του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει κάτι στο «Warcraft» που με έκανε να το παρακολουθώ με… καλό μάτι! Η «πρώτη ύλη» προέρχεται από ένα video game, κάτι που σίγουρα υστερεί σε σύγκριση με το σύμπαν μιας κινηματογραφικής ταινίας. Όταν ένα παιχνίδι, λοιπόν, περνά στη μεγάλη οθόνη, χρειάζεται να πατάει πιο γερά πάνω σε μια ιστορία, να έχει χαρακτήρες που θα εξυπηρετήσουν την αφήγηση σε βάθος, και όλα αυτά μαζί να συμπαρασύρουν τον θεατή σε μια εμπειρία συναισθημάτων και δράσης δίχως το interaction της συμμετοχής ενός gamer που, από την άλλη πλευρά της οθόνης, συνήθως, νοιάζεται μονάχα να… μείνει ζωντανός στο παιχνίδι. Οι περισσότερες μεταφορές παιχνιδιών στον κινηματογράφο έπασχαν αρχικά από τον… ευνουχισμό του gamer, ο οποίος έπρεπε να «υποταχθεί» στην εκτέλεση της δράσης χωρίς τη δική του συμμετοχή, πολλές φορές με όχημα μια ιστορία μάλλον αδιάφορη. Μπορεί ο κινηματογραφικός κόσμος του «Warcraft» να μην αγγίζει κάτι το πραγματικά πετυχημένο, όμως φαίνεται η πρόθεση να δημιουργηθεί μια κάποια μυθολογία γύρω από τους ήρωες που ζουν μέσα του, έτσι ώστε να χτιστεί ένα franchise με μέλλον. Με άλλα λόγια, ο Ντάνκαν Τζόουνς παίρνει ένα… τίποτα και του δίνει ζωή! Αυτό είναι μια καλή αρχή…

Τα υπόλοιπα, δυστυχώς, περιορίζονται σε στερεότυπα του είδους, τα οποία έτσι κι αλλιώς μοιράζονται σε τόσα πεδία (κάτι σαν τα διαφορετικά στρατόπεδα των Ορκ) που δεν ξέρεις ποιοι πρέπει να μείνουν περισσότερο ικανοποιημένοι από το τελικό προϊόν: οι φανατικοί gamers που έχουν αγαπήσει το παιχνίδι από το 1994 μέχρι σήμερα, οι οπαδοί των fantasy ταινιών τύπου «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών», ένα πιο οικογενειακό κοινό που αρέσκεται (εκ του ασφαλούς της καταλληλότητας) στο εφηβικό παραμύθι και το αντίστοιχο θέαμα; Το «Warcraft» έχει κάτι για όλους, με εντυπωσιακή δουλειά στο CGI, καθώς η πλειοψηφία των ηρώων δεν έχει ακριβώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά και το φόντο είναι σχεδόν αποκλειστικά ψηφιακό, δίπλα σε βασικά στοιχεία από τα οποία έχει φτιαχτεί τούτο το genre: συγκρούσεις αντίπαλων μετώπων, αγώνας για επιβίωση, αφοσίωση στους δεσμούς της οικογένειας και… αλύπητη εκδίκηση όταν κάποιος κάνει κακό στα μέλη αυτής.

Ο Τζόουνς νοιάζεται για τους ήρωές του, όσο ισχνή σε σημασία κι αν είναι η ιστορία του «Warcraft». Απαιτεί από αυτούς να έχουν καρδιά και να παρασύρουν τον θεατή στο οδοιπορικό (κυρίως) του Ντούροταν, ο οποίος δεν πέρασε στην άλλη πλευρά για να σφάξει και να κατακτήσει την ανθρώπινη φυλή (μαζί με τα «παρελκόμενά» της), αλλά για να βρει ένα καινούργιο σπιτικό για τα δικά του… Ορκ! Είναι μια καλοσυνάτη μορφή που θα ηγηθεί της ιστορίας και της ταύτισης του κοινού, διότι αυτός κουβαλάει τα ιδανικά συστατικά μιας μυθολογίας (που στο τέλος του φιλμ «δανείζεται» και κάτι το… βιβλικό!) με συνέχεια.

Ο περίγυρος είναι τόσο… μπερδεμένος από πολεμιστές κάθε λογής έως και μάγους τρομερούς ή… εκκολαπτόμενους, που δεν έχει νόημα να αναλυθεί η εξέλιξη της (ελαφρώς «χάνει η μάνα το παιδί») πλοκής. Υπάρχουν χορταστικές και αρκετά βίαιες μάχες, προδοσίες που αλλάζουν τα δεδομένα, ύπουλα χτυπήματα που γεννούν αιώνιες έχθρες, μια εμφάνιση – έκπληξη της Γκλεν Κλόουζ, δραματικές ανατροπές και μια γεύση παλιομοδίτικου παραμυθιού, όλα δουλεμένα επαγγελματικά και με υψηλό budget που φαίνεται στην οθόνη. Απλά, υπάρχει μια κάποια αβεβαιότητα ως προς το δέσιμο του όλου πράγματος, μια σχετική ατολμία στο να αλλάξει κάτι από τη «συνταγή» και να δώσει στο φιλμ έναν αέρα ανανέωσης.

Προσωπικά, καταλήγω ότι το «Warcraft» ανήκει σε ένα είδος ταινιών το οποίο ενίοτε μου προκαλεί αφόρητη πλήξη, με κάνει να υποφέρω ή, στην καλύτερη περίπτωση, έχει σβηστεί από τη μνήμη μου με το που βγαίνω από την αίθουσα. Πηγαίνοντας να δω κάτι που (από το εξωτερικό) είχε τη φήμη του κακού και του αποτυχημένου, είδα κάτι ικανοποιητικό και με σοβαρές βλέψεις για sequels. Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λένε. Και βλέπουμε…