του Ηλία Φραγκούλη

Τέλος εποχής. Με εξαιρετικό τρόπο. Ο πιο θρυλικός κινηματογραφικός ήρωας όλων των εποχών, ο οποίος κατάφερε να επιζήσει από το μετα-ψυχροπολεμικό κλίμα του 1962 έως την μετα-COVID-19 εποχή του 2021, έρχεται με το «No Time to Die» να μας δώσει την μεγαλύτερη συγκίνηση που ζήσαμε ever παρακολουθώντας τις κοσμογυρισμένες περιπέτειές του σε ολόκληρο τον πλανήτη (μέχρι και το διάστημα, παρακαλώ!). Και (σχεδόν) όπως τονίζει ο Μ (Φάινς) λίγο πριν το τέλος της ταινίας, σημασία δεν έχει το να επιζήσεις, αλλά το να έχεις ζήσει.

Δεν λάτρεψα ποτέ τον πράκτορα 007, αλλά έχω περάσει θαυμάσια στον κινηματογράφο με τις ταινίες του. Είναι ένα είδος από μόνος του! Απίστευτα ψυχαγωγικό, εδώ και τόσες δεκαετίες, χωρίς να γερνά ή να ξεπερνιέται. Όσα πρόσωπα κι αν άλλαξε. Η αγάπη μου για το σινεμά και η συνήθεια της… στερεοτυπικής δράσης των φιλμ του Τζέιμς Μποντ, με έχουν κάνει να κατανοώ καλά τους κώδικες τούτης της σειράς, ώστε να πιάσω από πολύ νωρίς το τρομερό «κλείσιμο ματιού» που κάνει το «No Time to Die» στον θεατή. Χωρίς απόλυτη βεβαιότητα σε ένα ποσοστό, όμως!

Η ταινία του Κάρι Φουκουνάγκα κάνει δύο σημαδιακά statements, δίχως ν’ αποτελούν ξεκάθαρο spoiler. Το πρώτο είναι σημαντικότερο για την εξέλιξη της πλοκής εδώ κι έχει να κάνει με μία… μουσική σύνθεση, η οποία με ανάγκασε ν’ αλλάξω δραστικά τη σειρά αξιολόγησης των τραγουδιών του Μποντ στο σχετικό αφιέρωμα! Στην (τεράστια) προ opening titles σεκάνς (όπως έχουμε συνηθίσει σ’ αυτό το franchise), ο ερωτευμένος Μποντ οδηγεί μια Aston Martin DB5 με προορισμό την επαρχία της Ματέρα, στην Μπαζιλικάτα της Ιταλίας, έχοντας στο πλευρό του την Μαντλέν (Σεντού). Έχει να κλείσει «λογαριασμούς» με το παρελθόν, επισκεπτόμενος τον τάφο της Βέσπερ Λιντ, έτσι ώστε να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς βαριές αναμνήσεις ενοχής και, πια, ν’ αποκατασταθεί. Τι κάνουν, λοιπόν, πάνω σε όλη αυτή τη φάση οι μάγκες της παραγωγής; Βάζουν σαν (instrumental) υπόκρουση μια νέα ενορχήστρωση σύνθεσης η οποία δεν κρύβει καθόλου την προέλευσή της. Ειλικρινά, σοκαρίστηκα από τις πρώτες κιόλας νότες! Πρόκειται για το περίφημο «We Have All the Time in the World», το τραγούδι που ο Τζον Μπάρι αγαπούσε περισσότερο από όλα εκείνα τα οποία συνόδευσαν την φιλμογραφία του Μποντ! Κίνηση αδιανόητης σημειολογίας. Από κάμποσες απόψεις (ίσως). Προσωπικά, από εκείνη τη στιγμή, αισθάνθηκα που το πάνε…

Το δεύτερο statement έχει να κάνει με ένα άγριο teasing της παραγωγής, σε σχέση με τις διάφορες φήμες που κυκλοφορούσαν εδώ και χρόνια για το μέλλον του 007, καθώς εδώ ο Ντάνιελ Κρεγκ αποχαιρετά για πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το ίδιο το φιλμ μας ρίχνει το μπαλάκι, λέγοντας ότι το 007 είναι απλά ένα νούμερο. Κι έτσι, με τον Μποντ ανενεργό από την Υπηρεσία του, ο Μ έχει παραδώσει τον αριθμό του πράκτορα σε… μία (μαύρη) γυναίκα! Η Νόμι (Λιντς) συστήνεται στον Μποντ ως η καινούργια 007, αισθάνεται την κόντρα με την επανεμφάνισή του και καταλαβαίνει πως ο τίτλος δεν της ανήκει από ένα σημείο κι έπειτα. Το κοινό, όμως, αρχίζει να συνηθίζει (;) στην ιδέα πως σε κάποιο μελλοντικό casting… τα πάντα (θα) είναι πιθανά. Είτε για λόγους… «πολιτικής ορθότητας», είτε για υποχρεώσεις «νεωτερισμών» που θα οδηγήσουν σε (μάλλον ακραίους) πειραματισμούς, το «No Time to Die», για πρώτη φορά στα χρονικά του franchise, επιτρέπει να φανταστούμε έντονες αλλαγές για την ταυτότητα του επόμενου 007.

Μετά από αυτά τα δύο πρωτοφανή στοιχεία, για το υπόλοιπο έργο μπορώ να πω ότι ανήκει στα καλύτερα της σειράς, με τα γνωστά συστατικά της να λειτουργούν άψογα, τις σκηνές ανθολογίας να δίνουν και να παίρνουν, την ιστορία να πατά γερά πάνω στα θέματα της οικογένειας, της εκδικητικής τιμωρίας και του καθαρτικού θανάτου, με τον Σάφιν (Μαλέκ) να προστίθεται επάξια στη λίστα των πιο αρρωστημένων κακών που αντιμετώπισε ποτέ ο Μποντ.

Αν και αρκετός, ο χρόνος στο «No Time to Die» είναι με το μέρος του θεατή, που θα ταρακουνηθεί στο κάθισμά του με το ανατρεπτικό φινάλε της ταινίας, αλλά και το ενδεχόμενο ρίσκο του να πλαντάξει στο κλάμα με το άκουσμα της φωνής του Λούι Άρμστρονγκ από το 1969 (στην τελευταία ηχογράφηση της καριέρας του…). Βγαίνοντας από την αίθουσα, και καθώς περνούσε η ώρα, οι μνήμες κι εκείνο το τραγούδι μου προκαλούσαν όλο και μεγαλύτερη συγκίνηση. Εύχομαι στο φευγιό να αισθανθείτε κι εσείς τόσο έντονα την τελική φράση του άσματος: «Only love».

Φυσικά, τα end credits καταλήγουν στην κλασική κάρτα που μας ενημερώνει πως «ο Τζέιμς Μποντ θα επιστρέψει». Με ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, όμως! Οι παραγωγοί του 007 έχουν… «all the time in the world» για ν’ αποφασίσουν τι θα κάνουν μαζί του. Αναμένουμε.