του Άγγελου Μαύρου

Προσχώρηση στον μαχητικό σχηματισμό της σελιλόζης τού τελευταίου βραβευμένου μυθιστορήματός του, η πρώτη ταινία του Σισιλιάνου Αντό με ελληνική διανομή είναι μια (επι)κριτική λοξή ματιά όχι τόσο στα αδιέξοδα της Δημοκρατίας κομμάτων και πολιτών (θα ήθελε), όσο στο «ντιβάνι» και στην «κουζίνα» τής – ως πρόπερσι (οπότε και γυρίστηκε το φιλμ) ποικιλοτρόπως δοκιμαζόμενης και επί καιρό στον προθάλαμο της εξουσίας τού μπερλουσκονισμού – Αριστεράς στη γείτονα. Θα μπορούσε να είναι και μια συγκυβέρνηση του «Να Είσαι Εκεί, κύριε Τσανς» του Άσμπι με το «Saving Grace» του Γιανγκ – αλλά προτιμά να διαδρομίζεται, γλιτώνοντας πάντως τη διαγραφή, μεταξύ του «Dave, Πρόεδρος για μια Μέρα» του Ράιτμαν και του «Έχουμε Πάπα» του Μορέτι.

Τα ποσοστά πρόθεσης ψήφου πέφτουν κυρίως στη φλου αρτιστίκ ατζέντα ομφαλοσκόπησης και διμερών σχέσεων τής «κρύβε λόγια» γαλλικής περιοδείας τού αλλοτριωμένου σινιόρε «γενικού». Ο οποίος, αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του (ουχί προυστικά, και ψιλοπροσθέτοντας στον χαμένο χρόνο της μυθοπλασίας), κάνει refresh ως best boy κινηματογραφικής παραγωγής, που ανταλλάσσει διατρανώσεις περί του πού τέμνονται σινεμά και πολιτική με τον… Γουόνγκ Καρ Γουάι μεσιέ τής γκόμενας της νιότης του.

Παράλληλα, «τρέχει» το στημένο πρόγραμμα τού φτυστού αδελφού του, ο οποίος με «σφυριγμένο» τικ νότες από τη «Δύναμη του Πεπρωμένου» τού Βέρντι (η ξύπνια, πλάι σε Σούμπερτ και Φορέ, μουσική τρόικα που σιγοντάρει το έδρανο του OST του Μπέτα) το φιλοσοφεί σε εκρήξεις αλεγρίας, ευφράδειας και εναργούς «κατεβάσματος» των παραταξιακών credo. Παραξενεύοντας συμπεριφορικά, στην – όχι σκληρή, τουλάχιστον – γραμμή αιώνων της φάρσας πλαστοπροσωπίας, αλλά τελικά προσαρτώντας: ένα δημοσιογράφο (που βγάζει… τρελό αποκλειστικό hot δηλώσεων), ένα δελφίνο και μία όμορη πιθανή σύμμαχο (που πρέπει να τουμπαριστούν), τον Πρόεδρο της χώρας (που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την αίσθηση απουσίας των προοδευτικών δυνάμεων ως ιδεολογικού αναχώματος στο μπούνγκα μπούνγκα), τον κοσμάκη («Ιταλοί, σταματήστε να βάφετε τα μαλλιά σας!»), την Καγκελάριο της Γερμανίας (με ένα tango). Η σε βαθμό φλωράντζας αντι-πυγμή μετριοπάθειας του παρατρεχάμενου εμπνευστή τού colpo grosso είναι ο τρίτος αποστάτης τού parlamento τού Αντό, ενσαρκωμένος από τον θαυμάσιο, πάντως, ως έκπληκτο κολαούζο Μασταντρέα.

Πλάι του, στο τρίτο και φαρμακερό κατέβασμά του ως πατέρας τού Έθνους στη μεγάλη οθόνη (μετά τις ερμηνείες του ως υπέρμαχος της ευθανασίας senatore στο «Η Ωραία Κοιμωμένη» και παλιότερα ως Τζούλιο Αντρεότι στο αρτίστικου knack και προσωπογραφικής υποβολής «Il Divo» του Σορεντίνο, ανδριάντα τού πιο αμφιλεγόμενου και σκιώδους μακαρονά ηγέτη των νεότερων χρόνων), ο «θεός» Σερβίλο αναδεικνύεται παμψηφεί ένας πληθωρικών αποχρώσεων και απρόβλεπτων αντιδράσεων (σε αντίθεση με το σενάριο και την αφήγηση) Ιανός της υποκριτικής, αποθεωτικά λαοπλάνος είτε ως αποκαρδιωμένο #1 «στρείδι» ενός Εκτελεστικού Γραφείου ο οποίος ψάχνεται στα παλιά και απλά τού βίου, είτε ως ποιητικά ελευθερόστομος «κλώνος», εγέρτης ενός partito και του πόπολου. Το έτι σπουδαιότερο; Με τον ένα να καθρεφτίζεται γονιδιακά, αντεστραμμένα στον άλλο.

Η… τέλεια ομορφιά του, συν εμπνευσμένα και εμπνευστικά λογάδικα ξεσπάσματα (αλλά σίγουρα όχι η μπροσούρα «Για Όσους Διστάζουν» του Μπρεχτ σε μία δημηγορία) τού φερτού αντι-ενεργούμενου δίνουν αυτοδυναμία, με το ταχυδακτυλουργικού μυστηρίου φινάλε, όπου το διφορούμενο της εκ νέου τράμπας ή όχι των δύο ανδρών επιτέλους συναρπάζει, να είναι η πολυεδρική: ο μες στην καλή χαρά, πανέτοιμος να εφαρμόσει το δικό του «άλλαξέ τα όλα!» είναι ο κιοτής πολιτευτής πίσω στο θώκο του, αναζωογονημένος άρδην ή το… παθολογικής ειλικρίνειας «αίμα» του ακόμα στη θέση του;

Ecco «l’ illuzione di vivere», που είχε πει σε ανύποπτο χρόνο και ο ήρωας. L’ illuzione di cinema, επίσης – θαυμαστά. Κρίμα που έπρεπε να κλείσουν οι κάλπες για να υλοποιηθεί υπέρ ημών αυτή η παροχή. Και πώς μπαίνουν στο συνδυασμό, τελευταία στιγμή από το παράθυρο των ζενερίκ, 80’s πλάνα τού Φελίνι διαμαρτυρόμενου per la strada για τη διακοπή από διαφημίσεις των προβαλλόμενων ταινιών στο χαζοκούτι; Αλλά το εν γένει πρόγραμμα μας είχε, ούτως ή άλλως, μισοπείσει. Να το πάρει Το Ποτάμι: δεν ξέρω, από 58 και Σύριζα, κατά πόσο θα καρπίσει ΔΗΜΑΡ Η Ελιά…