της Βικτωρίας Μιχαήλ

Προειδοποίηση: δεν έχουμε διαβάσει το best-seller του Μαρκ Χέλπριν, το οποίο ο Ακίβα Γκόλντσμαν, σεναριογράφος par excellence, στο πρώτο του leap of faith και ως κινηματογραφιστής προσπάθησε να διαθλάσει στη σελιλόζη. Όχι άσχημα αλλά θύμα των συχνά στον… αέρα κοινών τόπων τής – original ή ανάδοχης; Ιδού η απορία μας – πένας: άγγελοι και δαίμονες με γήινη μορφή (ας δεχτούμε, έστω με δυσκολία, το… Χάνκοκ ως Λούσιφερ, αλλά, εξόν τον Πήγασο, που είναι η αντίστοιχη πλευρά τού αγαθού;), ο χιονιάς που τις καρδιές των ανθρώπων παγώνει, το φως ως τιμαλφές και αντανακλών δείκτης της ύπαρξης, το σχέδιο στο στερέωμα που μας ενώνει. Και μίας, με όχι ανάδρομο filmer Ερμή, συναστρίας τής αισθητικής των «Ο Δρόμος της Απώλειας» και «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», της (με love sorry βεντέτα) μάχης καλού – κακού μέσα στο χρόνο τού «Highlander», της θυσιαστικά απίστευτης τράμπας τού «Το Τέλος μιάς Σχέσης» και του κλου σωτήριου απ’ τη μοχθηρία αγαπητικού φιλιού τού «Η Ωραία Κοιμωμένη».

Εκεί που επιπρόσθετα αυτός ο σποραδικά αγριωπός ρομαντικός παιάνας πληρώνει τα κρίματά του είναι στην αντι-ζεν πρεμιέ φάτσα τού Πολ Μιούνι των καιρών μας, Κόλιν Φάρελ, ο οποίος τουλάχιστον γελάει επιτέλους σε κάποια ταινία του (γιατί το συνοφρυωμένα αρπαγμένο, έξις δευτέρα φύσις των τελευταίων παρουσιών του στα 35 mm, έχει γίνει η μανιέρα τού αμφιλεγόμενου ταλέντου του). Στον μη μου άπτου, σκονισμένο ζετέμ λυρισμό τού boy meets girl (φροντισμένο, πάντως, φωτογραφικά απ’ τον – μπαμπά της Ζόουι – Κέιλεμπ Ντεσανέλ). Στον μισό Φάουστ, μισό Μπιλ The Βutcher Κρόου, το υποκριτικό status τού οποίου κρατάει όρθιες τις νευραλγικές θριλερικές εξάρσεις. Και στα αίολα κλαυθμηρίσματα της κατακλείδας λύτρωσης, τα οποία, διάολε, σχεδόν θεραπεύουν, εντούτοις, τα σκιρτήματα ετούτου του παραμυθιού: το στερέωμα της μυθοπλασίας αντανακλώμενο στον πάγο τής αφήγησης που κι όταν ραγίζει δε σπάει σε «ζουμιά», δύο pas de deux με τον Χερτ τρομερά γραμμένα και παιγμένα, το φυντανάκι του «Downton Abbey» Φίντλεϊ και την παιδίσκη Τουίγκς με υποσχόμενο αύριο, την αειθαλή Σεντ συγκινητικά ξανά στο πανί. Σχεδόν… λυπάσαι που φαίνεται η πατίνα τού «Μια Χειμωνιάτικη Ιστορία». Γιατί, αντιθέτως με ό,τι πουλάει Αγίου Βαλεντίνου η όχι for ever αυτή αλληγορία, μία είναι η ουσία: δεν υπάρχει αθανασία. Pay it forward…