του Ηλία Φραγκούλη

Κάπου στο βάθος, η «Γκρέις του Μονακό» είναι μια καταπληκτική ταινία, με λουσάτα locations, αψεγάδιαστη σκηνογραφική δουλειά και μια glamorous χρωματική παλέτα. Αυτά, όμως, είναι το background του φιλμ… Στην «πρώτη γραμμή», τα πάντα είναι λάθος! Τραγικό casting, άθλιο σενάριο και σκηνοθεσία που δεν είναι ικανή να υποστηρίξει καμία από τις επιλογές του Ολιβιέ Νταάν, κάνοντάς μας να πιστέψουμε, πλέον, ότι το μόνο πράγμα που επέτρεψε στο «La Môme» (2007) να σταθεί στα πόδια του ήταν ο ερμηνευτικός χείμαρρος της Μαριόν Κοτιγιάρ ως Εντίτ Πιάφ!

Ας ξεκινήσουμε από το ατυχές casting της πρωταγωνίστριας. Μπορεί η Νικόλ Κίντμαν να βγάζει κάτι το εξευγενισμένο στο φακό – πόσω μάλλον αν το όλο styling την υποστηρίξει δεόντως. Δεν μπορεί, όμως, η ίδια ηθοποιός, στα 46 της χρόνια και εμφανώς «τραβηγμένη» εδώ και κάμποσο καιρό, να προσπαθεί (ή να τολμά…) να υποδυθεί την Γκρέις Κέλι των… late 20’s (γεννημένη το 1929, αποσύρθηκε από το σινεμά το 1956 για να παντρευτεί τον Πρίγκιπα Ρενιέ). Το φιλμ εστιάζει στην περίοδο των αρχών της δεκαετίας του ’60, άρα μιλάμε για ατόπημα το οποίο δεν υποστηρίζει καλόπιστα την επιλογή της Κίντμαν. Επιπλέον, ο Νταάν επιφυλάσσει για την άμοιρη star του μια πληθώρα από εξαντλητικά close-up, τα οποία περισσότερο μοιάζουν να αναζητούν… ρυτίδες ή σημάδια από επεμβάσεις, λες και θέλει να την ειρωνευτεί κι από πάνω!

Σεναριακά, η «Γκρέις» μοιράζεται το χρόνο της ανάμεσα στην επιμονή του Άλφρεντ Χίτσκοκ να πείσει την Κέλι να επιστρέψει στο Χόλιγουντ για να παίξει τη «Marnie» και στην ντεγκολική απειλή της Γαλλίας για embargo – εισβολή στο κρατίδιο του Μονακό. Τα δύο θέματα μαζί δεν λειτουργούν αρμονικά και ο τρόπος με τον οποίο τα χειρίζεται ο Νταάν και «κλωτσάει» και ενίοτε βάζει στην άκρη ή την Κέλι ή τον Ρενιέ, μειώνοντας την ισχύ τού λόγου ύπαρξης του φιλμ ως βιογραφία της πρώτης. Ενώ η ιστορία έχει «ζουμί» για να δουλέψει τον χαρακτήρα τής Κέλι από τόσο πολλές πτυχές: της νεότατης γιάνκισσας που εγκλωβίζεται μέσα στην πριγκιπική etiquette συμπεριφοράς (η οποία την απομακρύνει από κάθε έννοια ενός παραμυθένιου love story), της οσκαρούχου star που ακόμη μαγνητίζεται από την πρόσφατη και… θεραπευτικά λαμπερή δόξα του Χόλιγουντ, και της διπλωμάτισσας που έσωσε τον θρόνο του συζύγου της και την αυτοκυριαρχία της ανάδοχης πατρίδας της. Η αλήθεια είναι πως η Γκρέις Κέλι υποδύθηκε πολλούς ρόλους ταυτόχρονα στη ζωή της μέσα στο διάστημα εκείνο. Αλλά στο φιλμ, κανένας από αυτούς δεν πείθει.

Πληκτική αν και πανέμορφη στο μάτι, η «Γκρέις του Μονακό» δείχνει από νωρίς ότι αποτελεί μια μεγάλη κινηματογραφική… ήττα. Από κάποιο σημείο κι ύστερα, ελπίζεις να εντοπίσεις κάποια πιο… fun στοιχεία για να μετατρέψεις το φιλμ σε ένα είδος «ένοχης απόλαυσης» ή μελλοντικού camp, αλλά ούτε εκεί θα καταφέρεις να πιάσεις «λιμάνι», καθώς οι τόνοι τής – φωνακλάδικης – σαπουνόπερας δεν έχουν για συνέταιρο το πραγματικά αριστοκρατικό production design. Κάπως έτσι χάνεται και το νόημα αυτής της βιογραφίας, που έχει το look αλλά πίσω από αυτό κρύβεται κάτι το άδοξα επιδερμικό και ανούσιο. Δίχως ίχνος συναισθήματος. Κοινώς, δεν λυπάσαι την ίδια την Κέλι για τη – δυστυχή – ζωή που επέλεξε, αλλά την κακή της τύχη που το σινεμά θέλει να τη θυμόμαστε με ένα τέτοιο έργο…