του Ηλία Φραγκούλη

Ξύπνησα απότομα από ένα όνειρο. Δεν θυμόμουν τι έβλεπα, αλλά βρισκόμουν στην Αμερική. Ο γάτος ήταν στα πόδια μου. Του αρέσει η ζεστασιά της κουβέρτας και είναι χαρούμενος όταν γέρνει πάνω μου, σαν να είμαι το «μαξιλάρι» του. Με κοιτούσε κι έβγαζε αυτόν τον ήχο ικανοποίησης, που πολλές φορές προσπαθώ να μιμηθώ, λες και θα κάνουμε διάλογο. Σηκώθηκα, άνοιξα το laptop, είδα την ώρα στο κινητό τηλέφωνο. Περασμένες εννέα και μισή το πρωί. Η δημοσιογραφική προβολή ήταν στις δώδεκα. Η προηγούμενη διαρκούσε 115 λεπτά, οπότε υπολόγισα πως με μία μικρή καθυστέρηση στην έναρξή της, η επόμενη θα ξεκινούσε γύρω στις δώδεκα και τέταρτο. Κατουριόμουνα. Είχα πιεί σχεδόν ενάμιση λίτρο νερού πριν κοιμηθώ. Ο αυνανισμός δεν πέρασε καν από το μυαλό μου, καθώς θ’ ακολουθούσε ταινία του Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν.

Άλλαξα το νερό του γάτου. Έχει μάθει τη λέξη «νεράκι» κι όποτε την ακούει τρέχει από πίσω μου και παρακολουθεί την όλη διαδικασία. Μου αρέσει ο ήχος που κάνει όταν πίνει νερό. Άνοιξα την καινούργια σακούλα ξηράς τροφής για στειρωμένα γατιά ηλικίας άνω των επτά ετών και πρόσθεσα λίγη στο μπολάκι του. Καθάρισα την τουαλέτα του. Όλα σε τάξη.

Ήπια ένα ποτήρι νερό και λίγο χυμό πορτοκάλι, σκέφτηκα να φάω κάτι για πρωινό, αλλά αποφάσισα να μην το κάνω, διότι προτίμησα το σενάριο των ξηρών καρπών για την προβολή. Όταν ξέρω ότι το φιλμ το οποίο πρόκειται να παρακολουθήσω (θα) είναι βαρετό και μεγάλο σε διάρκεια, επιλέγω τους ξηρούς καρπούς για την αίθουσα. Δεν κάνουν θόρυβο και μπορείς ν’ ασχολείσαι με αυτούς για κάμποση ώρα, ώστε να μη σε πάρει ο ύπνος. Στις ειδήσεις έπαιζε περισσότερο η αποφυλάκιση ενός χρυσαυγίτη, μόλις μετά από έναν χρόνο μέσα. Για «λόγους υγείας» του παιδιού του. Έγραψα στο facebook μου: «Η μητέρα μου έχει πρόβλημα υγείας. Αν σκοτώσω κάποιον και δηλώσω χουντικός, στους πόσους μήνες βγαίνω έξω;».

Με έπιασε χέσιμο. Δεν είναι συχνό φαινόμενο πρωινιάτικα (είμαι δυσκοίλιος). Υποθέτω ότι έπαιξε κάποιο ρόλο η frozen μαργαρίτα φράουλα από το προηγούμενο βράδυ. Γενικά, το χέσιμο δεν αποτελεί μία ευχάριστη εμπειρία για μένα και δεν περνώ ώρες καθισμένος σε μία λεκάνη καθημερινά. Ακόμη κι όταν «αισθάνομαι» αυτή τη διάθεση για να πάω στην τουαλέτα. Άνοιξα το Spotify κι έβαλα να παίζει το «Aqua Marina» με τον Γκάρι Μίλερ σε λούπα. Μου το θύμισε ο Έντγκαρ Ράιτ από μια λίστα του στο Spotify, με τραγούδια από τα ‘60s, στο πνεύμα του «Last Night in Soho» (ταινιάρα). Ήταν το love theme από τη σειρά «Stingray», ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά προγράμματα της τηλεόρασης στο μακρινό παρελθόν.

Κοιτούσα την ώρα να περνά, χωρίς καμία διάθεση να εργαστώ. Μπήκα στο μπάνιο για το πρωινό μου shower. Το μαλλί δεν χρειαζόταν λούσιμο σήμερα. Διάλεξα το αφρόλουτρο τζίντζερ μοσχολέμονο του KORRES. Κάθισα να στεγνώσω. Έβαλα ένα σκούρο μπλε GAP boxer brief, το GAP jean με την ελαφρά ελαστική εφαρμογή και μία από αυτές τις κοντομάνικες GAP μαρινιέρες που αγάπησα πολύ τα τελευταία δύο χρόνια. (Ναι, έχω από πολύ παλιά πώρωση με τα ρούχα GAP. Είναι το casual – και διόλου fancy – που προτιμώ.) Φόρεσα αυτά τα καινούργια και πολύ άνετα (αν και γκουμούτσα) Adidas, με πολύχρωμες Happy Socks. Τίγκα στη χαρούμενη διάθεση ο Φραγκούλης (#sarcasm).

Τσέκαρα τον καιρό με μια πρόχειρη ματιά έξω (η θερμοκρασία δε με απασχολεί ποτέ). Οριακά, πρόσθεσα ένα ελαφρύ μαύρο μπουφανάκι Adidas. Κρέμασα το promo backpack του National Geographic (που πολύ με έχει βολέψει) στον αριστερό ώμο και βγήκα με προορισμό το σινεμά. Το μαγαζί με τους ξηρούς καρπούς ήταν ανοιχτό, ευτυχώς. Συνήθως δεν το πετυχαίνω ανοιχτό πριν από τις προβολές των δέκα. Εφιαλτική διαπίστωση αυτή, διότι τότε δεν έχω κάτι να μασουλάω για να με κρατά (και ξύπνιο), για ν’ αντέξω το μαρτύριο. Note to self: να θυμηθώ να γράψω και να στείλω εκείνο το mail προς τα γραφεία διανομής.

Έφτασα στο σινεμά σχεδόν στις δώδεκα και έντεκα λεπτά. Ρώτησα τον Κώστα πότε θα ξεκινήσει η ταινία και μου απάντησε πως πρέπει να έχασα ένα με δύο λεπτά, μόλις. «Έχασες τον πρώτο κρότο», πρόσθεσε. «Θεέ μου, τι θ’ απογίνω», απάντησε από μέσα μου μια φωνή. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην προηγηθεί η επίσκεψη στο διπλανό μαγαζί. Μία κυρία είχε προτεραιότητα κι ετοιμαζόταν να πληρώσει. Είχε πενηντάρικο. Έγκλημα! Ο υπάλληλος του καταστήματος δεν ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να της δώσει ρέστα. Προσφέρθηκα να πληρώσω με μετρητά για να βοηθήσω. Πήρα ένα σακουλάκι crockers κι ένα σακουλάκι με τ’ αγαπημένα μου crunchy corn nuts. Κι ένα μικρό μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό, μη μου κάτσει τίποτα στο λαιμό (εξαιτίας του έργου…) ή με μελετήσουν πολύ οι συνάδελφοι που θα με έβλεπαν στην αίθουσα. Πέρασα μέσα. Σκοτάδι. Κανένας ήχος. Η Τίλντα Σουίντον έβλεπε μια γυναίκα ξαπλωμένη σε νοσοκομειακή κλίνη. Βρήκα τον Νίκο, είχε έρθει για να μου κάνει παρέα και να μου δώσει κουράγιο. Είχα υποσχεθεί πως την κριτική θα την γράψω εγώ, άρα ήταν ασφαλής. Μου είπε τι συνέβη στα ελάχιστα πρώτα λεπτά του φιλμ που έχασα. Έβγαλα το σακουλάκι με τα crockers.

Από την ταινία δεν έχω καμία άλλη «Ανάμνηση».