Αυτά είναι δικά του λόγια: «Ας πιάσουμε το θέμα της θρησκείας. Δεν είμαι οπαδός. Νοιώθω ότι ζούμε σε μια εποχή ιδιαίτερα σημαντική για την ανθρωπότητα, η οποία ή θα τελειώσει με τον πιο φρικτό τρόπο ή θα θελήσει να κάνει το ξεκίνημα μιας νέας χρυσής περιόδου, δηλώνοντας το τέλος της θρησκευτικής πίστης. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να εγκαταλείψουμε τις θρησκευτικές επάρσεις, γιατί αυτές προκαλούν τις περισσότερες εκρήξεις βίας στον πλανήτη.
Είναι παράλογα δογματικό να πιστεύω σε κάτι τόσο διαφορετικό με σένα που στέκεσαι δίπλα μου και να μην μπορώ έστω και σταδιακά να αναμείξω στοιχεία της πίστης μου με τη δική σου… Αν δεν μπορεί να βρεθεί ένας τρόπος να συμφωνήσουμε όλοι και να πιστέψουμε σε μια κοινή θρησκεία, τότε λυπάμαι αλλά δεν έχουμε βρει το Αληθινό. Και όσο περισσότερο ενημερώνεσαι για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου, όσο περισσότερο μορφωμένος είσαι, τόσο πιο δυνατή γίνεται η φωνή που σου λέει «όχι αληθινό». Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι άνθρωποι έχουν κοινές ανάγκες για τα πάντα αλλά δεν μπορούν να τα βρουν στο ζήτημα της θρησκείας. Έλεος!»
Ήταν καλοκαίρι του 2004. Και δεν τον φόβιζαν αυτές οι δηλώσεις. Δεν τα έλεγε για να σκανδαλίσει, δεν ήταν τόσο «της μοδός» η θρησκευτική πίστη εκείνα τα χρόνια. Αλλά είναι τόσο επίκαιρα τα λόγια του σήμερα. Ναι, τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Σιάμαλαν. Και δημιουργός. Ταλαντούχος. Ικανός. Που δεν του άξιζε ο σαρκασμός ούτε και η προκατάληψη από κριτική και κοινό. Σήμερα, στο «After Earth», μας λέει πως «ο φόβος δεν είναι αληθινός. Είναι ένα παράγωγο των σκέψεων που κάνουμε. Είναι μια επιλογή». Άρα; Μεγάλωσε. Αυτό έγινε.
