του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ήδη από το Σάββατο, το «The Tribe» είχε κάνει αισθητή την παρουσία του και είχε αποδείξει την δύναμη των εικόνων του, παρά τη δυσκολία της ιδιαιτερότητάς του να γυριστεί αποκλειστικά στη νοηματική, χωρίς υποτίτλους. Η σχεδόν κτηνώδης δύναμη της ταινίας και η βίαιη κορύφωσή της έκαναν τους πάντες να συζητούν για το φιλμ και να σχολιάζουν την αναγκαιότητα ή μη της απεικόνισης της βίας στο σινεμά, χάρισαν όμως στο διαγωνιστικό πρόγραμμα με το «καλημέρα» μια δυνατή συμμετοχή, που ξεκίνησε νωρίς-νωρίς τη συζήτηση για τα βραβεία.

Όσοι ενοχλήθηκαν από τη βία της ταινίας, θα τα βρήκαν δύσκολα και στο «Καληνύχτα, Μαμά», ένα φιλμ που κέρδισε την προσοχή μας ήδη από τη φετινή Mostra και το οποίο αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο τής συζύγου του Ούλριχ Ζάιντλ, Βερόνικα Φραντς, και του Σεβερίν Φιάλα, έχοντας ως σκοπό όχι μόνο απλά να βυθίσει το θεατή στον κόσμο του αλλά να τον τρομοκρατήσει ρουφώντας σταδιακά το οξυγόνο από την αίθουσα, κάτι που, τελικά, καταφέρνει με αξιοθαύμαστη ικανότητα. Το φιλμ (που παρακολουθεί δύο αδέλφια να αμφισβητούν την ταυτότητα της γυναίκας που ισχυρίζεται ότι είναι η μητέρα τους, η οποία γύρισε από αισθητική επέμβαση) ξεκινά ατμοσφαιρικά αλλά ήπια, για να γίνει όλο και πιο ασφυκτικό, ώσπου να μετατραπεί σε ένα καθαρόαιμο horror διαμαντάκι για γερά στομάχια! Πώς λέμε, δηλαδή, «κοινωνικό Φεστιβάλ»; Καμία σχέση. Περιμένετε, όμως, τώρα έρχεται το καλύτερο…

Γιατί η πρώτη πραγματικά μεγάλη αποκάλυψη του Φεστιβάλ μέχρι τώρα είναι το «Magical Girl» του Κάρλος Βερμούτ, το οποίο, με το που ολοκλήρωσε την προβολή του, έσβησε κάθε ανταγωνισμό από τις ταινίες που είχαν προηγηθεί της παρουσίασής του! Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι μέσα σε λίγα λεπτά μετά την έξοδο των θεατών, η επαναληπτική προβολή έγινε sold out, αποτέλεσμα των εντυπωσιακών σχολίων που απέσπασε. Και πώς εξάλλου θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν το φιλμ είναι ένα άρτιο θρίλερ, που δεν ξεχνά την κωμική πλευρά του, συνδυάζει αψεγάδιαστα το δράμα με τον ψυχολογικό τρόμο, και έχει στη βάση του μια πολύπλοκη ιστορία, η οποία δε γίνεται προφανής από την αρχή παρά συμπληρώνεται ως puzzle κατά τη διάρκεια της ταινίας, μέσα από αλλαγές οπτικής και έξυπνων χρονικών τερτιπιών;

Είναι πραγματικά δύσκολο να μιλήσεις για μια ταινία η οποία γεμίζει τις δύο ώρες τής διάρκειάς της με μια εκπληκτική ιστορία που φαίνεται να πηγαίνει σε αμέτρητες κατευθύνσεις, για να επιστρέψει θριαμβευτικά στον πυρήνα της κάθε φορά, που αποφεύγει αναμενόμενες εξελίξεις με περισσή άνεση και στέλνει διαρκώς την αφήγηση σε απρόβλεπτα μονοπάτια, που περισσότερο υπαινίσσεται παρά εξηγεί, χωρίς, όμως, τίποτα να μένει ουσιαστικά αστοιχείωτο, και που είναι τόσο στυλιζαρισμένη που σε προκαλεί να ανακαλύψεις τις λεπτομέρειες σε κάθε κάδρο, χωρίς να αγνοεί τους ίδιους της τους χαρακτήρες.

Η ιστορία αυτού του πατέρα που προσπαθεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τού άρρωστου κοριτσιού του, επηρεάζοντας, τελικά, τις ζωές πολύ περισσότερων ανθρώπων, είναι ένας κόσμος που αξίζει να ανακαλυφθεί από τον καθένα δίχως επεξηγήσεις, spoilers ή επιπλέον λεπτομέρειες, ένας κόσμος που σπάνια επισκέπτεται το σινεμά με τόση ικανότητα και μαεστρία. Είναι νωρίς ακόμη να μιλήσουμε για φαβορί στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, όμως, αυτό δε μας εμποδίζει να βάλουμε το «Magical Girl» στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της σεζόν. Περίμενε κανείς το 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου να μείνει στη μνήμη μας ως η χρονιά των θρίλερ;