Θα λείψει αφάνταστα από… τις κινηματογραφικές αίθουσες της Θεσσαλονίκης και από την πόλη την ίδια. Ήταν ένας ολοζώντανος, όμορφος άνθρωπος, κοινωνικός, γενναιόδωρος, φιλικός και πρόσχαρος, παρά τα όσα προβλήματα αντιμετώπισε με την υγεία του τα τελευταία χρόνια. Το πάλεψε με δύναμη. Αλλά δεν τα κατάφερε.
Ο Χρήστος Σταύρος Κώτσης «έφυγε» χθες από κοντά μας. Πολύ νέος. Πολύ άδικα. Και ξαφνικά. Για τους ανθρώπους που αγαπούν με τόση θέρμη το σινεμά, σκέφτομαι πάντα με λύπη τις ταινίες που θα χάσουν εν τη απουσία τους. Τις κουβέντες που θα κάναμε γι’ αυτές, τις διαφωνίες ή τον ενθουσιασμό που θα μοιραζόμασταν, πράγματα που θα θυμόμαστε (για) πάντα. Σε αυτά, πια, μόλις προστέθηκε και ο Χρήστος. Ο «κύριος Κώτσης», όπως τον αποκαλούσα για να τον πειράζω, επειδή κάποτε μου μιλούσε στον πληθυντικό.
Χρήστο, στεναχώρησες τόσους πολλούς ανθρώπους μ’ αυτή την είδηση σήμερα. Και μ’ έναν παράδοξο τρόπο, αυτό θα σε ευχαριστούσε! Γιατί θα έβλεπες πόσο αγαπητός ήσουν.
Σου αφιερώσω αυτό εδώ το editorial σαν μία ένδειξη ότι δεν θα ξεχαστείς ποτέ. Το site αυτό φτιάχτηκε γι’ ανθρώπους σαν εσένα. Και από σήμερα θα μας λείπει ένας αναγνώστης πολύ δικός μας. Αναπαύσου γλυκά…
