της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Άτυπο (αφού αφορά μόνο έναν από τους αρχετυπικούς ήρωες) sequel του τελευταίου και λιγότερο αξιοσημείωτου μέρους της πρωτότυπης τριλογίας, «X-Men: Η Τελική Αναμέτρηση», αλλά και prequel (όπως μαρτυρά η τελευταία, εμβόλιμη στους τίτλους τέλους, σκηνή του) του προσεχούς, πολυαναμενόμενου «X-Men: Days of Future Past», αυτό το, έκτο κατά σειρά στη μυθολογία των μεταλλαγμένων ανθρώπων, φιλμ αφήνει το προγονικό του, αναιμικό «X-Men Η Αρχή: Γούλβεριν» να φάει τη σκόνη του. Prequel εκείνο του πρώτου – εξαιρετικού, αλλά όχι σπουδαίου όσο το «X-Men 2» – μέρους της πρωτότυπης τριλογίας, «X-Men», αποκάλυπτε σαθρά, ανώδυνα, ανέμπνευστα και ελάχιστα συναρπαστικά πώς ο Λόγκαν απέκτησε τον από αδαμάντιο σκελετό του, αλλά έχασε τη μνήμη και τον εαυτό του, προτού τον ξαναβρεί ως μέλος της χαρισματικής ομάδας του ιδεολόγου ανθρωπιστή, Τσαρλς Εξέβιερ. Και sequel και prequel, αν και άνευ του προσδιοριστικού «X-Men» στον τίτλο του πια, αυτό το καινούργιο φιλμ ιχνηλατεί την αναμέτρηση του – πιο αυτόνομου από ποτέ – ήρωά του με τους δαίμονες της ενοχής και της ζωώδους πλευράς και την κατάρα της αθανασίας του, που τον έχουν οδηγήσει σε ένα ακόμα χάσιμο του εαυτού και σκοπού του. Αυτή τη φορά, όμως, η βούληση για λύτρωση δε γεννιέται μέσα στους ανακουφιστικούς κόλπους τής συντροφιάς των ομοίων του, αλλά σε έναν μακρινό, ξένο και εχθρικό τόπο, αλλότριας νοοτροπίας και κουλτούρας.

Στη σύγχρονη, high-tech, αλλά ακόμα αγκιστρωμένη στους παραδοσιακούς, αυστηρούς κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς, Ιαπωνία, ο Λόγκαν, ως ατίθασο, αγέρωχο, ανυπάκουο αγρίμι λειτουργεί ως ανεξέλεγκτο φυτίλι. Που ανάβει επικίνδυνες φωτιές και απειλεί να τινάξει στον αέρα τα καλά κρυμμένα, κάτω από το καθωσπρέπει φαίνεσθαι ανήθικα και αδίστακτα, μυστικά και συνωμοσίες. Ποντάροντας στη συγκίνηση και όχι στο χιούμορ, ο Μάνγκολντ επιχειρεί να φτιάξει ένα blockbuster, που δε σαγηνεύει μόνο το βλέμμα. Μέσα από τη διάδραση του Λόγκαν με το Γιασίντα, την εγγονή Μάρικο, τη θετή κόρη Γιούκιο, τη μυστηριώδη γιατρό, και τον παραγνωρισμένο γιο του τελευταίου, Σινγκέν, τεστάρονται εύστοχα τα όρια και η δύναμη της ανιδιοτέλειας και της εντιμότητας στις ανθρώπινες – φιλικές, ερωτικές, συγγενικές, επαγγελματικές – σχέσεις και ξεσκεπάζεται εύστοχα το ατελές γκρίζο τους σε όλο του το μεγαλείο. Ταυτόχρονα, η αντιπαραβολή του ετοιμοθάνατου, ευάλωτου στο σώμα, αλλά σφριγηλού στο πνεύμα Γιασίντα, με τον αθάνατο, άτρωτο στο σώμα, αλλά με το πνεύμα του τσακισμένο να ψυχορραγεί, Λόγκαν, πυροδοτεί έναν εν δυνάμει άπατο υπαρξιακό και φιλοσοφικό στοχασμό.

Σύντομα, όμως, καθώς η ταινία εξελίσσεται, το σενάριο των Μαρκ Μπόμπακ, Σκοτ Φρανκ και Κρίστοφερ ΜακΚουόρι, αδυνατεί να διαχειριστεί ουσιαστικά, κινηματογραφικά, τα θέματα που εγείρει προδίδοντας τον Μάνγκολντ («Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα»). Αφενός οι υπαρξιακοί και φιλοσοφικοί προβληματισμοί του παύουν να δείχνονται υπαινικτικά και αρχίζουν απλά να γίνονται επιτηδευμένα, περιγραφικά… λιανά μέσω των διαλόγων. Αφετέρου οι σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών ευοδώνονται, ολοκληρώνονται ή ανατρέπονται τόσο προβλέψιμα ή αψυχολόγητα και αιφνίδια εύκολα, ώστε να χάνουν όλο το συγκινησιακό εκτόπισμά τους. Παράλληλα, η εξωφρενικά επιδερμική προσέγγιση δευτερευόντων και όμως καταλυτικών χαρακτήρων, όπως η μεταλλαγμένη Viper (με, ως το τέλος, απογοητευτικά θολές ορισμένες απ’ τις υπερ-δυνάμεις της) και ο τοξοβόλος Χαράντα (που, ακόμα χειρότερα, ποτέ δε μαθαίνουμε σαφώς αν τελικά είναι ή δεν είναι μεταλλαγμένος), συν κάποια άτσαλα, αφηγηματικά κενά και ασυνέχειες (όπως η ξαφνική, αδικαιολόγητα οριστική… εκπαραθύρωση από τα δρώμενα του διεφθαρμένου μνηστήρα της Μάρικο, Νομπούρο Μόρι), σε συνδυασμό με τη θεματικά ελάχιστα αναπάντεχη κλιμάκωση του φινάλε, πληγώνουν ανεπανόρθωτα το σασπένς, που χαίρει άκρας υγείας στο πρώτο μισό του φιλμ. Και όλα αυτά ενώ η σχεδόν παντελής έλλειψη χιούμορ ή κάποιου, οποιουδήποτε, comic relief στερεί πόντους διασκέδασης από το αποτέλεσμα, κάνοντάς το περιστασιακά βαρύγδουπο και κουραστικό. Μη σου πω βαρετό.

Τελικά, αν και αντλεί έμπνευση από το γιαπωνέζικο saga τού δια χειρός Κρις Κλέρμοντ και Φρανκ Μίλερ comic «Wolverine» (1982) και – ανομολόγητα – από την «ακατάλληλη», τολμηρή – τίγκα στο σεξ, το αίμα και τη βία – εκδοχή του που σκαρφίστηκε ο αρχικός σεναριογράφος και σκηνοθέτης του, Ντάρεν Αρονόφσκι (με την οποία προφανώς φρούμαξε η FOX), αυτός ο «Γούλβεριν» διακρίνεται μόνο για τις καλές προθέσεις του. Που ποτέ δε γίνονται, ικανά, πράξεις. Και από αυτή την ανικανότητά του τον διασώζει εν μέρει ο – υποβλητικός ό,τι και αν κάνει, όπως και αν είναι – χαρισματικός από κάθε άποψη (και ουχί μόνο ως οφθαλμόλουτρο) πρωταγωνιστής του, Τζάκμαν, η ισότιμη, κάθε άλλο παρά διακοσμητική, μεταχείριση που επιφυλάσσει στους γυναικείους χαρακτήρες, για να εμπλέξει και συναισθηματικά το θηλυκό κοινό, και οι ουκ ολίγες… λυρικά εντυπωσιακές σκηνές δράσης που σκαρφίζεται ο Μάνγκολντ: από τις ακροβατικές μονομαχίες πάνω σε ένα εν κινήσει γρήγορο τρένο και την ταυτόχρονη αναμέτρηση του Λόγκαν με τη καρδιά του και της Γιούκιο με τον Σινγκέν πάνω και γύρω από ένα φουτουριστικό ιατρικό κρεβάτι, μέχρι τον καταβεβλημένο από αναρίθμητα στην πλάτη βέλη με σκοινιά – χαλινάρια, Γούλβεριν, πιασμένο, θαρρείς, στον μοιραία πανέμορφο ιστό μιας αράχνης…