του Ηλία Φραγκούλη

Εάν υπήρξε μία ταινία που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με βόμβα molotov σε σχέση με το επερχόμενο επαναστατικό ξέσπασμα της γαλλικής κοινωνίας, το οποίο εκφράστηκε μέσω των επεισοδίων του Μάη του ’68, αυτή είναι το «Week–End» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Δομημένη εντελώς άναρχα, σε αφήγηση, εικόνα και ηχητική μπάντα, παρακολουθεί την καταδίκη του αστισμού μέσα από ένα road trip μαζικής εξόδου ενός σαββατοκύριακου στην μποτιλιαρισμένη άσφαλτο, το οποίο βυθίζεται στο αιματοκύλισμα μιας (μεταφορικά ή κυριολεκτικά) πελώριας καραμπόλας αυτοκινήτων, βρίσκοντας στο διάβα του από χαρακτήρες ιστορικούς και λογοτεχνικούς, μέχρι κανίβαλους hippies! Ατυχώς, μετά το «Week-End», ο Γκοντάρ «χτύπησε μπιέλα» (επί το λαϊκότερον), αφιερώθηκε στον μαρξισμό και τον λενινισμό, επέδειξε μία αφοριστική αποστροφή προς την κινηματογραφική φόρμα και μονάχα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 επανέκαμψε (ελαφρώς) δημιουργικά, πριν παραδοθεί ολοκληρωτικά σε αφηρημένες «φιλοσοφίες» περί… παντός επιστητού.

Θέτοντας ως βάση μιας «ελεύθερης» πλοκής τη σχέση ενός ζευγαριού με δολοφονικές σκέψεις από αμφότερες πλευρές, έτσι ώστε εκείνη κι εκείνος να συνεχίσουν τη ζωή τους με τους εραστές τους, και κατόπιν μιας μακράς σεκάνς σεξουαλικών εξομολογήσεων της συζύγου με αναφορές στην «Ιστορία του Ματιού» του Ζορζ Μπατάιγ, το «Week-End» ακολουθεί μια πορεία προς την καταστροφή που μοιάζει με εκκένωση των πολιτών από τον δυτικό πολιτισμό! Όσο απομακρύνονται από την προστασία της bourgeois οικίας τους, από τη στιγμή που ξεπαρκάρουν το αυτοκίνητό τους μέχρι το «άγνωστο» του προορισμού τους στη Φύση, η Κορίν και ο Ρολάν θα βιώνουν έναν ασταμάτητο εξευτελισμό, ίσως προφητικό σε συνάρτηση με τον σύγχρονο απόπατο της ζωής στην Ευρωπαϊκή «Ένωση», θα γίνουν μάρτυρες του τέλους της γλώσσας, ακόμη και της φιλμικής (όταν θ’ αρχίσουν να ουρλιάζουν «Τι σάπια ταινία. Το μόνο που συναντάμε εδώ είναι τρελοί άνθρωποι.»)!

Αδιαφορώντας για την αλήθεια ή οτιδήποτε ρεαλιστικό, ο Γκοντάρ επιτίθεται σε ιδεολογίες, εγκληματικά κατάλοιπα της Ιστορίας και της όποιας διαστρέβλωσης της «Δημοκρατίας», προτείνει την απελευθέρωση του πολίτη από την εξάρτηση σε ηλεκτρονικά συστήματα και συσκευές, οδηγεί τους λαούς πέρα από την παράλυση της συστημικής ζωής και καλεί σε ένα καθολικό sabotage της οικονομίας. Ακόμη και με όπλα, για να τελειώσει αυτή η αδιέξοδη ταξική αντίφαση «πολιτισμού». Για να τελειώσει η ζωή και το σινεμά μαζί. Μην ανησυχείτε, όμως. Ο θάνατος είναι μονάχα ένα faux raccord.