του Ηλία Φραγκούλη

Βλέποντας το «Πόλεμος στο Σπίτι» σκεφτόμουν πως υπάρχει επάγγελμα χειρότερο και από εκείνο του κριτικού κινηματογράφου: του ηθοποιού! Όπως εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε την κάθε αηδία «ταινίας» για να γράψουμε την κριτική της, έτσι και οι επαγγελματίες ηθοποιοί, ενίοτε, βγάζουν την «υποχρέωση» για έναν καλό μισθό ή για τη συνταξιοδότησή τους, όπως κάνει στην προκειμένη ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Δεν είναι η πρώτη φορά. Από τις πιο πρόσφατες «φόλες» στις οποίες έχει εμφανιστεί (και ουχί παίξει, προφανώς…), αλησμόνητος μένει ακόμη ο «Άτακτος Παππούς» (2016), ενώ ο συγκεκριμένος ρόλος είναι πλέον μονόδρομος για τον πάλαι ποτέ θρύλο της υποκριτικής, τηρουμένων των ηλικιακών αναλογιών…

Ο τωρινός παππούς Εντ είναι ήρωας οικογενειακής κωμωδίας, οπότε δεν υπάρχει καν περιθώριο για trashy / campy «αμαρτωλή» ψυχαγωγία εδώ. Η κόρη Ούμα Θέρμαν, λόγω αποστάσεων, δεν έχει χρόνο να παριστάνει τη «μαμά» για ένα τέταρτο «παιδί» στην οικογένεια κι έτσι ο στα πρόθυρα της κατάθλιψης προσφάτως χήρος Εντ μετακομίζει στο σπιτικό της, το οποίο όμως δεν διαθέτει extra δωμάτιο. Και επειδή η φυσική του κατάσταση δεν του επιτρέπει να «σκαρφαλώνει» μέχρι τη σοφίτα, ο ανήλικος Πίτερ χάνει το δικό του. Οι συμμαθητές του τον «μπριζώνουν» ώστε να κάνει «αντάρτικο» στο σπίτι και ο πιτσιρικάς κηρύσσει έναρξη πολέμου, με παιδιάστικες εχθροπραξίες οι οποίες αναγκάζουν τον παππού να περάσει σε αντεπίθεση.

Για ηλικίες θεατών που δεν ξεπερνούν τα δέκα έτη, το φιλμ μπορεί να φανεί διασκεδαστικό, για όλους τους υπόλοιπους, ατυχώς, μοιάζει με μια άνευρη, clean-cut ρέπλικα των ιδεών του «Μόνος στο Σπίτι» (1990), που έχει ακόμη λιγότερη πλάκα και επειδή βρισκόμαστε στο σύμπαν μιας οικογενειακής κωμωδίας, αλλά πρωτίστως επειδή από τούτον τον «Πόλεμο στο Σπίτι» απουσιάζει ο ουσιαστικά κακός (όσο γκαφατζής και να ήταν…). Η πλοκή εξελίσσεται νυσταλέα με τα σερί «τιμωρητικών» παγίδων από αμφότερες πλευρές, όπου ο παππούς ξεχαρβαλώνει τα έπιπλα του μικρού κι εκείνος του βάζει ένα φίδι στο κρεβάτι τη νύχτα και άλλα τέτοια «συναρπαστικά»…

Στη θέση του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, θα πουλούσα το τεράστιο σπίτι μου, θ’ αποκτούσα μια περιουσία και… θα την «έκαιγα» στις πουτάνες. Στη δική σας θέση, τώρα, θα τα έκαιγα κανονικά έξω από το ταμείο ενός κινηματογράφου. Λόγω των αισχρών συνθηκών στις οποίες ζούμε, όμως, θα πρόσφερα το αντίτιμο του εισιτηρίου στον ιδιοκτήτη του σινεμά αντί αγαθοεργίας, χωρίς να δω το έργο, φυσικά. Τόσες κακουχίες έζησαν οι άνθρωποι τούτο το καλοκαίρι για να βγάλουν τη σεζόν, αναγκάζονται από πάνω να παίζουν και τέτοιες ταινίες! Ας δείξουμε λίγο οίκτο κι ας προσφέρουμε μια κάποια βοήθεια. (Προσοχή, τα λεφτά όχι στο ταμείο, στην τσέπη. Δεν είναι ανάγκη να αποδοθεί και ποσοστό στη διανομή. Ούτε γι’ αστείο!)