της Βαρβάρας Κοντονή

Είναι δεδομένο πως ούτε και το 2023 πρόκειται ν’ αλλάξουν πολλά πράγματα στην εγχώρια διανομή, ιδιαίτερα στο κομμάτι του animation, με το ποδαρικό για το genre να γίνεται από ένα φιλμ παραγωγής του… 2019 (!), το οποίο ουδεμία δάφνη πρωτοτυπίας πρόκειται να δρέψει, μιας κι αποτελεί ακόμη μία δεύτερης διαλογής ταινία που αφορά το (πλέον) ανήλικο κοινό. Και μόνο. Όσο για τους συνοδούς, καλύτερα Βαλχάλλα, παιδιά!

Ο Βικ είναι ένας πιτσιρικάς που ονειρεύεται να κερδίσει στον διαγωνισμό τοξοβολίας, προκειμένου ο αρχηγός των Βίκινγκ (και πατέρας του) να τον πάρει μαζί του στην επόμενη περιπετειώδη εξόρμησή του. Όταν η πολυπόθητη μέρα του διαγωνισμού φτάσει, ο Βικ θα χάσει από έναν απρόσμενο επισκέπτη, ο οποίος στέφεται νικητής. Πικραμένος από την κατάσταση, ο Βικ θ’ αποφασίσει να ακολουθήσει στα κρυφά τον πατέρα του, ο οποίος μπαρκάρει άρον άρον προκειμένου να σώσει τη γυναίκα του και μητέρα του Βικ από το ξόρκι ενός μαγικού σπαθιού, το οποίο την έχει μεταμορφώσει σε ολόχρυσο άγαλμα. Για να τη σώσουν, θα πρέπει να ταξιδέψουν μέχρι τα πέρατα των θαλασσών, εκεί όπου ο κόσμος των θνητών συναντά το βασίλειο του Όντιν. Η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής τους, λοιπόν, μόλις ξεκινά.

Βασισμένη στην animated γερμανική σειρά «Wickie und Die Starken Männer» του 1974, η οποία αφορούσε στα κατορθώματα του μικρού Βίκι, η ταινία του Καζ (συμπαραγωγή Γερμανίας, Γαλλίας και Βελγίου) αποτελεί μια ακόμη προσθήκη στο εν λόγω σύμπαν τούτου του franchise (που απέκτησε και τηλεοπτική συνέχεια ψηφιακού κινουμένου σχεδίου το 2013), με κάποιες μικρές, συμπαθητικές και χιουμοριστικές στιγμές, αλλά τίποτα περισσότερο απ’ αυτό. Ενδεχομένως οι μεγάλοι να εκτιμήσουν τη σεκάνς του show στο πειρατικό στέκι (εξάλλου, πρόκειται για χιούμορ που θέλει να «πιάσει» τους ενήλικες θεατές) και κάποιες όμορφες εικόνες από το τελευταίο τέταρτο της ταινίας με εμφανίσεις «θεϊκές», αλλά πέραν αυτών, το φιλμ πασχίζει να γίνει κωμικό και αρεστό στα παιδιά, σε βαθμό που οριακά φτάνει ν’ αμφισβητεί το (όποιο) IQ των μικρότερων θεατών του.

Αντιλαμβάνομαι πως όταν μιλάμε για animation επιπέδου «είδα φως και μπήκα», θέματα που αφορούν τεχνικές και σκηνοθεσία δεν προλαβαίνουν ν’ αναπτυχθούν καν (είναι τόσα άλλα τα εξόφθαλμα προβλήματα, συνήθως), εδώ όμως πραγματικά ο τρόπος που σκηνοθετούνται οι τραγουδιστικές / μιούζικαλ απόπειρες μέσα στην ταινία μοιάζει ολοκληρωτικά παράταιρος σε σχέση με την υπόθεση, σαν να πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά έργα, τα οποία έπρεπε πάση θυσία να «συρραφτούν», προκειμένου να έχουμε αυτό το… αμφιβόλου ποιότητας αποτέλεσμα. Γενικά, αυτό που λέμε «από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις».