Από τα πολλά που είδαν τα μάτια μου αυτές τις μέρες, συγκρατώ μονάχα αυτό: «Δεν θα κρίνω την ταινία του, γιατί δεν θα τη δω ΠΟΤΕ! Ούτε θέλω να τον κρίνω σαν σκηνοθέτη (έλεος κάπου).»! Έτσι. Αυτούσιο. Ένα φαρδύ πλατύ «σε έχω χεσμένο», ότι και να κάνεις. Είσαι ο «Παπακαλιάτης». Είσαι αυτό που δεν γουστάρω. Δεν έχω ν’ ακούσω τίποτε από εσένα, δεν πρόκειται να αλλάξω τη γνώμη μου για εσένα, δεν θα γίνεις ποτέ καλύτερος για εμένα.
Καμία ουσιώδης επίθεση πάνω στην ίδια την ταινία (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε;) Ακόμη και οι κριτικές, που έφτασαν κάτι ζορισμένα τρία «αστεράκια», λες και το λίγο παραπάνω είναι αντάξιο… διαμαντιού (καταλαβαίνεις). Αν άλλαζες τον τίτλο, θα νόμιζες πως τα ίδια προβλήματα που «εντόπισαν» στο «Αν…», τα ίδια ακριβώς κατονομάζουν και εδώ. Και μένος. Κακία, σχεδόν προσωπική. Μίσος. Από ανθρώπους του χώρου, από «παρεάκια» άλλων «δημιουργών», από φίλους και συγγενείς άλλων «μετώπων», ανταγωνιστών εκ των έσω ή μη. Για ένα όνομα, κυρίως. Που γύρισε μια ταινία η οποία στα δικά τους χέρια ή με τη δική τους υπογραφή θα ήταν το «λαχείο» της χρονιάς. Χα!
Δεν τον γνωρίζω τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Δεν τον έχω συναντήσει ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο (μέχρι σήμερα). Και τις «δημόσιες σχέσεις» τις δικές μου τις έχω χεσμένες, ειδικά με το σινάφι της ελληνικής κινηματογραφίας. Δεν είμαι καν υποχρεωμένος στην εταιρεία που βγάζει το φιλμ, δεν χαρακτηρίζεται ως γραφείο διανομής πια. Κι όταν ήταν, στη «μαύρη λίστα» με είχε για χρόνια (those were the days, my friend) και ban είχα φάει και πόλεμο και άλλα συνηθισμένα από τούτη τη δουλειά, τα έχω χορτάσει. Ακούγανε «Φραγκούλης» κι αποσύρανε διαφήμιση με ένα τηλεφώνημα, από το πρώτο κιόλας τεύχος της κυκλοφορίας εβδομαδιαίας «publi» press… Το λέω αυτό, γιατί τούτες τις μέρες «εισέπραττα» από παντού, δεν προλάβαινα το cash flow, ρε παιδί μου!
Είναι να σου έχει «βγει» το όνομα, δηλαδή. Γιατί κι εμένα, αν δεν ήμουνα έτσι, λοξός και… free, στα καλύτερα θα με είχαν. Και θα συμβούλευα από θεσάρες, και θα διηύθυνα και όσα κονδύλια θες από μέσα κι από έξω, και θα μου άρεσαν όλα και όλοι, και θα είχα και τις «καλύτερες» παρέες. Αλλά εγώ προτίμησα να υπάρχω σε τούτον τον χώρο για το γούστο μου. Και (γι’ αυτό) αυτό να γράφω. Κριτική. Στην τελική, ίσως και να μην φταίει το όνομα, Χριστόφορε. Ίσως και να φταίει το αποτέλεσμα της δουλειάς σου. Ειδικά αν είσαι μόνος.
