του Ηλία Φραγκούλη

Acquisition του Netflix που έφυγε από τα χέρια της Universal το 2019, το «Red Notice» αποτελεί μία τυπική περίπτωση ψυχαγωγικής buddy movie περιπέτειας, με τις συνηθισμένες δόσεις χιούμορ του (κλασικά) αταίριαστου ζευγαριού των πρωταγωνιστών. Η πλοκή είναι προσχηματική, μοιρασμένη σε μεγάλες σεκάνς δράσης που αλλάζουν φόντο σκηνικού (ενίοτε εξωτικό) για να μην πλήττει το μάτι ενός «generic» target group θεατών, οι οποίοι αναζητούν (νέτα σκέτα) ένα ευχάριστο δίωρο στο σινεμά (ή και την πολυθρόνα του σπιτιού τους, συντόμως…). Του είδους της πάλαι ποτέ β΄ προβολής…

Στα χνάρια των πρακτορικών ή κοσμοπολίτικων heist περιπετειών του παρελθόντος, η πρώτη σκηνή καταδίωξης μας πηγαίνει σε μουσείο της Ρώμης, όπου φιλοξενείται ένα από τα περίφημα αυγά που κατείχε η Κλεοπάτρα. Άπαξ και έγινε η σύσταση χαρακτήρων, το φιλμ πρέπει να προχωρήσει στη διάρρηξη του δεύτερου αυγού, το οποίο βρίσκεται σε ιδιωτική συλλογή, ενώ υπάρχει πάντα και η φημολογία ότι τα αυγά ήταν τρία εξαρχής, άρα κάποια στιγμή θα προστεθεί κι αυτή η παράμετρος εν είδει αρχαιολογικού κυνηγητού.

Οι κυρίως παίκτες είναι το ανδρικό δίδυμο των Τζόνσον και Ρέινολντς, ενώ «παρασκηνιακά» κινείται και ο άγνωστος χαρακτήρας του (σκακιστικού πιονιού του) «Αξιωματικού», η ταυτότητα του οποίου παραμένει μυστική, όμως το έμπειρο κοινό θα τον έχει πάρει χαμπάρι από αρκετά νωρίς – για να μην πω το ίδιο και για το «twist» του φινάλε… Ο Τζόνσον κάνει τα δικά του και είναι από συμπαθής έως αξιοπρεπέστατος, γνωρίζοντας απ’ έξω κι ανακατωτά τι τον ανέβασε σε δημοφιλία και εμπορικότητα. Μπορεί, πια, και να κάνει τα τρελά του «ακροβατικά», και να πλακώνει στο ξύλο τον οποιονδήποτε αντίπαλο, και έχει βρει και ένα ταιριαστό σε αυτόν χιουμοριστικό ύφος. Το τελευταίο έχει πράξει εδώ και αρκετά χρόνια και ο Ρέινολντς, όμως, η συνεχής επανάληψη του κυνικού και μπάσταρδου γλωσσοκοπάνα που υποδύεται σχεδόν αποκλειστικά εσχάτως, τον έχει μετατρέψει σε κάτι τόσο αντιπαθές, που πιο καλοδιάθετα θα πλήρωνες για να του βουλώσεις το στόμα στη μεγάλη οθόνη, παρά να τον παρακολουθήσεις σ’ ένα ακόμη μαρτυρικό «déjà vu»! Η Γκαντότ είναι απλά η «τσόντα» με τις καμπύλες, που εδώ αδικεί τον εαυτό της περισσότερο από ποτέ (τι κρίμα που η σκηνή του χορού δεν έχει ούτε τα κότσια ν’ αντιγράψει ή να ειρωνευτεί εκείνη την αντίστοιχη και πλέον απολαυστική του «Mr. & Mrs. Smith»).

Αν στο μεγαλύτερο μέρος του το «Red Notice» θα ήθελε να είναι κάτι σαν χορταστική τζεϊμσμποντική περιπέτεια επεισοδιακών διαρρήξεων, το τελευταίο του παριστάνει (εντελώς ξεδιάντροπα) ένα κακέκτυπο του franchise του Ιντιάνα Τζόουνς, σε αναζήτηση του τρίτου αυγού της πλοκής, που εμπλέκει στην ιστορία μέχρι και Ναζί από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Πέφτουν μια-δυο σινεφιλικές ατακούλες που κάνουν «γκελ» (κυρίως η αναφορά στο «Pulp Fiction»), όμως ο Ρόσον Μάρσαλ Θέρμπερ δεν έχει την παραμικρή αντίληψη του τι εστί κωμικό timing, με τον Ρέινολντς να ξεστομίζει τα πάντα λες κι έχει πατήσει μέσα του έναν «αυτόματο πιλότο».

Αν δεν έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις και ζητάς να ξεσκάσεις μ’ ένα μικρό τσούρμο από stars του σήμερα που δείχνουν να το διασκεδάζουν στην οθόνη (ίσως επειδή ο Τζόνσον και η Γκαντότ τσέπωσαν από είκοσι εκατομμύρια δολάρια έκαστος…), αυτά τα 115 λεπτά του «Red Notice» δεν θα σε χαλάσουν ιδιαίτερα (μέχρι το Netflix να σκαρφιστεί την παραγωγή ενός sequel). Πεταμένος χρόνος, πεταμένα λεφτά, κοινώς… πάτσι!