της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Οι οιωνοί γι’ αυτή την ταινία, που πρωτοεμφανίστηκε στον κατάλογο του βρετανικού Netflix στις αρχές του φθινοπώρου, εξαρχής δεν ήταν καλοί. Προορισμένη αποκλειστικά για κατ’ οίκον κατανάλωση στις μεγάλες αγορές των ΗΠΑ, Βρετανίας και Κίνας, έδειχνε προβληματική ήδη από το trailer. Και γιατί φάνταζε εξαιρετικά αποπροσανατολισμένη και επειδή έδινε έντονα την εντύπωση κακέκτυπου του «Orphan Black», καθώς η Νούμι Ραπάς ενσαρκώνει και τις επτά αδερφές.

Τελικά, ελάχιστη σχέση έχει με την εν λόγω cult καναδέζικη σειρά, καθώς εξελίσσεται αλλιώς και καταπιάνεται με διαφορετικά θέματα. Οι συγκρίσεις, όμως, παραμένουν αναπόφευκτες και λειτουργούν αρνητικά γι’ αυτή την τηλεταινία. Όχι μόνο γιατί η Ραπάς τρώει σαφώς τη σκόνη τής Τατιάνα Μασλάνι στην ερμηνεία πολλαπλών – ίδιων μόνο εμφανισιακά – χαρακτήρων. Παρά τις ατέλειές του, το «Orphan Black» είχε όραμα και ήξερε ακριβώς, τόσο τι ήθελε να πει (όσον αφορά το τι σημαίνει οικογένεια, γονιός και παιδί, αγάπη, θύτης και θύμα ή άνθρωπος, άνευ κάθε ετικέτας φύλου, καθωσπρεπισμού ή του αυθαίρετα ορισμένου «φυσιολογικού»), όσο και πώς να σε συνεπάρει ανεπιστρεπτί στο σύμπαν του. Το «Τι Συνέβη στη Δευτέρα», αντίθετα, δεν ξέρει την τύφλα του.

Λίγο από δυστοπικό θρίλερ, που όμως κανένα αφυπνιστικό άγχος δεν προκαλεί για το μέλλον της ανθρωπότητας. Αφενός γιατί η επικεφαλής της προσπάθειας ελέγχου του υπερπληθυσμού, Δρ Κέιμαν (της αποκαρδιωτικά τυποποιημένης σε ρόλο κακιάς Κλόουζ), είναι απροκάλυπτα, αδικαιολόγητα μονοδιάστατη. Και αφετέρου επειδή καμία απολύτως ηθική ή μη λύση δεν δίνεται για το πρόβλημα του κατασπαραγμένου από το ανθρώπινο είδος πλανήτη. Κάθε άλλο, το άστοχο, ειρωνικό και καλά (;) φινάλε μόνο μοιραία να το επιδεινώσει μπορεί.

Λίγο από οικογενειακό δράμα που, όμως, καταργεί κάθε επιχείρηση ταύτισης με τους ήρωές του. Γιατί από τη μια, ούτε νύξη δεν γίνεται για τα κίνητρα, την προέλευση των τύπου «MacGyver» γνώσεων ή έστω τη δουλειά του παππού και μέντορα των κοριτσιών τού τραγικά ανεκμετάλλευτου Νταφόου. Και από την άλλη, μόνο μια μικρή ιδέα (με ελάχιστα ψίχουλα «πώς» και «γιατί») παίρνουμε για τον χαρακτήρα των επτά αδελφών, πριν η μια τους εξαφανιστεί κι αρχίσει ο αγώνας της λύσης του μυστηρίου και της επιβίωσης. Έτσι, ίχνος οικείου γκρίζου ανθρωπιάς δεν κατοικεί στους άχρωμους (κυριολεκτικούς ή μεταφορικούς) τοίχους αυτού του φιλμ. Και δη, τα πάθη και τα λάθη των επτά Σέτμαν ποσώς σε ενδιαφέρουν.

Και λίγο από whodunnit, το οποίο όμως απαιτεί τη minimum προσοχή στα επί της οθόνης δρώμενα (στη σκηνή με τις τρεις αδερφές στο μπάνιο, συγκεκριμένα), για να λυθεί εύκολα και γρήγορα στο πρώτο μισό της ασυγχώρητα μεγάλης διάρκειάς του. Πολύ κακό για το τίποτα, τελικά, σε ένα άτολμο, άγευστο και χωρίς έμπνευση φιλμ, που έχει μια καλή κεντρική ιδέα, την οποία όμως ούτε πουθενά την πάει, ούτε πρωτότυπα την εκτελεί.