του Νίκου Παλάτου

Δεν φαίνεται να κοπάζει η μόδα των τελευταίων ετών που θέλει γυναίκες να ενδύονται τον μανδύα του action hero, είτε σκοτώνοντας, είτε παίζοντας αβέρτα ξύλο με όποιον στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά τους (ή και τα δύο μαζί). Το «είδος» ξεκίνησε δυναμικά στη μετά «Νικίτα» (1990) εποχή με το «Lucy» (2014) και το «Atomic Blonde» (2017), για να γνωρίσει στασιμότητα (αν όχι οπισθοδρόμηση) με το «Κόκκινο Σπουργίτι» (2018) και την «Anna» (2019). Τούτη η «Επικίνδυνη Ομορφιά» μπορεί στα χαρτιά (βάσει καστ, αν μη τι άλλο) να διαθέτει όλα τα εχέγγυα ώστε να διαπρέψει (τουλάχιστον) στον τομέα της ανέμελης θερινής ψυχαγωγίας, αστοχεί όμως χαρακτηριστικά, επιχειρώντας να παρουσιάσει κάτι που θα συνδυάζει καθαρόαιμη περιπέτεια δράσης με… οικογενειακό δράμα σχέσεων! Το αποτέλεσμα, δυστυχώς και ατυχώς, κρίνεται ανεπαρκέστατο.

Μέσω ενός γρήγορου montage που πέφτει παράλληλα με τους τίτλους αρχής, μαθαίνουμε τα πάντα για τη ζωή της Έιβα, από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα. Παιδί καλής οικογένειας που έμπλεξε με πάσης φύσεως καταχρήσεις, αντιμετωπίζοντας ως συνέπεια προβλήματα με τον Nόμο. Αναγκάστηκε να καταταγεί στον στρατό, για να γίνει εν συνεχεία μέλος συνδικάτου δολοφόνων, αναλαμβάνοντας «ακριβά» ανά τον κόσμο συμβόλαια. Κρίνεται ως άκρως αποτελεσματική στη δουλειά της, πλην όμως έχει ένα αδιόρθωτο ελάττωμα: της αρέσει να πιάνει κουβέντα με τον κάθε στόχο που ετοιμάζεται να «καθαρίσει», προσπαθώντας να εκμαιεύσει τον λόγο για τον οποίο κάποιος ή κάποιοι θέλουν να τον βγάλουν από τη μέση. Όταν η τελευταία της αποστολή δεν εξελίσσεται σύμφωνα με το άψογο πλάνο που είχε καταστρώσει, παίρνει άδεια για να γυρίσει στο σπίτι της στη Βοστώνη, αφενός ώστε ν’ «αδειάσει» το μυαλό της, αφετέρου να δει μάνα κι αδελφή, με τις οποίες για χρόνια δεν είχε καμία επαφή. Θα αντιληφθεί, όμως, πως η αποτυχία της συγκεκριμένης «δουλειάς» μάλλον δεν ήταν τυχαία, οι δε οικογενειακές σχέσεις μπορούν ενίοτε να γίνονται πραγματικά περίπλοκες.

Ο σκηνοθέτης Τέιτ Τέιλορ δεν φαίνεται να έμαθε το μάθημά του από το «Μa» (2019), επιμένοντας και με τούτο το νέο του φιλμ σε μία… «δύο σε ένα» λογική, η οποία εκ επίσης δεν του βγαίνει. Επιθυμώντας, προφανώς, να δώσει στον χαρακτήρα του ψυχρού εκτελεστή της Έιβα ένα κάπως πιο «ανθρώπινο» πρόσωπο, η «Επικίνδυνη Ομορφιά» μοιράζει ισομερώς (και αναίτια) τη διάρκειά της ανάμεσα στις δύο ζωές που η ηρωίδα του αυθεντικού τίτλου ζει, καταλήγοντας να ηττάται σε αμφότερες. Ενώ ταινίες σαν τα «Αληθινά Ψέματα» (1994) και το «Ένα Σκληρό Φιλί για Καληνύχτα» (1998) κατάφερναν να ισορροπούν με επιτυχία ανάμεσα στην περιπέτεια δράσης και τη μονότονη (όσο και κρυφή) οικογενειακή ζωή των κεντρικών χαρακτήρων τους (μάλλον επειδή δεν έπαιρναν και τόσο στα σοβαρά το όλο θέμα τους), τούτη προτάσσει ένα οικογενειακό δράμα σαν αντίβαρο στη «σκοτώνω και δεν πληρώνω» επαγγελματική δράση της Έιβα. Ένας άπιστος και ανάξιος πατέρας, η σκιά του οποίου ακόμα βαραίνει τη ζωή της, μια άρρωστη μάνα με πικρίες και παράπονα, μία αδελφή με την οποία μοιράζεται σχέση τύπου αγάπης – μίσους κι ένας πρώην αρραβωνιαστικός με σοβαρά ζητήματα τζόγου, ο οποίος διατηρεί πλέον σχέση με την κάποτε παραλίγο… κουνιάδα του.

Όλα αυτά υποτίθεται ότι λειτουργούν ως ένα ψυχογράφημα της Έιβα, επιχειρώντας να ρίξουν φως σε όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς της, επεξηγώντας τα πώς και τα γιατί των κατά καιρούς δύσκολων αποφάσεών της. Στέκουν, όμως, από εντελώς αποσπασματικά (δεν αναζητούμε σε κάτι τέτοια ένα μπεργκμανικού επιπέδου δίπολο μάνας – κόρης, αλλά η Τζίνα Ντέιβις, που υποδύεται τη μητέρα, είτε παίζει είτε όχι, είναι ένα και το αυτό!), έως κι εντελώς άσχετα, με αποκορύφωμα την όλη φάση με την παράνομη λέσχη τζόγου, που μοιάζει να έχει μπει στο σενάριο κατά λάθος. Υποβαθμίζεται έτσι η καθαρόαιμη action πλευρά του εγχειρήματος, που, χωρίς να σκίζει από πρωτοτυπία, δείχνει (έστω με την ανεπάρκεια της Τσάστεϊν στις σκηνές ξύλου) πως, εάν έμενε να «παίζει μπάλα» μόνη της, θα μπορούσε ίσως να πλησιάσει τα όρια του αποδεκτού. Οι προδοσίες, οι κόντρα προδοσίες, τα μυστικά και τα ψέματα που βγαίνουν στην επιφάνεια, δεν δημιουργούν κάποιο σπουδαίο σασπένς, αφού από πολύ νωρίς έχει γίνει σαφές ποιος θέλει να φάει ποιον εντός της οργάνωσης. Κάτι ο κοσμοπολίτικος αέρας, κάτι τα πιστολίδια μετά κλωτσομπουνιδίων, όμως, διατηρούν το ενδιαφέρον σε οριακά επίπεδα, συνεπικουρούμενα από την απουσία κάθε ίχνους ηθικής από πλευράς της Έιβα, η οποία μπορεί να παίξει οποιονδήποτε ρόλο κρίνει απαραίτητο, ώστε να φέρει εις πέρας τη δουλειά της. Το συνολικό αποτέλεσμα στέκει φανερά αμήχανο, ασορτί με το (μη) φινάλε, το οποίο μοιάζει ν’ αφήνει ανοιχτό παράθυρο για μία all-female ταινία εκδίκησης α λα «John Wick» (2014). Άνευ σκύλου, φυσικά.