της Βαρβάρας Κοντονή

Βασισμένο εν μέρει σε πραγματικά γεγονότα, όπως αυτά έλαβαν χώρα το 1900, το φιλμ του Κρίστοφερ Νίχολμ μπλέκει το ιστορικό με το μυθοπλαστικό στοιχείο επιχειρώντας να δώσει μια πιστευτή απάντηση στο τι απέγιναν τελικά οι τρεις φαροφύλακες που χάθηκαν μυστηριωδώς, «πατώντας» κατά βάση πάνω σε ένα σενάριο που ακολουθεί μια πιο «καθαρή», ρεαλιστική γραμμή ενεργειών, μια από πλευράς των σεναριογράφων σαφέστατα πιο συντηρητική απόφαση απ’ ό,τι η αινιγματική εξαφάνιση των ανδρών ενδεχομένως να ενέπνεε. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα δράμα μυστηρίου με κάποια στοιχεία θρίλερ, ενδιαφέρουσας υποθεσιακής προέλευσης μεν, λιγότερο ενδιαφέρουσας απόδοσης δε, που «σκαλώνει» στην προσπάθειά του να παραμείνει πιστό στις πένες των Τζο Μπουν και Σέσιλ Τζόουνς, οι οποίοι υπογράφουν εδώ ένα σενάριο που ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς, μονάχα για να καταλήξει σε ένα προβλεπόμενο αυτο-σαμποτάζ πλοκής.

Εκτελώντας χρέη παλιάς καραβάνας στη δουλειά, ο Τόμας Μάρσαλ (Μάλαν) ετοιμάζεται να αναχωρήσει και πάλι με προορισμό τον διάσημο φάρο που στέκει μόνος στα νησιά Φλάναν, κάπου στα ανοιχτά της Σκωτίας. Μαζί του θα σαλπάρει ο καλόκαρδος Τζέιμς Ντούκατ (Μπάτλερ), αφήνοντας πίσω του γυναίκα και παιδιά, αλλά και ο ψαρωμένος ακόμη νεαρός Ντόναλντ ΜακΆρθουρ (Σουίντελς) που θα μάθει από πρώτο χέρι την όχι και τόσο εύκολη, αλλά όχι και τόσο δυσάρεστη δουλειά του φαροφύλακα. Ένα πρωί, η ρουτίνα της καθημερινότητάς τους θα διαταραχθεί, όταν ανακαλύψουν ένα πτώμα που έχει ξεβραστεί στο νησί, μαζί με ένα σφραγισμένο ξύλινο κιβώτιο. Τα πράγματα θα πάρουν περίεργη τροπή την επόμενη μέρα, όταν δύο άγνωστοι αποβιβαστούν στο νησί ρωτώντας επίμονα για τον «φίλο» τους, αλλά κυρίως για το κουτί που εκείνος είχε μαζί του. Ο φόβος και η περιέργεια θα κυριεύσουν τους τρεις φαροφύλακες οι οποίοι θα φτάσουν στα άκρα, εκεί όπου η ανθρώπινη φύση τους θα δοκιμαστεί, μαζί και τα προσωπικά όρια του καθενός απέναντι στη ζωή και τον θάνατο.

Μετά από μια σωρεία κακών ταινιών και ακόμη χειρότερων ρόλων, οφείλουμε σε πρώτη φάση και πριν απ’ όλα να δώσουμε τα εύσημα στον Τζέραρντ Μπάτλερ, που τούτη τη φορά… βλέπεται (ποιος να το πίστευε;) υποδυόμενος έναν χαρακτήρα εντελώς βατό (με την καλή έννοια) και μέσα στα «νερά» του, έχοντας στο πλευρό του τον Πίτερ Μάλαν που δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις, αφού αποτελεί από μόνος του σταθερή ερμηνευτική δύναμη όπου κι αν τον δεις. Από πλευράς χημείας πρωταγωνιστών, το εν λόγω δίδυμο τα καταφέρνει πολύ καλά, με τον πρωτοεμφανιζόμενο Κόνορ Σουίντελς (αν σου θυμίζει κάτι, είναι ο Άνταμ Γκροφ του Netflix-ικού «Sex Education») να σιγοντάρει αποτελεσματικά στα μετόπισθεν, με την τελική τριάδα να δημιουργεί έτσι (για το πρώτο μισό της ταινίας, τουλάχιστον) υψηλές προσδοκίες αναφορικά με την εξέλιξη των χαρακτήρων τους – δεδομένου ότι οι ήρωες συστήνονται εξαρχής στους θεατές με μια κάποια συστολή και τα απολύτως απαραίτητα μόνο, μια ενδιαφέρουσα προοπτική για τις μετέπειτα (σημαντικές) αποκαλύψεις τους.

Δυστυχώς, ενώ ο Νίχολμ έχει καταφέρει να αποσπάσει αξιοπρεπέστατες ερμηνείες από όλους, η έλλειψη φαντασίας σε επίπεδο πλοκής είναι αυτή που κατά βάση μοιάζει να «καταδικάζει» τούτο το φιλμ στο επίπεδο ενός ακόμη τίτλου που θα ξεχαστεί αμέσως μετά τη διανομή του στις αίθουσες. Η επιλογή των σεναριογράφων να ακολουθήσουν ένα πιο παραδοσιακό στόρι που περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της απληστίας, της ατομικής ευθύνης και ύστατα των προσωπικών συνεπειών, στερεί από το φιλμ την αγωνία, το σασπένς και την έκπληξη, στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ίδια τη φύση της εξαφάνισης των τριών αυτών ανδρών. Στην πραγματικότητα θα μπορούσε να είχε συμβεί το οτιδήποτε, μια ελευθεριακή συνθήκη που θα επέτρεπε στους δημιουργούς να ακολουθήσουν όποια άλλη αφηγηματική κατεύθυνση ήθελαν προκειμένου να στήσουν κινηματογραφικά το χρονικό ενός άλυτου μέχρι σήμερα μυστηρίου. Αντ’ αυτού, οι Μπουν και Τζόουνς κινούνται εδώ εκ του ασφαλούς, σε γνωστά τετριμμένα μονοπάτια αφήγησης, με αποτέλεσμα «Ο Φαροφύλακας» να καταλήγει σε χαμένη ευκαιρία για κάτι που δυνητικά θα μπορούσε να ήταν εύκολα ένα ψυχολογικό δράμα μυστηρίου ικανό να ξεχωρίσει, εκμεταλλευόμενο παράλληλα τη δυναμική των πρωταγωνιστών του.