του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ναι, η σύνοψη δίνει τον αέρα ενός βραζιλιάνικου serial, το παραδέχομαι. Η πραγματικότητα, όμως, δε θα μπορούσε να βρίσκεται πιο μακριά. Η «Gloria» του Χιλιανού Σεμπαστιάν Λέλιο (και του παραγωγού Πάμπλο Λαραΐν του «NO») δεν έχει τίποτα το προφανές στον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται, τίποτα το υπερβολικό στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων της και τίποτα το ψεύτικο στην αποτύπωση της πραγματικότητάς της. Για την ακρίβεια, φέρει ένα λεπτοδουλεμένο σενάριο, που καταφέρνει να μας γνωρίσει την κεντρική ηρωίδα σε κάθε της λεπτομέρεια.

Η κάμερα ακολουθεί την Γκλόρια όταν τα πρωινά πηγαίνει στη δουλειά της, τραγουδώντας τα αγαπημένα της τραγούδια καθώς οδηγάει το αυτοκίνητό της. Κρυφακούει όταν εκείνη τηλεφωνεί πού και πού στα παιδιά της για να μάθει τι κάνουν και διώχνει συνέχεια από το σπίτι της τη γάτα του γείτονα, που υποστηρίζει ότι «θέλει να της υπενθυμίζει ότι κινδυνεύει να γίνει μια μοναχική catlady». Τη συντροφεύει όταν, περιοδικά, επισκέπτεται συγκεντρώσεις όπου συχνάζουν εργένηδες, ώστε να διασκεδάσει χαλαρά και να φλερτάρει, αφήνοντας ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο γνωριμιών. Όλες αυτές οι σκηνές είναι μικρές, κοφτές και χωρίς προφανή εξέλιξη, όμως, σταδιακά βυθίζουν το θεατή στην πραγματικότητα της Γκλόρια, με αποτέλεσμα όταν εκείνη αποφασίζει να λάβει δραστικά μέτρα, το κοινό να σταθεί στο πλάι της και να υποστηρίξει κάθε της απόφαση.

Η Παουλίνα Γκαρσία, γνωστή στη Χιλή από τη δουλειά της στην τηλεόραση, δε διστάζει να αφεθεί απόλυτα στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα της. Πίσω από τα χοντρά γυαλιά της, δε χάνει ποτέ την αισιοδοξία της, το πνεύμα της και την αγωνιστικότητά της, αντιμετωπίζει τα πράγματα ελαφρά αλλά με στιβαρό ρεαλισμό και γνωρίζει πότε πρέπει να υποχωρήσει ή να συνεχίζει να παλεύει. Μπορεί να μοιράζεται το ίδιο όνομα με την κινηματογραφική ηρωίδα του Τζον Κασαβέτη και της Τζίνα Ρόουλαντς, όμως, δε χρειάζεται κανένα πιστόλι για να πολεμήσει για τη ζωή της ή να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Εκτός, ίσως, από ένα όπλο τού paintball! Η ερμηνεία της είναι σχεδόν ολόκληρη η ταινία και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι κατάφερε να κερδίσει το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στην τελευταία Berlinale.

Αυτό, όμως, μαρτυρά και την εξαιρετική ικανότητα του Λέλιο στο χειρισμό των χαρακτήρων του. Η κάμερά του τους περιβάλλει με κατανόηση και δε διστάζει να τους γδύσει και να παρακολουθήσει από κοντά τη γλώσσα του σώματός τους. Το μοντάζ του δεν αφήνει περιθώρια περιττών πληροφοριών και η αφήγηση παραμένει πάντα ακριβής και καίρια. Το χιούμορ καταφέρνει να αμβλύνει τη μελαγχολία αλλά ποτέ δεν την παραβλέπει. Εν ολίγοις, τα πάντα στην ταινία φαντάζουν αληθινά, σα να συμβαίνουν σε κάποιον που γνωρίζουμε καιρό και για τον οποίο πραγματικά νοιαζόμαστε.

Είναι πραγματικά ευχάριστο να βλέπεις πως ακόμα μπορούν να γυριστούν ταινίες που δε βασίζονται στα στερεοτυπικά πρότυπα αλλά μπαίνουν στον κόπο να αναπτύξουν τους χαρακτήρες τους. Επίσης, είναι εξίσου ευχάριστο να ανακαλύπτεις ταινίες που δεν έχουν την ανάγκη να πούνε κάτι βαρύγδουπο ή πομπώδες για να κάνουν εντύπωση, παρά βασίζονται απλά στην ειλικρίνεια του κεντρικού χαρακτήρα τους για να μιλήσουν για κάτι αληθινό.

Στην τελική, η «Gloria» είναι η απλή αλλά γενναιόδωρη ιστορία ενός καθημερινού ανθρώπου, που αποφασίζει να μην αφήσει τη ζωή να τον παραγκωνίσει ή, αλλιώς, μία από τις πιο ευχάριστες ταινίες που θυμάμαι τελευταία! Η ταινία δε θα μπορούσε παρά να κλείσει με το – τι άλλο; – «Gloria» του Ουμπέρτο Τότσι, έναν απελευθερωτικό χορό κι ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του κοινού. Όπως ακριβώς της αρμόζει.