του Νίκου Παλάτου

Γνωρίζετε τον άγραφο νόμο του κινηματογράφου ο οποίος θέλει τις ταινίες που ξεκινούν με κάποιον εκ των βασικών ηρώων να πετάγεται κάθιδρος από το κρεβάτι του εξαιτίας εφιάλτη που μόλις είδε, να αποτελούν κατά κανόνα φιλμικές εμπειρίες για τις οποίες θα… κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο; Με το αμέσως προηγούμενο σχετικό παράδειγμα (που θυμάμαι) να είναι η «Ημέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή» (2016) και με ετούτο εδώ να συμπληρώνει ένα άτυπο πρόσφατο δύο στα δύο, μπορούμε να ισχυριστούμε πως η ρήση κρύβει μια σημαντική δόση αλήθειας.

Η Κλερ βασανίζεται από την αυτοκτονία της μητέρας της, το πτώμα τής οποίας ανακάλυψε η ίδια όταν ήταν μικρό κορίτσι, με το γεγονός αυτό να στοιχειώνει όχι μόνο τον ύπνο της (στο ξεκίνημα του φιλμ) αλλά και τη ζωή της γενικότερα, καθώς η μητρική απουσία την έχει οδηγήσει σε μίζερα μονοπάτια. Ο πατέρας της (ένας αγνώριστος Ράιαν Φίλιπι, που είχε φτιάξει το όνομά του στο αντίστοιχης νεανικής λογικής θρίλερ «Ξέρω Τι Έκανες Πέρσι το Καλοκαίρι»), με τον οποίο μένει σε ένα παραμελημένο σπίτι, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ το όλο δράμα κι έχει καταντήσει ένας θλιβερός ρακοσυλλέκτης για να κερδίζει τα προς το ζην. Η Κλερ αποτελεί αντικείμενο χλευασμού των όμορφων και μοδάτων συμμαθητών της στο σχολείο, όπου η λέξη δημοφιλία δεν είναι ακριβώς ο πιο πιστός της σύντροφος. Όταν σε μια από τις εξορμήσεις του σε παρακείμενους κάδους σκουπιδιών ο πατέρας της ανακαλύψει ένα παράξενο μουσικό κουτί με σκαλιστά αρχαία κινέζικα ιδεογράμματα πάνω του και της το προσφέρει εν είδει δώρου, εκείνη δεν θα ενθουσιαστεί και τόσο, γρήγορα όμως θα ανακαλύψει το μαγικό των ιδιοτήτων του, οπότε και θα δει τη ζωή της να αλλάζει προς το πολύ καλύτερο. Το αγόρι – αντικείμενο του πόθου της θα γίνει δικό της, η περιουσία τού στρυφνού θείου της το ίδιο, χωρίς βέβαια η ίδια να έχει συναίσθηση του τι ακριβώς συμβαίνει όταν κάθε μία από τις ευχές της πραγματοποιείται. Μόνο όταν τα πτώματα γύρω της αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται και, ταυτόχρονα, η ξαδέλφη τσακάλι του τσιμπημένου μαζί της Κινέζου συμμαθητή διαβάσει με ευκολία την αρχαία κινέζικη γραφή, στην οποία κατά έναν παράδοξο τρόπο… ειδικεύεται, τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά στο μυαλό της. Πώς, όμως, να ξεφορτωθείς κάτι που σου προσφέρει αυτό που ποθείς;

Είναι φιλόδοξη η προσπάθεια του σκηνοθέτη τού «Annabelle» Τζον Ρ. Λεονέτι να φτιάξει κάτι σαν μείγμα του νεανικού franchise τρόμου «Βλέπω τον Θάνατό σου», με αρκετή δόση από το cult γυμνασιακό «Heathers» (1989), σε συνδυασμό με μια βασική ιδέα που έρχεται από τις αρχές του περασμένου αιώνα και το διήγημα του Άγγλου συγγραφέα Γ.Γ Τζέικομπς με τίτλο «The Monkey’s Paw». Εκεί πρωτοεμφανίζεται το… κόλπο «πραγματοποίηση ευχής έναντι ολέθριου τιμήματος», που από τότε κι αν έχει επηρεάσει τους πάντες, από επεισόδια του «Twilight Zone» μέχρι το αποτυχημένο «Κουτί» (2009) του οne hit wonder σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Κέλι. Στο δια ταύτα, όμως, ο Λεονέτι μένει μόνο στις προθέσεις, καθώς είναι αμφίβολο από τη μία εάν το target group των εικοσάρηδων ενδιαφέρεται ή γνωρίζει κάτι από όλα αυτά, ενώ από την άλλη αποτυγχάνει να προσφέρει μερικά αξιοπρεπή (έστω) jump scares, στα οποία έχει εθιστεί η ηλικιακή ομάδα που αρέσκεται σε τούτο το genre. Μένει μόνο η πανταχού παρούσα και τόσο γνώριμη στους teens εκεί έξω χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (του Instagram το κάγκελο γίνεται εδώ πέρα!) και η συμπαθής παρουσία της νεαρής Τζόι Κινγκ, σε φουλ μονοδιάστατο ρόλο βέβαια, αλλά ας ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα της ταινίας… Για θρίλερ, είναι εντυπωσιακή η απουσία αίματος, το σασπένς είναι από μηδαμινό έως ανύπαρκτο, δύσκολα θα συγκρατηθούν κάποια γέλια όταν αρχίζουν οι… παράλληλες πραγματικότητες, ενώ ο αληθινός τρόμος έρχεται στην post credit σκηνή, όπου αφήνεται ορθάνοιχτη η πόρτα για πιθανό sequel. Δώστε μου ένα μουσικό κουτί να ευχηθώ το αντίθετο κι όποιον πάρει ο χάρος…