της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ηλεκτροσόκ ανυπολόγιστης σημασίας για το μεταμοντέρνο μιούζικαλ αποτέλεσε, εν ταυτώ επαναφέροντας στη ζωή το είδος, η προ διετίας επιτυχία του «La La Land». Από τότε έως σήμερα το genre διεστραμμένα εγκολπώθηκε, χαρακτηριστικότερα και κατά σειρά, τον βωβό μέσω της EDM και του clubbing (το αμερικανικό «Electric Heart»), το κοσμοναυτικό animation (το τσέχικο «Lajka»), το slam και το beatboxing υπέρ του κινήματος Black Lives Matter (το αμερικανικό «My Name is Myeisha»), την πολιτική καταγγελία του αείποτε παρακράτους (το φιλιππινέζικο «Ang Panahon Ng Halimaw»), το music video μέσω της όπερας και της δυστοπικής αγροτοκτηνοτροφικής επιστημονικής φαντασίας (το αμερικανικό «Pig»), την μπρεχτική εργοβιογραφία (το γερμανικό «Mackie Messer – Brechts Dreigroschenfilm»), τον Αλμοδόβαρ και το μοτίβο του doppelgänger (το, επίσης αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, ισπανικό «Ποιος θα σου Τραγουδήσει»). Κάπου ανάμεσα σ’ αυτούς τους περισσότερο ή λιγότερο ευκίνητους Φρανκενστάιν, ένας από τους πρώτους μάλιστα, στάθηκε η αν δεν κάνω λάθος παρθενική ever μεγάλου μήκους που τόλμησε να τα βάλει με τις ταινίες ζόμπι, αλλά και μ’ εκείνες της εν λυκείω ενηλικίωσης και των Χριστουγέννων. Θεωρούσα εαυτόν την εισηγήτρια της θεωρίας «το μιούζικαλ είναι σαν την πίτσα: ακόμα κι όταν είναι κακό, είναι καλό», ώσπου ήρθε τούτο το quadruple whammy να με αναγκάσει να φάω όχι κάνα παρακείμενο λαρύγγι αλλά τα λόγια μου.

Το πιο λυπηρό; Δεν είναι καθόλου κακή αυτή η scotch τερατογένεση με σπορείς τα «Grease» και «Shaun of the Dead», αλλά πραγματικά ζωτικά σημεία δίνει μόνο όταν σκάει (#diplhs) μουσικοχορευτικό νουμεράκι ή ευφάνταστο κρούσμα με θύμα περιφερόμενο άλιωτο. Στο πρώτο σκέλος, οι Ρόντι Χαρτ και Τόμι Ράιλι στη σύνθεση και τα λόγια υπογράφουν μια απ’ τις πιο προσφυώς κολλητικές δουλειές των τελευταίων χρόνων, που δεν θα με εξέπληττε αν προσεχώς εξαπλωνόταν στο σανίδι στα πλαίσια μιας θεατρικής διασκευής της ταινίας. Τo «No Such Thing as a Hollywood Ending» δίκην του ανεβαστικού pop ύμνου που δεν έβγαλε ποτέ το «High School Musical», παρωδικό bass hop περί fish’n’chips από δύο μαθητές ντυμένους πιγκουίνους, κάτι σαν το «Santa Baby» με περισσότερα υπονοούμενα εν μέσω ημίγυμνων αγοριών ενώπιον ανηλίκων και γονέων, μια midtempo μπαλάντα για δύο στον δρόμο προς το δημοτικό κοιμητήριο κι ένα άσμα α λα Pulp, μιας και ο διευθυντής φέρνει σε hipster Τζάρβις Κόκερ αλλά κοκκινοτρίχης και μοβόρος, δίνουν μεταξύ άλλων το μέτρο των δυνατοτήτων του ντουέτου που match-άρει κοουλπορτερικά το… μέλος με πανέξυπνα μακάβρια στιχουργία («Everybody’s dying here to tell me how to live», «While I still breathe, I will believe» και, αποκορύφωμα, τη θανατηφόρα σεξουλιάρικη παραίνεση «unload your sack» προς έναν νοητό Άη-Βασίλη από ένα άδον δεσποινάριο). Ναι, πρέπει να είσαι πτώμα για να μην τραγουδήσεις κι εσύ!

Οι… κουλά φαντασμαγορικές σπλατεριές είναι επίσης για χόρταση. Το κοστούμι ενός χιονάνθρωπου που όπως κι ο φέρων χάνει το πιο πολύτιμο κομμάτι του, δύο μπάλες του bowling σε άκρως συνθλιπτικό συνδυασμό, το αποστομωτικό πίσω άκρο μιας σπάτουλας και μιας σφουγγαρίστρας, ένα ρόπαλο του baseball, ένα καρπούζι, ένα ψεύτικο αλλά σουβλερό μπαστούνι ζαχαρωτού και, σε μια θαυμαστού στησίματος σκηνή, το τιμωρητικά ακούσιο stage diving στα χέρια του λάθος όχλου με τη βοήθεια ενός υπερμεγέθους αστεριού θα κάνουν την από υπολογίσιμη έως ανεπανόρθωτη ζημιά τους στους gore-άδες. Στο ενδιάμεσο, βέβαια, οι Άλαν ΜακΝτόναλντ και Ράιαν ΜακΧένρι (από μικρού μήκους τού οποίου προήλθε το όλο κοψίδι) έχουν να αναστήσουν μια πολλαπλά κανιβαλισμένη ιστορία κι ο Τζον ΜακΦέιλ να πιάσει τον παλμό της. Κι εκεί τα πράγματα είναι Cool Britannia μεν, μισοωμό κοκορέτσι προϊόν εργαστηρίου δε.

Η παντοιοτρόπως προσοντούχα αλλά ορφανεμένη από άρρωστη μάνα τελειόφοιτος κόρη του επιστάτη του σχολείου, ο έμπιστος κολλητός Τραβόλτας που ‘χει τσιμπηθεί μαζί της κρυφά, η ναζιάρα καλύτερη φίλη της και το αγόρι της, ένας ωραιοπαθής παρτάκιας γιος στρατιωτικού βασανάκι, μια χωρισμένη απ’ το κορίτσι της Αμερικάνα με δημοσιογραφικές ανησυχίες κι ο με το γενικό πρόσταγμα του show όπου συμμετέχουν άπαντες σπαστικός principal προκύπτουν saved by the bell στα… διαλείμματα, όταν τη βοηθεία του solfège και της όρχησης εξόν εξαντρίκ σπληνάντερων νιώθεις ότι παρακολουθείς κάτι σαν επεισόδιο του «Glee» από τον Τζορτζ Ρομέρο. Στην πορεία; Προτού αρχίσουν να φλερτάρουν με τη μεταλλακτική εγκατάλειψη των εγκοσμίων, καταρρέουν λίγο-λίγο ως τυπολογία που, μετά τη δια-ειδολογική κλίνη του Προκρούστη, σέρνεται υπό το βάρος της δραματουργικής καμπούρας των περισσοτέρων, συχνά μετά και τον (αισθητικά κομψό, πάντως) ακρωτηριασμό της μυθοπλασίας στο μοντάζ όπως υποψιάζομαι. Φυσικά, οι απρόσωποι και καθότι από κάθε άποψη καθυστερημένοι απέθαντοι εύκολη βορά (αιώνιο πρόβλημα της ομοταξίας) έχουν ήδη πληγιάσει το προσχηματικό διακύβευμα της επιβίωσης της κομπανίας στα όρια του αντι-σασπένς, αφής στιγμής το «ρε, άστε τα σάπια» αρχίσει να τριβελίζει τη φαιά ουσία σου. Εάν αυτή την έκαιγες σε scary movie σάτιρας ή παρωδίας, πάει καλ(λι)ά (σου). Αλλά η καψούρα του επιστήθιου, η μεταστροφή του κωλόπαιδου κι η κόντρα dad και δεσποτικού διδάσκοντος είναι συμπτωματική, μη πειστική κι αθέατη ώς την κλιμάκωση φιγούρες αντίστοιχα, ενώ άλλες καταστασιακές, κλασικές, όπως της κρίσιμης αυτοθυσίας, ή όχι, όπως του πεπρωμένου της γιαγιάς, στερούνται πυγμής κι αντικτύπου, όπως και το ουκ ευκαταφρόνητο χιούμορ.

Υπάρχει ιατρική εξήγηση: οι παίδες κι οι κορασίδες έχουν τις φατσούλες, τις φωνούλες, τις κινησούλες, αλλά δεν είναι κωμικοί ή τραγωδοί για να την πέσουν όπως πρέπει στο σαρκίο ενός αστείου ή μιας φόρτισης, ακόμη κι (ότ)αν αυτά πουλάνε σωστά teenage υφάκι. Το σενάριο έχει κι άλλες ιδέες που ας πούμε ότι σαλεύουν, αν και επάνω σε εσκαμμένα όπως η κοινωνία του θεάματος (εδώ παίζει #εκκενωselfie), αλλά είναι μεγίστως η κινηματογράφηση και το post που μ’ έμφυτο ρυθμό κι απομύζηση εξίσου των location και των F/X κατορθώνουν να μην ξεμασχαλίζουν τη δράση, φρικωδών αρπαγμάτων ή μπαλετοβοκαλισμών. Μαζί καταφέρνουν να βάζουν φωνή και για την εν γένει αλληγορία, του αναπόφευκτου τέλους της προστατευμένης εφηβείας και των μοιραίων απωλειών κατά το ηρωικό άνοιγμά της στον αυξανόμενα επικοινωνιακά ελλειμματικό, επικίνδυνο κόσμο εκεί έξω. Και αυτά, όπως εννοείται και τουλάχιστον ένα ατομάκι απ’ το παρεάκι, θα επιβιώσουν. Χωρίς, φευ, να γλιτώνουν αυτόν τον όχι ψόφιο θίασο απ’ το να κοπανιέται για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελεν…, εεε… σόρι, Άννα και για το παλιολείψανο της πλοκής περί αυτήν. Αν γι’ αυτό κελαηδούσαν «As I wake half dead / In this same old bed» τα ξεπεταρούδια στην αρχή, συνεκτιμάται το γνώθι σαυτόν τους. Όχι ότι τους σώζει το ότι δεν πήραν τα μυαλά τους αέρα. Να σε θάψω…