Μεγαλώνοντας, διαπιστώνω όλο και περισσότερο μια ανησυχητική εντύπωση που μου γεννήθηκε προ ολίγων δεκαετιών: δε θα μεγαλώσω ποτέ! Όπου «μεγαλώσω» θα έπρεπε να γράφει «γεράσω», καταλαβαίνεις. Αλλά δεν την αγαπώ αυτή τη λέξη. Δεν είμαι fan τού να μετράω αντίστροφα. Γιατί στο… κάποιο προχωρημένο της ηλικίας μας, μετράμε αντίστροφα. Και φοβόμαστε. Αυτό το τελευταίο δεν το έχω. Έχω δείξει κατανόηση προς το… φινάλε αυτής της ιστορίας από παλιά. Θα μου άρεσε, όταν έρθει να με ζητήσει ο κύριος Θάνατος, να μην είμαι εδώ, που έλεγε και ο Γούντι Άλεν, αλλά, τι τα θες, κάποτε θα συναντηθούμε, ας το δεχτούμε με χαλαρότητα και την πρέπουσα δόση σαρκασμού.
Φόβος, καθόλου. Μονάχα ένα πράγμα με στενοχωρεί. Που στο υποτιθέμενο «μετά» (λίπασμα το λέω εγώ, ως agnostic, εσύ περίμενε τους ουρανούς και τ’ άστρα…), εγώ… δε θα είμαι εδώ για να βλέπω τις ταινίες που θα γυρίζονται. Ζηλεύω τόσο με αυτή την ιδέα! Ζηλεύω τους επόμενους από εμένα και τους σιχτιρίζω για τα φιλμ που θα μπορούν να βλέπουν στο μέλλον, χωρίς εμένα. Υπάρχει ένας μοναδικός τρόπος να μην αισθάνομαι έτσι, αλλά το βρίσκω κάπως εγωιστικό να ευχηθώ για το τέλος της ανθρωπότητας – και του πλανήτη μαζί, εννοείται.
Μετά μου περνάει. Θέλει κάμποσες μέρες, αλλά μου περνάει. Χαίρομαι με τις εκατοντάδες ευχές, βρίσκω τη γαλήνη στις λιγοστές, χρήσιμες αγκαλιές και αγωνιώ να ζήσω ακόμη πιο όμορφα… με την επόμενη ταινία που θα αγαπήσω. Όπως το «Όσα Φέρνει ο Χρόνος» που βγαίνει σήμερα, τη «Frances Ha» που παίζει και για τέταρτη εβδομάδα (κι έχω… κατουρηθεί από χαρά γιατί θα πάω να την ξαναδώ στη γειτονιά μου), το «Εγώ ο Απαισιότατος 2» (για τα Minions, με ξέρεις) και το «Prisoners». Ωραία έργα να ‘χουμε, μωρέ, κι ας μεγαλώνουμε!
