της Κατερίνας Ανδρεάκου

Είναι μερικές ταινίες που απλά δεν ξέρεις από πού να τις πρωτοπιάσεις, χωρίς καν να είσαι σίγουρος και για το τι ακριβώς είδες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η υπογράφουσα θα ξεκινούσε με κάποιες βασικές ερωτήσεις που θα έκανε στον δημιουργό της (αν είχε την ευκαιρία), τον Τέρι Τζόουνς, το 1/6 της θρυλικής βρετανικής κωμικής ομάδας των Monty Python. Τι τον έκανε να πιστέψει πως αυτό θα είναι μια κατάλληλη κινηματογραφική επιστροφή, 19 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία του κινηματογραφική ταινία, το άτυχο (και υποτιμημένο) παιδικό παραμύθι, «The Wind in the Willows»; Εντάξει, έχει δηλώσει πως η αρχική ιδέα του ήρθε προ εικοσαετίας και βασίστηκε στο διήγημα του Χ.Τ.Γουέλς «Ο Άνθρωπος που Έκανε Θαύματα». Όταν, λοιπόν, θα είδε το 2003 το «Θεός για μια Εβδομάδα» ή και το sequel του 2007 «Νώε για μια Εβδομάδα», ταινίες με σχεδόν παρόμοια υπόθεση και επιτυχία στα ταμεία και τις κριτικές (ειδικά το πρώτο), γιατί δεν επέστρεψε την ιδέα του στο ράφι με τα πολλά προϋπάρχοντα projects που κατά καιρούς έχει σκεφτεί; Τέλος, όταν έβλεπε το αποτέλεσμα της ταινίας του στη μονταζιέρα, πίστεψε ειλικρινά πως το αποτέλεσμα είναι αστείο, καλαίσθητο, αντάξιο του ονόματός του; Ή μήπως πως προορίζεται για μελλοντικό cult, με τελικό του στόχο να κάνει μια εκκεντρική «bad movie we love», σαν και αυτές που βλέπαμε σε βιντεοκασέτες στα 80s; Γιατί, δυστυχώς, δεν κατάφερε τίποτα από τα παραπάνω.

Η ταινία διαφημίζεται κυρίως για τις φωνές που δανείζουν οι πέντε εναπομείναντες Monty Python, για πρώτη φορά ξανά μαζί μετά από δεκαετίες (και κατά την διάρκεια προετοιμασίας τους για μια σειρά κοινών παραστάσεων στο Λονδίνο), στους ρόλους του… εξωγήινου συμβουλίου, αλλά και ο μακαρίτης ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, σε μια από τις τελευταίες του δουλειές (ίσως και η τελευταία του, σύμφωνα με ορισμένους), δίνοντας φωνή στον Ντένις, τον σκύλο του πρωταγωνιστή. Παράλληλα, ο Τζόουνς «καβατζώνει» και μερικούς από τους καλύτερους Βρετανούς κωμικούς για δεύτερους ρόλους (Ίζαρντ, Μπάσκαρ), να πλαισιώσουν τον πρωταγωνιστή Σάιμον Πεγκ. Στην πραγματικότητα, όμως, ούτε καν αυτές οι κωμικές ιδιοφυίες δεν καταφέρνουν να γλιτώσουν αυτό το ανεξήγητο μπάχαλο. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος του πνεύματος, του χιούμορ, της έμπνευσης, της ευφυίας των Python, ούτε του ίδιου του Τζόουνς, ο οποίος αποτελεί πολυδιαβασμένο και πανέξυπνο άτομο (με μια από τις πιο αξιοζήλευτες βιβλιοθήκες στον κόσμο, κυρίως μεσαιωνικού περιεχομένου), ενώ η φωνή του Γουίλιαμς ακούγεται εξασθενημένη (παραιτημένη;), εκτός συγχρονισμού κιόλας με τις κινήσεις του στόματος του συμπαθούς σκύλου. Άλλο πάλι κι αυτό: τα εφέ είναι σχεδόν επιδεικτικά φτηνιάρικα, πάλι απηχώντας την αισθητική 80’s ταινιών τύπου «Στον Πλανήτη Γη τα Κορίτσια είναι Εύκολα»! Αλλά δεν βρισκόμαστε στα 80’s, και αυτού του είδους οι αναχρονισμοί δεν είναι αστείοι, δεν είναι εκκεντρικοί, είναι απλά θλιβεροί. Και ο Τζόουνς μάλλον δείχνει και την ηλικία του αλλά και την σκουριά από την αποχή από το σκηνοθετικό τιμόνι σχεδόν δυο δεκαετιών.

Ως ισόβια fan των Python, το αποτέλεσμα αυτής της ταινίας, με εξαίρεση καναδυό επιτυχημένα αστείες σεκάνς, δεν μου έφερε θυμό για την ώρα που έχασα, ούτε καν απογοήτευση (το πράγμα φαινόταν από το trailer κιόλας), αλλά μια θλίψη για τα τόσο ιστορικά στον χώρο της κωμωδίας ονόματα που βρίσκονται στους τίτλους και που χάνονται τόσο άδικα σε αυτή την συνολική αποτυχία, θλίψη που απλά εντάθηκε με τον γλυκό φόρο τιμή στον Γουίλιαμς στους τίτλους τέλους. Ήθελα να την συμπαθήσω και να την βοηθήσω λέγοντας κάποια καλά λόγια αλλά η μόνη εικόνα που μου έφερε στο νου είναι αυτή ενός αγαπημένου κατοικίδιου που αγαπάς αλλά η κατάστασή του είναι τόσο προχωρημένη που… η ευθανασία είναι η μόνη λύση. Αν είχα μια ευχή και την δύναμη του κεντρικού ήρωα να την πραγματοποιήσω, θα ήταν αυτή η ταινία να μην υπήρξε ποτέ, για το καλό της υστεροφημίας των λατρεμένων καλλιτεχνών που δούλεψαν σε αυτήν. Τι κρίμα…