του Νίκου Παλάτου

Η πιο αστεία σκηνή τούτης της πιο πρόσφατης ενήλικης κωμωδίας είναι όταν ο οικιακός manager (όπως αυτοαποκαλείται) της έπαυλης στην οποία διαμένει ο ζάπλουτος εκατομμυριούχος ονόματι Λερντ, του επιτίθεται εκεί που δεν το περιμένει, για να τον έχει πάντα σε εγρήγορση, μιας και τα λεφτά κρύβουν συχνά κινδύνους. Φυσικά, η ιδέα είναι παρμένη από το franchise του «Ροζ Πάνθηρα», όπως φροντίζουν να εξηγήσουν και οι ίδιοι οι ήρωες της ταινίας με έναν τρόπο που ακροβατεί μεταξύ σοβαρού και αστείου. Όταν, όμως, η καλύτερη πλάκα είναι αφενός δανεική, αφετέρου το ενήλικο χιούμορ, που υποτίθεται πως είναι το γερό σου χαρτί, αρχίζει να γίνεται πιο αραιό κι από το χιόνι στην Καλιφόρνια, τότε δεν θα μπορούσα να πω ότι το «Γιατί Αυτόν;» είναι η κωμωδία που θα κάνει τις κινηματογραφικές αίθουσες να σείονται από τα γέλια.

Ο Μπράιαν Κράνστον υποδύεται έναν τυπικό συντηρητικό οικογενειάρχη ονόματι Νεντ, ιδιοκτήτη εταιρείας εκτυπώσεων, οι δουλειές της οποίας δεν πάνε και τόσο καλά, αφού στη νέα, ηλεκτρονική εποχή, ολοένα και λιγότεροι τυπώνουν σε χαρτί, με την τελευταία του κάπως ζωντανή ανάμνηση να είναι η παρακολούθηση συναυλίας των KISS, κάποια… πολλά χρόνια πριν. Ο Τζέιμς Φράνκο, από την άλλη, κινείται σε εντελώς διαφορετικά μήκη κύματος. Είναι ο Λερντ Μέιχιου, εκκεντρικός και αθυρόστομος ιδιοκτήτης εταιρείας ηλεκτρονικών παιχνιδιών, που έχει πιάσει την καλή από πολύ μικρός και τώρα απολαμβάνει τα πλούτη του στη μοντέρνα, πολυτελή του κατοικία.Εκεί θα καταφθάσει, συν γυναιξί και τέκνοις, ο παλαιάς κοπής Νεντ, προκειμένου να τον τσεκάρει αλλά και να τον εγκρίνει, μιας και αποτελεί μεγάλο έρωτα της αγαπημένης του κόρης.

Εύκολα γίνεται κατανοητό πως αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει είναι κάτι σαν το «Γαμπρός της Συμφοράς» (2000), δοσμένο όμως μέσα από τα μάτια του γονιού σε αυτήν την περίπτωση. Εκεί βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα και η αποτυχία, τελικά, της ταινίας να βγάλει γέλιο, καθώς ενώ είναι χτισμένη γύρω από τη σύγκρουση δυο ολότελα διαφορετικών κόσμων, η «μάχη» που εξελίσσεται είναι χαρακτηριστικά αδύναμη. Όλα σχεδόν τα αστεία (ή αυτά που περνιούνται για τέτοια) έχουν να κάνουν με τη μη κατανόηση από πλευράς Νεντ του κόσμου στον οποίο ζει ο Λερντ. Αδυνατώντας ακόμα να καταλάβει τα αληθινά αισθήματα που τρέφει ο επίδοξος γαμπρός για την κόρη του, αναλώνεται σε αφελείς προσπάθειες ξεσκεπάσματός του, με σκοπό να τον διώξει μακριά της. Αυτές, όμως, γίνονται άτσαλα και χωρίς καθόλου αληθινό χιούμορ, ενώ συχνά οι σεναριογράφοι (ο ίδιος ο σκηνοθέτης, με τον Τζόνα Χιλ να έχει βάλει το χέρι του μεταξύ άλλων) αντλούν έμπνευση από το μέρος εκείνο του σπιτιού όπου και ο βασιλιάς ακόμα πηγαίνει μόνος του (και ο τελευταίος να τραβήξει το καζανάκι…) Η βωμολοχία και οι προσβολές βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, ακολουθώντας τη μόδα των κωμωδιών του καιρού μας, ο λόγος όμως της αποτυχίας τους είναι η κακογουστιά τους και όχι η (ανύπαρκτη) σεμνοτυφία μας.

Μοιραία, κάπως έτσι, ό,τι αστείο προκύπτει προέρχεται κατά βάση από τη σχέση τού τουλάχιστον παράξενου βοηθού γενικών καθηκόντων που διατηρεί ο Λερντ, με τη μυστήρια ξενική προφορά και το όνομα Γκούσταβ, που ξεφεύγει από αυτή των στενών ορίων υπαλλήλου – εργοδότη. Αυτό, όμως, είναι πολύ λίγο (σχεδόν ελάχιστο) για μια εντελώς μονοδιάστατη κωμωδία, η οποία στο φινάλε προσπαθεί να κερδίσει τη συμπαθειά μας για τους χαρακτήρες της (διαδραματίζεται τα Χριστούγεννα…), όταν έχει κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να μας πείσει πως όλοι αυτοί, με τον τρόπο που συμπεριφέρονται, αποκλείεται να χαρακτηρίζονται ως κανονικά, ανθρώπινα όντα! Εκτός εάν ξέρετε πολλούς που να έχουν στο σαλόνι τους ένα ενυδρείο γεμάτο… ούρα ταράνδου.