του Ηλία Φραγκούλη

Η μοίρα μου χτύπησε την πόρτα! Δεν πήγαινε ο νους μου το 2016, όταν έγραφα την κριτική της γαλλικής κωμωδίας «Μαμά, Γύρισα!», ότι θα υπάρξει και sequel το οποίο θα υποχρεωνόμουν να δω σήμερα, για να επαναλάβω αυτά μου τα καθήκοντα. Ναι. Ήταν μία ολέθρια «παγίδα», στην οποία έπεσα… άσχημα, παρακολουθώντας το «Η Πεθερά Χτυπάει την Πόρτα»!

Να ξεκινήσω από το γεγονός πως… σχεδόν δεν θυμόμουν τίποτα από το πρώτο φιλμ (που δεν ήταν και τόσο κακό)! Αυτού του τύπου τα έργα δεν μένουν στη μνήμη (διαφορετικά, το «έκαψες»), προφανώς. Σίγουρα συγκρατείς κάποια βασικά στοιχεία από την πλοκή και το ότι τα είχες δει κάποτε από επαγγελματική υποχρέωση και μόνο (από την πλευρά του κριτικού μιλώντας, φυσικά). Στην προκειμένη, θυμόμουν ότι μια ενήλικη κόρη είχε αφραγκίες κι αναγκαζόταν να συμβιώσει ξανά με τη μάνα της. Μέχρι εκεί. Τέλος! Πήγα, λοιπόν, να διαβάσω κι εγώ την κριτική από το 2016, μπας και με διαφωτίσει ελαφρά, πριν δω τούτη την «Πεθερά», στην οποία εννοείται πως η πλοκή χτυπάει «boomerang», με μόνη διαφορά την απουσία της τότε πρωταγωνίστριας θυγατέρας που για άγνωστους λόγους δεν επέστρεψε στο sequel (το σενάριο τη «στέλνει» στη Βραζιλία για επαγγελματικούς λόγους…).

Εδώ η μαμά είναι εκείνη που φιλοξενείται στο σπίτι της άλλης της κόρης, παντρεμένης μ’ έναν ευγενικό τυπάκο που κάνει ότι περνά από το χέρι του ώστε να κρατήσει τον γάμο του υγιή (μέχρι και σε σχετικό σύμβουλο – ψυχαναλυτή πηγαίνουν), αφού ο υιός γκομενιάρης τη σκαπούλαρε, πουλώντας το «δράμα» του πρόσφατου χωρισμού του, με τη σύζυγό του να τα φτιάχνει με την babysitter των παιδιών τους (γελάσαμε, ναι…). Η πλειοψηφία από τα «αστειάκια» της ταινίας, έτσι κι αλλιώς, περιστρέφονται γύρω από το σεξ, με την υποπλοκή της παρεξήγησης ότι η πεθερά είναι μια νυμφομανής, να κυριαρχεί στο σενάριο.

Εννοείται πως ο ερχομός της γιαγιάς αντικατοπτρίζει παρόμοιες και «σκαμπρόζικες» (παγωμένα χαμόγελα παντού) κακοτοπιές της προβληματικής σχέσης μεταξύ μάνας και κόρης, ο γείτονας του επάνω ορόφου που έδινε κάποια χάρη αστεϊσμού στο πρώτο φιλμ εδώ έχει μετατραπεί σε κομπάρσος (αφού η ανακαίνιση του διαμερίσματος της κεντρικής ηρωίδας τους οδηγεί σε – προσωρινή – διάσταση) και ένα κάποιο comic relief προκύπτει από την ένθεση του ανατολικοευρωπαίου μετανάστη – τεμπέλη μάστορα, ο οποίος δεν ομιλεί την γαλλική και… γελάσαμε και πάλι!

Οποιοδήποτε ίχνος σοβαρότητας του «Μαμά, Γύρισα!» έχει πάει κατά διαόλου, προς τέρψιν ενός απόλυτα στερεοτυπικού και λαϊκίστικου θεάματος γαλλικουρ(γ)ιάς, από αυτά που βασανίζουν εδώ και κάμποσα χρόνια, πλέον, το ελληνικό κινηματογραφικό καλοκαίρι. Τι άλλο να σας πω; Αν θυμάστε τις κοινωνικές γελοιογραφίες του περιοδικού Θησαυρός, με την χοντρή με τον πλάστη στο χέρι, για τόσο «σύγχρονο» πνεύμα στο είδος της κωμωδίας μιλάμε…