Τέτοιος καιρός ήταν πάλι. Στις Νύχτες Πρεμιέρας του 2009. Σκάω μύτη στην πρεμιέρα του «Κυνόδοντα» στο ΔΑΝΑΟ με guerrilla t-shirt που έφερε το προκλητικό (όπως μου δήλωσαν μερικοί) «SAVE ΠΑΠΑΛΙΟΣ». Υπήρξαν θετικές αντιδράσεις, οι περισσότεροι γέλασαν και ήθελαν να βγουν σε φωτογραφία μαζί μου, υπήρξαν κι εκείνοι που με έβρισαν, γιατί υποστήριζα τον «λάθος άνθρωπο», λέει.
Σε προσωπικό επίπεδο, ποτέ μου δε γνώρισα πραγματικά τον κύριο Παπαλιό. Δεν είμαι κινηματογραφιστής, ούτε και «αυλικός» κανενός για να το επιδιώξω. Στηρίχθηκα, όμως, στις επιβεβαιώσεις ανθρώπων που δούλεψαν χάρη σ’ αυτόν τον άνθρωπο, δημιούργησαν κάτι, έφεραν αποτέλεσμα μέσα από μια πορεία διεθνή. Ερχόμενος από μια μελανή εμπειρία, της συμμετοχής μου ως ψηφοφόρου στα τελευταία και επικώς σκανδαλιστικά Κρατικά Βραβεία, δεν είχα λόγο να αμφισβητήσω τη χρησιμότητα ενός πνεύματος αλλαγής για το ελληνικό σινεμά. Ο κύριος Παπαλιός μού έβγαζε μια ευγένεια και μια καθαρότητα γι’ αυτό. Ίσως γιατί ήταν ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να κάθεται με άνεση στο σπίτι του, από το να μπλέξει με την κινηματογραφία των παραγωγών και των παρεών τους…
Οι δηλώσεις που έκανε μετά την αποχώρησή του μου φάνηκαν όλες λογικές και, προφανώς, συνετέλεσαν σε αυτή του την απόφαση. Το ΕΚΚ, υπό το κλίμα ανυπαρξίας του ΥΠΠΟ εδώ και κάμποσα χρόνια, αλλά και ύστερα από τη διάλυση της (συμπαραγωγού πάντοτε) ΕΡΤ, έμενε μονάχο και δίχως πόρους, έρμαιο νομοσχεδίων για τρανταχτά γέλια και γαϊτανάκια σωματείων. Φαντάσου να έχεις να τα βάλεις και με τις… μαντινάδες! Όχι παραίτηση. Από πού πάνε για την μπαλκονόπορτα! Υπάρχει φως, μετά το φευγιό του κυρίου Παπαλιού; Δεν είμαι αισιόδοξος. Διότι το κομματικό τέρας του νεοέλληνα ποτέ δεν πεθαίνει. Ούτε καν τα σκάνδαλα, η ανομία και απουσία ηθικής. Φέτος, δεν ξέρω με τι t-shirt να πάω στις Νύχτες Πρεμιέρας. Δεν έχω slogan. Ούτε και punchline. Είναι τραγικό όταν σου κόβεται και το γέλιο.
