του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δεν χρειάζεται να δεις τον «Άτακτο Παππού» για να διαπιστώσεις ότι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο τα τελευταία – αρκετά – χρόνια επιλέγει τις ταινίες που θα παίξει μόνο με βάση την αμοιβή του. Τα παραδείγματα είναι πολλά και χάσιμο χρόνου – όπως και προσπάθειας να τις ανασύρει κανείς από τη μνήμη του – να τα αναφέρει κανείς. Ο «Άτακτος Παππούς» βρίσκεται στα πολύ χαμηλά αυτής της λίστας της ντροπής στη φιλμογραφία του Ντε Νίρο. Εκτός αυτού, προσπαθώ να σκεφτώ ποιο είναι το κοινό της ταινίας και με ποια κριτήρια το studio έδωσε το ΟΚ. Απευθυνόμενο στο ενήλικο κοινό, τους fans του Ντε Νίρο; Σε καμία περίπτωση. Τους πιτσιρικάδες της γενιάς του Ζακ Έφρον που θα δουν τον Ντε Νίρο σαν ένα υποκριτικό είδωλο που εξευτελίζεται για να βγάλει – λέμε τώρα – γέλιο; Σιγά που νοιάστηκαν.

Αυτό που υποθετικά θα μπορούσε να είναι μια ιστορία σχέσης παππού και εγγονού που δοκιμάζεται και αποδεικνύει τη σημασία της (αν ήταν λίγο πιο συναισθηματικό το σενάριο), τελικά είναι μια συρραφή χοντροκομμένων αστείων γαλαρίας, με τον Ντε Νίρο να βαράει συνεχώς και με μια ανεξήγητη εμμονή τον εγγονό του στα αχαμνά, συνοδεύοντας τις χοντράδες του με αστειάκια για «αδελφές» και λεσβίες.

Ο Ντε Νίρο δεν αποτελεί πλέον σφραγίδα εγγύησης για μια ταινία, οπότε από εκεί δεν είχαμε και πολλά να περιμένουμε. Σε παρόμοιο είδος χαβαλεδιάρικης κωμωδίας, στους «Ανυπόφορους Γείτονες», ο Ζακ Έφρον είχε καταφέρει πολύ καλύτερα πράγματα. Εδώ δεν έχει καμία απολύτως βοήθεια, ούτε από το σενάριο, ούτε από τη σκηνοθεσία, που το μόνο που κάνει γι’ αυτόν είναι να αναδείξει τους γραμμωμένους του κοιλιακούς. Από την πλευρά του ο συνσεναριογράφος και σκηνοθέτης Νταν Μέιζερ δείχνει ότι στις προηγούμενες δουλειές του, συμμετοχές στα σενάρια των «Borat», «Brüno» και «Ali G Indahouse», όλες δίπλα στον Σάσα Μπάρον Κοέν, η βασική του συνεισφορά πρέπει να ήταν τα πολύ βρώμικα αστεία. Εδώ κρατάει όλη (και μόνο) τη βρωμιά, χωρίς ίχνος από τον υπαινιγμό και την εξυπνάδα που υπήρχε σε εκείνες τις κωμωδίες.