του Ηλία Φραγκούλη

Για να βγάλετε άκρη (λέμε τώρα…) του τι συμβαίνει σε τούτη την ταινία, χρειάζεται να σας μεταφέρω την περίληψη της υπόθεσης, ατόφια όπως μας παραδόθηκε σε δελτίο Τύπου: «Αυτός είναι φωτογράφος που αναζητά φυσικές τοποθεσίες για ένα περιοδικό. Αυτή τον ακολουθεί γιατί είναι ερωτευμένη μαζί του. Μαζί, ανακαλύπτουν την έρημο γύρω από την πόλη με τους 29 φοίνικες, παραδίδονται στο θαύμα της φύσης, κάνουν έρωτα εκεί και μετά… μισούν ο ένας τον άλλο. Ποτέ δεν υποπτεύονται ότι οι κίνδυνοι και ο τρόμος δεν βρίσκονται μόνο μέσα τους…»! Εγώ, πάλι, δεν αντιμετώπιζα κανενός είδους κίνδυνο μέσα μου, προτού υποχρεωθώ να δω το νέο κινηματογραφικό πόνημα του κυρίου Μπρουνό Ντιμόν, εκλεκτής φεστιβαλικής φυσιογνωμίας που ακόμη δεν είχε τη χαρά να τρομοκρατήσει μέσω διανομής και το ελληνικό κοινό. Εκεί, λοιπόν, που είχα ξεχάσει την οδύνη (η οποία κατέληξε σε υστερικό γέλωτα προ ετών στις Κάννες) με το «L’Humanité» (1999), σπάει ο διάολος το ποδάρι του και ιδού το αποτέλεσμα: «29 Φοίνικες»! Και επειδή κανένα Υπουργείο Υγείας δεν πρόκειται να σας προειδοποιήσει για το μεγάλο κακό που ήρθε και στα μέρη μας, ας υπερασπιστώ με σθένος την διανοητική ισορροπία των υποψηφίων θεατών, διότι έπεσαν στην αντίληψή μου και θετικές απόψεις γι’ αυτό το εκ προμελέτης σελιλοζικό έγκλημα!

Είναι προφανές ότι ο Ντιμόν έχει στο μυαλό του φαντάσματα από τον βασανισμένο ψυχισμό ενός Παζολίνι, τα οποία κάπου συναντούν την έλλειψη επικοινωνίας των ηρώων του Αντονιόνι. Κι αν αυτό το τοπίο της αμερικανικής ερήμου θέλει να φέρει στο νου των πιο «ρομαντικών» το «Zabriskie Point» (1970), ας είναι, θα το δεχτώ κι αυτό. Αλλά, για το Θεό, στην ουσία αυτός ο σκηνοθέτης είχε το όραμα να φτιάξει μια ταινία τρόμου (μεταφορικώς ή μη), αποπροσανατολισμένη από τις στερεοτυπικές φόρμες του είδους όπως το συναντάμε στον αμερικανικό κινηματογράφο! Όχι ότι κόβω και το χέρι μου, απλά γίνονται κάποιες φιλότιμες προσπάθειες να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, ενθυμούμενος το σοκ των 119 λεπτών…

Ξεκινά, που λες, το πρωταγωνιστικό ζεύγος τις βόλτες με το jeep, οι διάλογοι περιορίζονται σε κάτι «Κόψε λίγο να χαζέψω το τοπίο», «Άμα πείνασες, ας βρούμε κάτι να φάμε» ή «Σκέφτεσαι κάτι για μας και φοβάσαι να μου το πεις;», μέχρι μεγάλες εκλάμψεις όπως το «Κάποτε θα ήθελα να σε δω να κατουράς» (αυτολεξεί το τελευταίο!). Επίσης, όπου βρουν κι όπου κάτσουν κάνουν και σεξ, διότι πρέπει να βγάλουν κι εκείνοι τ’ απωθημένα τους από δύο ώρες στη μούγκα, βρε αδελφέ! Και μιλάμε για ερωτικές σκηνές βίαιες, του σπαραγμού και της «μαύρης» ηδονής, που κάτι κακομοιριασμένους που θα πάνε για το «μάτι» δεν θα τους βγάλει τη χαρά απ’ τα σκέλια… Εάν διερωτάστε για οτιδήποτε περαιτέρω, όχι, αυτή είναι η πλοκή της ταινίας, τέρμα, λυπάμαι. Εξαιρείται η «ανατροπή» του τελευταίου τέταρτου, όπου μόνο ο εξωγήινος του Ρόσγουελ δεν κάνει την εμφάνισή του, κι εσύ ως άνθρωπος λιγότερο «κάγκελο» θα έμενες, ακόμη κι αν σου έλεγαν ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα σου χτυπήσει την πόρτα ο αληθινός Άι Βασίλης να σου δώσει το δώρο της αρεσκείας σου!

Υπάρχουν οι παραμικρές αιτίες που θα σας έκαναν να σκεφτείτε να δείτε τους «29 Φοίνικες»; Με ελαφρυντικά, αν είσαι επίδοξος οπερατέρ και θέλεις να δεις τι «παπάδες» έχει τραβήξει στην έρημο της Καλιφόρνια ο Ζορζ Λεκαπτουά (ο οποίος μπορεί και να αυνανιζόταν από ικανοποίηση με κάποια από τα κάδρα του, ασυζητητί!). Κατά τα άλλα, «μέσα» για κακούργημα να σε πάνε, καλύτερα θα περάσεις. Και ως τελευταία προειδοποίηση, δεν είναι ότι έχω πρόβλημα με τα φιλμικά «αξιοπερίεργα» (sic) ή οτιδήποτε αρτίστικο και «πειραματικό». Εδώ το πράγμα σκοτώνει ελέφαντα (όχι του Γκας Βαν Σαντ) και βάλε μέχρι να τελειώσει! Και τα 29… φάσκελα μετά, αν τη βγάλεις ζωντανός, που θα βρεις να τα δώσεις;