του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Όση επιρροή (μπορείς να την πεις και ζημιά) άσκησαν οι ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου στους περισσότερους Έλληνες κινηματογραφιστές που τον αντέγραψαν για τις επόμενες δεκαετίες, τόση φαίνεται να ασκούν και οι ταινίες του Νούρι Μπιλγκέ Τζεϊλάν στους σύγχρονους Τούρκους σκηνοθέτες. Πρόκειται, βέβαια, για μια σχολή που έχει μεγαλύτερη διάρκεια, όμως, οι άμεσες επιρροές είναι εμφανείς.

Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Οζκάν Αλπέρ, το «Φθινόπωρο» έχει τα προτερήματα και τα ελαττώματα ενός πρωτοεμφανιζόμενου στον οποίο αξίζει να δώσεις προσοχή. Από τη μία, την τελικά αποτελεσματική υπερπροσπάθεια δημιουργίας κάδρων ωραία κινηματογραφημένων, που φιλοδοξούν να «μιλούν» από μόνα τους, και από την άλλη την ελλιπώς ανεπτυγμένη ιστορία και το καταφύγιο σε κλισέ.

Το μοτίβο του μοναχικού ήρωα που επιστρέφει σε έναν τόπο όπου δεν μπορεί να επικοινωνήσει πια με τους ανθρώπους με τους οποίους είχε επαφή, μπορεί να είναι χιλιοειπωμένο, έχει, όμως, πάντα περιθώρια να παρουσιαστεί με έναν άλλο τρόπο, μια διαφορετική ματιά. Ο κατά βάση σιωπηλός Γιουσούφ, βρίσκει μια ισορροπία με την επαφή του με τη φύση, κι αυτό είναι το πιο πειστικό και ειλικρινές κομμάτι της ταινίας, αφού είναι γυρισμένο με αρκετή σιγουριά.

Εκεί που ο Αλπέρ αποτυγχάνει, είναι όταν πέφτει στην παγίδα να βάλει το Γιουσούφ σε επαφή με άλλους και ειδικά με τη Γεωργιανή πόρνη Έκα. Ο χαρακτήρας της εκδιδόμενης με τη μεγάλη καρδιά και τη βαθιά καλλιέργεια ανήκει στη λίστα των κλισέ που δε θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ποτέ ξανά σε ταινία.