του Ηλία Φραγκούλη

Σαν ένα unofficial remake του γαλλορουμάνικου «Εκείνοι» (2006), τούτο το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπράιαν Μπερτίνο όχι μόνο φωνάζει «Κλεψιά!» και «Χασάπη, κλισέ!», αλλά και αποτελεί λαμπερό παράδειγμα της πιο ανούσιας πορνογραφίας στη βία, κρούσμα που μαστίζει όλο και περισσότερο το horror genre τα τελευταία χρόνια. Δίχως την παραμικρή αιτιολόγηση στο σενάριο (όσο και να σπας το κεφάλι σου, δεν πρόκειται να καταλάβεις τι πήγε στραβά και το ζευγάρι των Λιβ Τάιλερ – Σκοτ Σπίντμαν βιώνει αυτή την κρίση), γεμάτο στερεότυπα για την μη επικοινωνία με τον «έξω κόσμο» (το κινητό δεν έχει φορτισμένη μπαταρία ή σήμα, το σταθερό το κόβουν οι κακοί και τα λοιπά… χασμουρητά), τόσο ύποπτα όμοιο με το «Παράξενα Παιχνίδια» (στο σαδισμό, αλλά όχι και στο αλληγορικό σχόλιο) ή το «Vacancy» (χωρίς το snuff στοιχείο, έστω), δεν ξετυλίγει στο ελάχιστο ένα story που να αξιοποιεί τα 86 λεπτά κακουχίας του θεατή, ο οποίος διαισθάνεται από την αρχή το τέλος των πρωταγωνιστών, αλλά το… γοργόν δε θα σου κάνει τη χάρη εδώ!

Όση καλή διάθεση μπορεί να επιδείξει κανείς για μερικά λειτουργικά «μπου» ή τη δημιουργία σασπένς δωματίου, το αιματοβαμμένο φινάλε κατακρεουργεί την αντοχή στη συνείδησή σου, με μια απανθρωπιά εκφοβισμού προς τα άγρια ένστικτα του σημερινού πολίτη, που τα βράδια μπορεί να φορέσει μια μάσκα και να ξεχυθεί στην εξοχή σφάζοντας. Εντάξει, θα μένουμε στην πόλη και θα κλειδώνουμε καλύτερα, μας πείσατε. Για να μη σχολιάσω και τη σεναριακή «ταφόπλακα» θρησκευτικής νύξης περί αμαρτίας…