Την περασμένη εβδομάδα πήγα να δω ξανά στη μεγάλη οθόνη την «Άννα Καρένινα» του Τζο Ράιτ. Η ουρά έξω από την αίθουσα έκανε γωνία και πλησίαζε το επόμενο στενό του τετραγώνου! Έκοψα εισιτήριο, μπήκα με τους φίλους μου στον κινηματογράφο, η πληρότητα εντός ήταν κάτι το απρόσμενο. Τι το ξεχωριστό έχουν όλα αυτά; Η ταινία δεν προβάλλεται σε multiplex. Είναι, όμως, ένα στουντιακό «προϊόν». Και το γεγονός ότι εισπρακτικά βρίσκεται στα 70.000 εισιτήρια στην Ελλάδα, χωρίς την υποστήριξη των πολυκινηματογράφων, σημαίνει πολλά.
Αρχικά, η όλη αίσθηση μου έφερε στο νου τις ωραίες εποχές που τα σινεμά – τα οποία βρίσκονται κοντά μας – γέμιζαν από κόσμο. Εποχές στις οποίες το να βγεις από το σπίτι για να παρακολουθήσεις μια ταινία ήταν η μεγάλη έξοδος, μια γλυκιά ιεροτελεστία που δήλωνε τη σημασία της επιλογής αυτού του μέσου ως διασκέδαση. Επίσης, ο κόσμος που βρισκόταν μέσα σε αυτή την αίθουσα είχε επιλέξει συνειδητά το έργο που επρόκειτο να παρακολουθήσει. Δεν είχε σταθεί τυχαία στην ουρά ενός ταμείου, αντιμέτωπος με διαθεσιμότητα ή μη εισιτηρίων και μια μικρή πληθώρα εναλλακτικών τίτλων που θα γέμιζαν τις ώρες του, για να μην πει πως βγήκε άδικα από το σπίτι…
Μπορεί να μην το συνειδητοποιείς συχνά, όμως, σκέψου ξανά: πόσοι από τους θεατές που βρίσκονται γύρω σου σε μια αίθουσα multiplex σχετίζονται με αυτό που θα δουν επί της οθόνης; Την τελευταία φορά που έζησα αυτή την εμπειρία, ο κόσμος διάλεγε ταινία μπροστά στο ταμείο, επί τόπου! Και στα διπλανά καθίσματα, ένα ζευγαράκι αναφωνούσε πως θα ήθελε να δει ένα κοινωνικό δράμα που έπαιζε στα trailers (και σε διπλανές αίθουσες), αντί της ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ που θα ακολουθούσε!
Όχι, δεν είναι έγκλημα το να προτιμάς τα multiplex. Και δεν είμαι καν εχθρός τους. Αυτό που θέλω να θυμάσαι, όμως, είναι εκείνη η αμερικάνικη (ειρωνεία), κλασική ατάκα που μάθαμε από τα διαφημιστικά: «at a cinema near you». Υπάρχουν. Ακόμα.
