτε δεν έπεφτε κάτω από αυτό το «μαγικό» νούμερο. Μέχρι που είχα αναγκαστεί να γράψω το γνωστό άρθρο. Το οποίο εννοείται ότι έγινε viral! Και ξεφτιλίστηκε τόσο η φάση δημόσια, που (τολμώ να ομολογήσω πως) κάπου «μαζεύτηκε» κατόπιν, για να φτάσουμε στο σήμερα και τις πρεμιέρες που μετράνε στα δάχτυλα του ενός χεριού, διότι ο περισσότερος κόσμος καλόμαθε στη βόλεψη του home viewing, στις πλατφόρμες της «απεριόριστης» επιλογής… σαβούρας και στα τορεντάδικα που προσφέρουν τα έργα τα οποία… αργούν να φέρουν οι διανομείς, διότι τώρα, σου λέει, «δεν τσουλάει το πράμα, ας τα κρατήσουμε για καλοκαιράκι»! Σουρεαλισμός! Και καταλήξαμε στα λίγα και «καλά», που (παραδόξως) φορτώνονται «αστεράκια» με το τσουβάλι, ενώ εσύ βλέπεις τίτλους και περιεχόμενο και καταλήγεις πως αν είναι να σε βρει ο κορονοϊός, ας είναι σε κάτι πιο ψυχαγωγικό κι ανθρώπινο, βρε αδελφέ.
Έτσι, η κοινωνικότητα της επαφής με συνανθρώπους μας, η οποία έχει μετατραπεί σε… υγειονομικό «ρίσκο», γίνεται περισσότερο αποδεκτή στο πλαίσιο μιας εξόδου σε εστιατόριο, ταβέρνα ή μπαράκι, από το να επιλέξει κάποιος να παρακολουθήσει… δράμα στη Γάζα, δράμα στο Ιράν ή δράμα (σχεδόν τρίωρης!) μπεργκμανικής επανέκδοσης. Ειλικρινά, μπορεί να αδικήσει κανείς τον κόσμο εδώ;
Και τα μαντάτα από τα χθεσινά εισιτήρια ήταν (απ’ ότι αντιλήφθηκα) τραγικά. Και αναρωτιέται η αγορά, αφού οι ταινίες είχαν «αστεράκια». Ναι. Με έργα που ο άλλος ούτε να «κατεβάσει» για να δει στο σπίτι τζάμπα δεν θα καταδεχτεί! Άραγε, έτσι θα πάει η κατάσταση μέχρι την άνοιξη; Θα περιμένουμε τον καινούργιο «Batman», κανένα οσκαρικούλι που δεν έχει βγει ακόμη και κάτι στουντιακά που ενίοτε το φέρνουν το «χαρτί» (βλέπε το φετινό «Scream») στα multiplex από μερίδα της πιτσιρικαρίας που αντιστέκεται, αλλά… η ελληνική κριτική τ’ αντιμετωπίζει σαν «meh!» υπο-προϊόν από «κατάπτυστα» genres;
Τελικά, κάπου παραδέχομαι την υποτιμητική αντίληψη που λέει πως οι κριτικοί διώχνουν το κοινό από το σινεμά. Από το καλό σινεμά, όμως! Γι’ αυτό και βρισκόμαστε σ’ αυτό το σημείο, πλέον. Από το οποίο δεν υπάρχει γυρισμός. Αλλαγή λογικής και πολιτικής σε αγορές και προγραμματισμό από τους διανομείς απαιτείται. Πρωτίστως. Στα όρια του απόλυτου restart. Όσο για τους συναδέλφους μου, ας σκεφτούν λίγο καλύτερα τις διαφορές ανάμεσα στη «θεωρία» (του επαγγέλματος) και την πράξη. Το δεύτερο έχει να κάνει με το που απευθυνόμαστε. Όχι με το ότι οι θεατές πρέπει να τρέξουν και να δουν Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν! Κι ας αποκτήσουν και προσωπικότητα κάποια στιγμή. Δεν βλάπτει το να είσαι ο εαυτός σου και σε αυτό που βγάζεις προς τα έξω. Αν και για να επιτευχθεί αυτό το συγκεκριμένο, η ειλικρίνεια είναι υποχρεωτική (γέλια στο βάθος).
