ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΟΙ ΚΑΡΑΒΙΔΕΣ (2022)
(WHERE THE CRAWDADS SING)
- ΕΙΔΟΣ: Δικαστικό Μελόδραμα Μυστηρίου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ολίβια Νιούμαν
- ΚΑΣΤ: Ντέιζι Έντγκαρ-Τζόουνς, Τέιλορ Τζον Σμιθ, Χάρις Ντίκινσον, Ντέιβιντ Στραδέρν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 125'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Στους βάλτους της Βόρειας Καρολίνα, ένα μικρό κορίτσι μεγαλώνει μοναχό του, δακτυλοδεικτούμενο από την κοινωνία σαν ένα απολίτιστο και ανεπιθύμητο αγρίμι. Μερικές δεκαετίες αργότερα, βρίσκεται κατηγορούμενη για τη δολοφονία (;) ενός πλούσιου γόνου της περιοχής, με τον οποίο διατηρούσε κρυφή σχέση.
Δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω ποιο δικαστικό θρίλερ είχα στο μυαλό μου καθώς παρακολουθούσα το «Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες», όμως, όταν ακούσετε την απόφαση του δικαστηρίου, θα το καταλάβετε κι εσείς! Ή, έστω, εσείς που γνωρίζετε τις «φόρμουλες» τούτου του φιλμικού είδους, που εδώ έχει την ατυχία να απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε… γυναικείο κοινό. Με ότι «αρνητικό» μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Βασισμένο σε bestseller γραμμένο από γυναίκα, με σεναριακή διασκευή από γυναίκα και σκηνοθετημένο από γυναίκα, το φιλμ της Ολίβια Νιούμαν (γαλουχημένη στην τηλεόραση, με το βιογραφικό της να συμπεριλαμβάνει κυρίως επεισόδια σειρών) πέφτει στην παγίδα στερεοτύπων περί κακοποίησης γυναικών από συζύγους ή εραστές, με ρομαντικές σχέσεις που φλερτάρουν ασύστολα με το μελόδραμα και πλοκή που ρέπει έντονα προς τη… σαπουνόπερα. Κακοποιητικός σύζυγος οδηγεί τη μάνα και κάμποσα από τα παιδιά τους σε φυγή, αφήνοντας την ανήλικη Κάια να μεγαλώνει μαζί του σ’ ένα φτωχόσπιτο χαμένο μέσα στους βάλτους μιας μικρής πόλης στη Βόρεια Καρολίνα του ’50. Μετά το θάνατό του, η Κάια θα συνεχίσει να ζει μόνη, διαφεύγοντας από την Πρόνοια, έχοντας για προστάτες τους ιδιοκτήτες ενός παντοπωλείου κι ένα μικρό αγόρι για το οποίο τρέφει (επιτέλους) συναισθήματα. Μετά την εφηβεία, ο Τέιτ θα φύγει για σπουδές και δεν θα τηρήσει μια υπόσχεση επιστροφής στην πληγωμένη (πια) αγαπημένη του. Ένα πλουσιόπαιδο θα την φλερτάρει επίμονα, όμως, οι δικές του υποσχέσεις θ’ αποδειχτούν ακόμη πιο ψεύτικες και η συμπεριφορά του θα θυμίσει στην Κάια την απόφαση της μάνας της.
Όλα αυτά η Νιούμαν τα αφηγείται μέσω απανωτών flashback, καθώς στο παρόν η Κάια κατηγορείται για την (όχι απαραίτητα πιστοποιημένη) δολοφονία του Τσέις, του δεύτερου αγοριού που μάτωσε την καρδιά της. Η ροή της ταινίας είναι… δραματικά προβλέψιμη και η σκηνοθεσία μοιάζει σαν κάποιος να πάτησε τον «αυτόματο πιλότο», καταλήγοντας το φιλμ να ταυτίζεται περισσότερο με τη φόρμα ενός mini series βασισμένου σε… Βίπερ Νόρα! Η Νιούμαν δεν δύναται να διαχειριστεί το υλικό της σε μορφή δικαστικού θρίλερ, η σχετική ατμόσφαιρα σασπένς απουσιάζει παντελώς και μονάχα στις σκηνές του δικαστηρίου αντιλαμβάνεσαι κάτι διαφορετικό από… ένα γυναικουλίστικο «coming of age» ερωτικό δράμα βιντεϊκού «δικάσετου» για το weekend. Σε «τρικάσετο», θα ήταν σκέτη κλοπή!