Εκτός κι αν κάποιο μέρος της ευθύνης σε αυτό το πρόβλημα ανήκει και στις αίθουσες στις οποίες βλέπουμε τις ταινίες στην Ελλάδα…
Παρακολούθησα ένα φιλμ σε 3D, ψηφιακή προβολή πρόσφατα. Ξεκίνησε η ταινία και αμέσως με προβλημάτισε η ποιότητα αυτού που έβλεπα. Δεν κρίνω το θέμα τού τρισδιάστατου, εκεί τρώμε μονίμως ήττα και ο κόσμος το έχει καταλάβει, γι’ αυτό και οι περισσότερες μονές αίθουσες που έχουν μια αξιοπρέπεια έχουν βάλει «στην άκρη» τις αντίστοιχες προβολές ή τις έχουν μειώσει αισθητά, διότι το κοινό έχει ήδη βγάλει την τίμια ετυμηγορία του: πρόκειται για πεταμένα λεφτά! Το εξτραδάκι στην τιμή τού εισιτηρίου για να βλέπεις ένα ψιλο-βάθος στην προοπτική της εικόνας; Όχι, αγάπη μου!
Που λες, καθόμουν στην αίθουσα κι αναρωτιόμουν. «Είχε πάντοτε συννεφιά όταν το γυρίσανε αυτό το πράμα; Θα κάνει ποτέ λιακάδα; Είχε «θέμα» όρασης ο διευθυντής φωτογραφίας, αλλά το απέκρυψε από την παραγωγή;» και άλλα τέτοια «επικά». Για μια στιγμή, έβγαλα το 3D το γυαλί, για να τσεκάρω αν υπήρχε διαφορά. Αισθάνθηκα λίγο σα να είχα βγάλει τα γυαλιά ηλίου! Όχι ότι άστραψε το μάτι μου και πάλι, αλλά, διάβολε, ήταν κομμάτι πιο φωτεινή η εικόνα.
Συμπέρασμα: ως μύωψ μιλώντας, μη σώσω και ξαναδώ 3D αν είναι να υποστώ τη «λασπουριά» πάνω και από τα δικά μου τα γυαλιά, για να απολαύσω (γέλια στο βάθος…) αυτή την «εξέλιξη» της τεχνολογίας που έστειλε το τρισδιάστατο… από την άλλη πλευρά της οθόνης! Ρε, στο τρίτο «Παρασκευή και 13», το 1982, ζούλαγε κεφάλι ο Τζέισον, πεταγόντουσαν τα μάτια του θύματος καρφί κι εντός αιθούσης, και τινάζονταν οι θεατές στον αέρα μπας και πιάσουν από ένα! Με πιάνεις;
