του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ο Έιμπελ Φεράρα έχει εμμονή με τις… εμμονές, τις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και τις καταχρήσεις. Η υπόθεση του Ντομινίκ Στρος-Καν (κανέναν δεν μπορεί να πείσει η εξαιρετικά αδύναμη «μεταμφίεση» των πραγματικών προσώπων από το σενάριο), έμοιαζε ιδανική για το Φεράρα. Έστω κι αν η πολύ μικρή χρονική απόσταση της ταινίας από τα αληθινά γεγονότα «βρωμάει» επιχείρηση εκμετάλλευσης. Ο Φεράρα θα μπορούσε να διαψεύσει την καχυποψία μας γυρίζοντας μια ταινία για την υπερκατανάλωση εξουσίας, ένα πορτρέτο μιας ανεξέλεγκτης προσωπικότητας που δεν έχει φραγμούς. Δεν το έκανε, όμως.

Αν και το «Καλώς Ήρθες στη Νέα Υόρκη» είναι κινηματογραφημένο με μια πλέον λουστραρισμένη φωτογραφία, που κάνει την ταινία να φαίνεται πιο φροντισμένη από τις πρόσφατες δουλειές του Φεράρα, στην ουσία το αποτέλεσμα είναι φτωχό και απογοητευτικό. Καθεμία από τις λίγες προσπάθειες να δοθεί λίγο βάθος στην ιστορία μοιάζει βεβιασμένη, ενώ οι διάλογοι των πρωταγωνιστών είναι γεμάτοι από πληκτικά κλισέ.

Από την αρχή δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για τον Ντομινίκ Στρος-Καν, πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με βλέψεις στη γαλλική Προεδρία, και για τη γυναίκα του, τη διάσημη Γαλλίδα δημοσιογράφο Αν Σενκλέρ. Μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει. Κατά τα άλλα, το σενάριο ακολουθεί κατά γράμμα τις πληροφορίες για την υπόθεση απόπειρας βιασμού μιας καμαριέρας και όσα μαθεύτηκαν στη συνέχεια για τις σεξουαλικές εμμονές του Γάλλου αξιωματούχου, όπως μεταδίδονταν επί εβδομάδες στις ειδήσεις.

Σε αυτό το timeline της υπόθεσης, βλέπουμε το Ζεράρ Ντεπαρντιέ (πιο ξεχειλωμένο από ποτέ) να διασκεδάζει ασταμάτητα με φίλους, πόρνες και αλκοόλ και να επιτίθεται στην ανυποψίαστη καμαριέρα. Το δεύτερο – και καλύτερο – μέρος της ταινίας παρακολουθεί τη σύλληψη του Ντεβερό (όπως τον έχουν ονομάσει εδώ) και την εξευτελιστική του φυλάκιση, ενώ στο τρίτο μέρος έχει να αντιμετωπίσει την κατ’ οίκον κράτηση και τους σκληρούς διαλόγους με τη γυναίκα του. Όλα αυτά θα είχαν ενδιαφέρον με ένα επιπλέον σχόλιο. Αλλά ο Φεράρα μένει στην επιφάνεια, ενώ ο Ντεπαρντιέ βαριανασαίνοντας και η Μπίσετ ανταλλάσσουν «πολιτισμένες» προσβολές σε ένα ακατανόητο μείγμα γαλλικών και αγγλικών με… ανάκατη γαλλική και βρετανική προφορά!