του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Με τους «Πειρατές της Σομαλίας», ο Μπράιαν Μπάκλεϊ προσπαθεί να καταφέρει πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Να αφηγηθεί μια πραγματική, «ασυνήθιστη» ιστορία. Να κάνει δημοσιογραφικό δράμα. Να φωτίσει πτυχές της πραγματικότητας της Σομαλίας που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές. Να κάνει και λίγο κωμωδία. Πολύ φιλόδοξο το σχέδιο, γι’ αυτό και πετυχαίνει μετρίως στο σύνολό του. Η ταινία είναι όλα τα παραπάνω, αλλά… λίγο απ’ όλα τα παραπάνω, και για διάφορους λόγους δεν καταφέρνει να γίνει συναρπαστική σε κανένα της κομμάτι, πέρα από το να αναδείξει την (σε βαθμό ενόχλησης) εμμονή του κεντρικού της ήρωα.

Ο Τζέι Μπαχαντούρ τελειώνοντας το κολέγιο ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Δημοσιογράφος έρευνας και αποκαλύψεων, σαν τους Γούντγουορντ και Μπέρνστιν, τους οποίους έχει κρεμασμένους στον τοίχο του, στην κινηματογραφική τους εκδοχή με τα πρόσωπα των Ρέντφορντ και Χόφμαν. Οι προτάσεις για θέματα που στέλνει σε εφημερίδες και περιοδικά, όμως, απορρίπτονται πανηγυρικά και μαζικά, και στο μεταξύ αναγκάζεται να μένει στο υπόγειο του οικογενειακού σπιτιού και να κάνει έρευνα αγοράς για χαρτοπετσέτες σε supermarket. Στον προθάλαμο ενός ιατρείου γνωρίζει ένα από τα δημοσιογραφικά του ινδάλματα (στον συγκεκριμένο ρόλο, ο Αλ Πατσίνο… γρυλλίζοντας), ο οποίος τον προτρέπει να ξεχάσει τις δημοσιογραφικές σπουδές και να κάνει κάτι που δεν έχει κάνει κανείς άλλος. Ο Τζέι θυμάται μια παλιά του εργασία για τη Σομαλία και σκέφτεται ότι κανείς Δυτικός δημοσιογράφος δεν έχει τολμήσει να πάει εκεί, έτσι στέλνει ένα e-mail που βρίσκει ανταπόκριση και όλως τυχαίως έχει κάνει επαφή με την προεδρική οικογένεια της Σομαλίας.

Με την ευχή του μέντορά του, ξεκινά και διαπιστώνει ότι στη Σομαλία τον περιμένουν σαν τον άνθρωπο που θα τα αλλάξει όλα με το βιβλίο που θα γράψει. Ένας συνταγματάρχης φροντίζει για την ασφάλειά του και ένας fixer – διερμηνέας, ο Άμπντι, φροντίζει για τις επαφές με τους πειρατές. Άλλοι εμφανίζονται ως τοπικοί Ρομπέν των Δασών, άλλοι είναι απλοί εγκληματίες. Όλοι ανεξαιρέτως περιμένουν να δωροδοκηθούν με khat, ένα τοπικό ναρκωτικό που πωλείται ελεύθερα παντού. Έτσι θα γνωρίσει και τη Μάριαν, η οποία είναι όμορφη, μιλάει αγγλικά, ξέρει από χολιγουντιανές ταινίες και είναι μια από τις συζύγους του πιο επικίνδυνου πειρατή.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ο Τζέι, με την άγνοια κινδύνου που τον χαρακτηρίζει, θα καταφέρει να συναντήσει τους ανθρώπους που χρειάζεται, αν και αρχικά κανείς δεν θα δείξει ενδιαφέρον για τη δουλειά του. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν σημειωθεί η πειρατεία στο αμερικανικό πλοίο MV Maersk Alabama, την ιστορία του οποίου αφηγήθηκε το «Captain Phillips» (2013) του Πολ Γκρίνγκρας. Ξαφνικά, όλοι θα στρέψουν την προσοχή τους προς την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, όμως είναι και η στιγμή που ο Τζέι θα πρέπει να φύγει από τη Σομαλία, κερδίζοντας το know-how που θα του προσφέρει μια πραγματική ευκαιρία καριέρας.

Στη λογική των… πολλών καρπουζιών κάτω από την ίδια μασχάλη, ο Μπάκλεϊ προσπαθεί να συνδέσει το πολιτικό / δημοσιογραφικό δράμα με στοιχεία κωμωδίας, τα οποία δεν καταφέρνουν να πιάσουν ποτέ έναν συνεπή τόνο. Μερικώς τα καταφέρνει και με τον πρωταγωνιστή του, αφού ο Έβαν Πίτερς (σαφώς καλύτερος στο franchise των «X–Men» και το τηλεοπτικό «Pose») εδώ προβάλλει διαρκώς μια εκνευριστική αφέλεια. Εκείνος που κλέβει κάθε σκηνή και παίζει με τις κατάλληλες διακυμάνσεις που απαιτεί η δραματουργία είναι ο Μπαρχάντ Άμπντι ο οποίος υποδύεται τον διερμηνέα και σε κάνει να αισθάνεσαι πως επαναλαμβάνει ό,τι έκανε στο «Captain Phillips» (και τον έφτασε στο σημείο να προτείνεται για Όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου).

Κάποια επιτυχημένα ευρήματα, όπως animation που περιγράφουν τους εφιάλτες του Τζέι, μια κωμική σκηνή ειδήσεων που δείχνει πώς θα μιλούσαν στην πραγματικότητα reporter και παρουσιάστρια, αλλά και η ελάχιστη παρουσία της Μέλανι Γκρίφιθ που με λίγες ατάκες θυμίζει το κωμικό παρελθόν της, μένουν ουσιαστικά ανεκμετάλλευτα και μεμονωμένα. «Σιχαίνομαι τις ταινίες που έχουν τους κεντρικούς χαρακτήρες ως αφηγητές», λέει στην αρχή ο Τζέι, υπονοώντας ότι τούτη εδώ θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Δεν είναι.