Ο Μπιλ Μάρεϊ είχε πάθει τέτοια ζημιά με το σενάριο του «Rushmore», που θα δεχόταν να παίξει στην ταινία ακόμη και τζάμπα. Έπραξε σωστά. Προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα δεύτερου ανδρικού ρόλου και η καριέρα του αναγεννήθηκε.

Ο Άντερσον ήθελε να χρησιμοποιήσει μονάχα τραγούδια των The Kinks για το soundtrack του «Rushmore».

Μάλλον ευθύνομαι σοβαρά για το ότι το «Rushmore» προβλήθηκε στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Η εταιρεία ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ (που είχε τα δικαιώματα της Disney για τη ντόπια αγορά τότε) με είχε καλέσει να δω το φιλμ και να δώσω τη συμβουλή μου, γιατί δεν ήξερε τι να το κάνει! Είδα την ταινία μόνος μου. Βγήκα από την αίθουσα του γραφείου διανομής, κατευθύνθηκα προς το marketing και απείλησα ανθρώπινες ζωές για να βγει στα σινεμά.

Ο Μπιλ Μάρεϊ ήταν το αγαπημένο μου εξώφυλλο του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ. Τεύχος 103, Ιούλιος 1999. Με στολή βατραχανθρώπου. Θα είχα παραιτηθεί αν δεν γινόταν εξώφυλλο αυτή η πόζα! (Το έκανα ένα μήνα αργότερα, anyway.)

Η τελευταία κριτική που έγραψα στο περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ ήταν για το «Rushmore». Έμελλε να είναι κάπως συμβολικό. «Το σήμερα υπάρχει για λίγο…» – ακόμη, έπρεπε να συμπλήρωνα.

Το «The Royal Tenenbaums» (2001) είναι η πρώτη ταινία του Άντερσον που δε γυρίστηκε στο Τέξας.

Αν πας στην 144th Street & Convent Avenue της Νέας Υόρκης, στην περιοχή του Χάρλεμ, θα βρεις το περίφημο σπίτι της οικογένειας. Είχε ενοικιασθεί καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων και οι production designers της ταινίας είχαν επιμεληθεί την εκ νέου, πλήρη επίπλωσή του.

O χαρακτήρας της Έθελιν Τένενμπαουμ βασίστηκε πάνω στη μητέρα του σκηνοθέτη, με την Αντζέλικα Χιούστον να φοράει μέχρι και τα γυαλιά εκείνης.

Ο Κουμάρ Παλάνα (ο διαβόητος Παγκόντα στο φιλμ), πριν γίνει μόνιμο μέλος της «συμμορίας» του καστ των ταινιών του Άντερσον, δούλευε στο αγαπημένο καφέ του σκηνοθέτη, στο Ντάλας.

Όπως και στις περισσότερες ταινίες του Άντερσον, έτσι και στους «Royal Tenenbaums» ακούμε τραγούδια των Rolling Stones. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βλέπουμε και το εξώφυλλο του album «Between the Buttons».