Το ερώτημα επανήλθε κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, με τα διπλωματικά «δύο αστεράκια» της κριτικής απέναντι στο «Αν…» του Παπακαλιάτη και, στη συνέχεια, το σνομπισμό για την εισπρακτική του επιτυχία. Πλήθος τα υποτιμητικά σχόλια για το αδαές και «λαϊκό» κοινό, που τολμά και κάνει ουρές για το mainstream προϊόν, ενώ το χαϊδεμένο «The Master» έπαιζε μονάχα σε δύο αίθουσες, με σύσσωμη την κριτική να εξυμνεί τον Άντερσον για το «masterpiece» που σκηνοθέτησε, αφήνοντας στο έλεος κάποιον αποκαλούμενο «μέσο θεατή», ο οποίος πήγε ν’ ανοίξει τα μάτια του προς το μεγαλείο της Τέχνης και… έχασε τ’ αυγά και τα πασχάλια!
Το ακόμη πιο τρομακτικό ήταν η άμεση σύγκριση δύο τέτοιων ταινιών με βάση τα «αστεράκια» τους, από μια μεγάλη μερίδα του λεγόμενου «σινεφίλ» στρατοπέδου, που βάζει στο ίδιο ζύγι… αγγούρια και τομάτες και περιμένει να το πάρουμε στα σοβαρά! Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που μπήκαμε σ’ αυτό τον «πόλεμο των άστρων», για να μη χαρακτηρίσω την άνεση με την οποία τα σκορπάνε και πολλοί συνάδελφοι (sic). Δηλαδή, σοβαρά τώρα, αν το «The Master» χτυπάει με τέτοια άνεση πεντάρι, το «Magnolia» τι αξίζει; Δεκαπέντε; Αυτή είναι μια σωστή σύγκριση. Και ένα χρήσιμο παράδειγμα για την άσχημη τροπή που έχει πάρει το όλο παιχνίδι του… χαϊδολογήματος! Το οποίο, πολλές φορές, δεν είναι και τόσο αθώο. Καταλαβαίνεις.
